Οι «κραυγές» του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση είναι «υποταγμένη, όμηρος των μνημονιακών της δεσμεύσεων, ανήμπορη και άβουλη να διεκδικήσει το παραμικρό, παγιδευμένη σε μια εγκληματική πολιτική (...) αδύναμη να διαχειριστεί την κατάρρευση και την αποτυχία του μνημονιακού προγράμματος» (σ.σ. αλήθεια για ποιον ακριβώς απέτυχε το πρόγραμμα;), δεν μπορούν να καλύψουν τις ηχηρές διαβεβαιώσεις που παρέχει στην αστική τάξη της χώρας και την ευρωενωσιακή της συμμαχία, για το είδος της διαχείρισης που θα ασκήσει αν αναρριχηθεί στον κυβερνητικό θώκο.

«Είναι η στιγμή των ρήξεων και της ανατροπής», αποφαίνεται σε ανακοίνωσή του σχετικά με την έλευση της τρόικας και τις συναντήσεις της με την κυβέρνηση και προσθέτει «η επιβίωση της κοινωνίας καθιστά ανυπέρβλητη ανάγκη τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής». Από πού ως πού όμως συνιστά ρήξη και ανατροπή, χάραξη νέας στρατηγικής η δέσμευση για ...διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, δίχως να πειραχτεί ούτε τρίχα απ' την κώμη της τάξης που εξουσιάζει και για τα συμφέροντά της εκπονούνται και υλοποιούνται «μνημόνια»; Τι είδους ρήξη και με ποιον συνιστά η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για συμμαχία του Νότου; Του γνωστού Νότου, του Ολάντ, του Ραχόι, του Μόντι, του Κοέλιο, που υλοποιούν την ίδια εξοντωτική για τους λαούς πολιτική με αυτή της κυβέρνησης Σαμαρά; Τι είδους ανατροπή μπορεί να σηματοδοτήσουν τα διαπιστευτήρια που αφειδώς παρέχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εξυμνώντας την πολιτική του Ομπάμα, διαβεβαιώνοντας τα μονοπώλια ότι δεν είναι στις προθέσεις τους να σκίσουν δανειακές συμβάσεις και μνημόνιο, ούτε να αποχωρήσουν απ' το ΝΑΤΟ και πολλά πολλά ακόμα;

Και από πότε νοείται σαν χάραξη νέας στρατηγικής η εφαρμογή ενός άλλου μείγματος διαχείρισης, που τούτη την ώρα εφαρμόζεται σε άλλες καπιταλιστικές χώρες και επιβεβαιώνει ότι δεν αποσκοπεί παρά στο να σπρώξει τα μονοπώλια στην έξοδο απ' την κρίση. Μέσω ενός δρόμου που κατασκευάζεται με τα ερείπια όλων, χωρίς εξαίρεση, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων;