Eurokinissi

Βεβαίως, το ερώτημα είναι ρητορικό, όμως έχει σημασία να απαντηθεί με βάση και τη συγκυρία. Με βάση δηλαδή ποια είναι αυτά τα καυτά ερωτήματα που απασχολούν την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις νεότερες ηλικιακά. Τέτοια είναι:

• Η μεγάλη ακρίβεια και ιδιαίτερα στην Ενέργεια
• Οι κίνδυνοι από την εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και το ενδεχόμενο μιας πιο γενικευμένης πολεμικής αναμέτρησης
• Το εισόδημα και οι μισθοί που δεν βγαίνουν, η εργασιακή ανασφάλεια και περιπλάνηση, ο φόβος της ανεργίας
• Η ανησυχία για τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά

Το ερώτημα λοιπόν γίνεται συγκεκριμένο: Μπορεί μια επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και γενικά μια οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, να απαντήσει θετικά σε αυτά τα ζητήματα για τους εργαζόμενους; Ζητήματα που οξύνονται, που γίνονται μέρα με τη μέρα περισσότερο ασφυκτικά και επείγοντα για την επιβίωσή τους; Και που η όξυνση και η γενίκευση της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία, όπως φαίνεται στον ορίζοντα, θα τα περιπλέξουν ακόμα περισσότερο;

Πρώτον, στην «αξιοποίηση της γνώσης από την προηγούμενη κυβερνητική θητεία». Τι περιλαμβάνει όμως η προηγούμενη κυβερνητική θητεία; Πρώτα απ' όλα μια μεγάλη εξαπάτηση, όταν ουσιαστικά αξιοποιήθηκε η λαϊκή αντίδραση, οργή και αγανάκτηση από τη «μνημονιακή» διαχείριση της οικονομικής κρίσης προκειμένου να αναδειχθεί μια κυβέρνηση που εκτόνωσε τη λαϊκή αντίδραση, σε βαθμό αποδοχής και συμβιβασμού με το τρίτο μνημόνιο, το οποίο έφερε τελικά η ίδια, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων.

Τι άφησε αυτή η κυβερνητική θητεία; Δεσμεύσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αφησε το τρίτο μνημόνιο, τις «μεταμνημονιακές» δεσμεύσεις, τα πρωτογενή πλεονάσματα, τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και ένα ακόμα πιο ενισχυμένο αντιλαϊκό οπλοστάσιο, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ για τη μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο και μια ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, που επιδείνωσε τις αντιθέσεις στα Δυτικά Βαλκάνια. Με αυτές τις «αποσκευές» διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη κυβερνητική του θητεία.

Δεύτερον, στην «επίγνωση των υπαρκτών περιορισμών». Ποιοι είναι οι υπαρκτοί περιορισμοί; Μα οι περίφημες «αντοχές της οικονομίας», το πλαίσιο και οι δεσμεύσεις απέναντι σε μια σειρά πολιτικές της ΕΕ και βέβαια οι λεγόμενες «συμβατικές υποχρεώσεις» απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Δηλαδή τα όρια που βάζουν οι ανάγκες και οι σχεδιασμοί των επιχειρηματικών ομίλων, οι επιδιώξεις και οι στρατηγικές της αστικής τάξης και που παρουσιάζονται στον λαό και τους εργαζόμενους σαν μια ανυπέρβλητη «φυσική» πραγματικότητα. Καλώντας τον ουσιαστικά να ορίσει τις ανάγκες και τα όποια δικαιώματά του μέσα σε αυτό το πλαίσιο, που όχι μόνο είναι ασφυκτικό και περιοριστικό, αλλά τελικά προϋποθέτει το τσάκισμά του για να μπορεί να λειτουργήσει...

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ και ως «αντιπολίτευση» στη ΝΔ! Στηρίζοντας το Ταμείο Ανάκαμψης και την «πράσινη μετάβαση», ψηφίζοντας μαζί με την κυβέρνηση τον μισό νόμο Χατζηδάκη (που κατά τ' άλλα κατήγγειλε), αλλά και μια σειρά ακόμα εμβληματικούς αντιλαϊκούς νόμους και διατάξεις, στηρίζοντας την πολιτική της εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια. Λέει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ στον λαό: «Να συμφωνήσουμε καταρχήν ότι αυτό είναι το πλαίσιο που πρέπει να κινηθούμε, δεν γίνεται έξω απ' αυτό, και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Εγώ υπόσχομαι να βρω παραθυράκια, να εξαντλήσω όλα τα περιθώρια και τα εργαλεία που μου δίνει η ΕΕ, ώστε να κάνω τη ζωή σου σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο λιγότερο επώδυνη, ώστε να μάθεις να ζεις με αυτό». Και την ίδια στιγμή κλείνει το μάτι στο κεφάλαιο, δείχνοντάς του πως ό,τι υπόσχεται για τον λαό, είναι «τόσο όσο» για να κατευνάσει τη δυσαρέσκεια που μεγαλώνει, να αποσπάσει ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική και να κατεβάσει ακόμα πιο χαμηλά τον πήχη της απαιτητικότητάς του, εξασφαλίζοντας την «κοινωνική συνοχή», την οποία εμφανίζεται ως «ικανότερος» να εγγυηθεί.

Τρίτον, στις «ριζοσπαστικές τομές που έχει ανάγκη η κοινωνία». Με δεδομένα τα δύο προηγούμενα, εδώ γελάνε και οι πέτρες! Τι εννοούν άραγε ως «ριζοσπαστικές τομές»; Μα προφανώς τις δεσμεύσεις τους στην προώθηση της «πράσινης ενεργειακής μετάβασης», στην υλοποίηση των στόχων του Ταμείου Ανάκαμψης, στη συνέχιση της ΝΑΤΟικής εμπλοκής, στην «κοινωνική πολιτική» με μέτρα μοιράσματος της φτώχειας και της εξαθλίωσης, πάντα με βάση τις «αντοχές της οικονομίας» κ.ο.κ. Ολα αυτά διανθισμένα με διαβεβαιώσεις περί «δίκαιης» και «φιλικής» προς τους εργαζόμενους υλοποίησης στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου, με διακηρύξεις περί «δικαιωμάτων», «ελευθερίας» και «ισότητας», την ίδια στιγμή που θα βάζει πλάτη για την αναπαραγωγή τεράστιων διαστάσεων ανισότητας ανάμεσα σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο και αυτούς που τον καρπώνονται ως ιδιοκτησία τους και βεβαίως τον απολαμβάνουν.

Γι' αυτό, άλλωστε, σε συνθήκες που εντείνεται η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση και που θα οξυνθεί αντικειμενικά κι άλλο η κατάσταση για τον ίδιο τον λαό, θα ανέβει η δυσαρέσκεια, δεν είναι καθόλου αβάσιμα τα σενάρια που διακινούνται και θέλουν ισχυρά τμήματα επιχειρηματικών ομίλων και διεθνή κέντρα να προκρίνουν την ανάγκη μιας κυβέρνησης «εθνικής συναίνεσης» με τη συμμετοχή, ανοχή ή στήριξη ευρύτερων αστικών δυνάμεων, όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται κάτι τέτοιο.

Αλλωστε, και με προηγούμενες δηλώσεις τους, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, είχαν αναφερθεί στη δυνατότητα συνεργασίας με ένα τμήμα της ΝΔ χωρίς τον Μητσοτάκη.

Διεκδικώντας εισόδημα, μισθούς και εργασιακά δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες και ανάγκες. Παλεύοντας για την άμεση απεμπλοκή της χώρας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που σημαίνει να κλείσουν όλες οι υποδομές του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη χώρα, να μην βγει ούτε ένας Ελληνας φαντάρος ή αξιωματικός σε τέτοιες αποστολές.

Συμπορευόμενοι με το ΚΚΕ και την πολιτική του. Να παλέψουν για να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων, για να έρθουν οι ίδιοι στην εξουσία, με τα δικά τους όργανα και θεσμούς, να γίνουν οι ίδιοι αφέντες της μοίρας τους, ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν.

Γιατί το ΚΚΕ έχει επεξεργασμένο Πρόγραμμα που δίνει απάντηση σε όλα αυτά τα φλέγοντα ζητήματα από τη σκοπιά των συμφερόντων και των αναγκών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων.

Για να αποδεσμευτεί η χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, να βγει από τον πόλεμο και κάθε ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό.

Γιατί στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού θα διασφαλιστούν:

Φθηνή Ενέργεια για όλους, αξιοποιώντας όλες τις ενεργειακές δυνατότητες της χώρας. Επαρκή, φθηνά και ποιοτικά τρόφιμα με βάση τις σύγχρονες παραγωγικές δυνατότητες. Φθηνές μετακινήσεις που να καλύπτουν τις ανάγκες. Καθολικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία στο ύψος των αναγκών και των απαιτήσεων. Σύγχρονους όρους δουλειάς και δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου για όλους. Συνδυασμένη ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Βάζοντας τέρμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, για τον σοσιαλισμό, που αποτελεί τη σύγχρονη απάντηση στις δυνατότητες του 21ου αιώνα.