Τρίτη 18 Φλεβάρη 2020
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 12
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Από θέση υπεράσπισης του καπιταλισμού προσπαθούν να λερώσουν το μήνυμα της 8ης Μάρτη

Με άρθρο στην εφημερίδα «Αυγή», που τιτλοφορείται «Αν δεν πέσει ο καπιταλισμός, η φεμινιστική απεργία ρίχνει νερό στο μύλο της αντίδρασης;», ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει την ενόχλησή του για την κριτική του ΚΚΕ στο περιεχόμενο της φεμινιστικής κινητοποίησης που οργανώνεται από σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Προσπαθεί να κουνήσει το δάχτυλο στο ΚΚΕ γιατί δεν παραιτείται από τον αγώνα για την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε κοινωνική ανισότητα, με την ανατροπή των εκμεταλλευτικών, καπιταλιστικών σχέσεων. Δεν μπορούν να καταπιούν φαίνεται ότι σε όλη την υπερ-εκατοντάχρονη ιστορική διαδρομή του, το ΚΚΕ σταθερά παλεύει για ισότιμα δικαιώματα των γυναικών στην εργασία, στην κοινωνική προστασία της μητρότητας, στην οικογένεια, στην κοινωνική ζωή και δράση.

Η αρθρογράφος διαμαρτύρεται γιατί το ΚΚΕ δεν στηρίζει «τα πρώτα βήματα της φεμινιστικής απεργίας στην Ευρώπη της εργασιακής ζούγκλας». Θέλει να ξεχάσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, αλλά και ως αξιωματική αντιπολίτευση, έχει βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του σε αυτήν την εργασιακή ζούγκλα, δίνοντας πάσα στη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ να συνεχίσει την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων, γυναικών και ανδρών.

Ορισμένα μόνο από τα «έργα και τις ημέρες» τους μιλάνε από μόνα τους:

1. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που κατέθεσαν 513 συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ανάμεσα στα άλλα η πρόταση νόμου περιλάμβανε την κατάργηση του αίσχους των «ελαστικών» σχέσεων εργασίας, που κυριαρχούν στο γυναικείο εργατικό δυναμικό.

2. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε τις 3 τροπολογίες του ΚΚΕ για την προστασία της μητρότητας το 2019. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η κατάργηση του απαράδεκτου εδαφίου του νόμου του 1951 που αποκλείει από την άδεια και το επίδομα μητρότητας όσες νέες γυναίκες έχουν συγκεντρώσει λιγότερα από 200 ένσημα την τελευταία διετία.

3. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και η υπουργός Εργασίας, ενίσχυσε τα δουλεμπορικά γραφεία, με τις γυναίκες στην καθαριότητα, στα τηλεφωνικά κέντρα και αλλού να δουλεύουν χωρίς ωράριο, χωρίς συμβάσεις, χωρίς επιδόματα και άδειες. Στο «τουριστικό θαύμα» του ΣΥΡΙΖΑ, οι εργαζόμενες στον κλάδο δουλεύανε με 14 διαφορετικές συμβάσεις εργασίας, ακόμα και μιας μέρας. Οι γυναίκες εμποροϋπάλληλοι και αυτοαπασχολούμενες, με το παραπέρα χτύπημα της κυριακάτικης αργίας, βιώνουν τα ωράρια και τη ζωή - «λάστιχο».

Μετά από όλα αυτά, καταλαβαίνουμε την αγωνία της αρθρογράφου να επινοήσει... μια εργαζόμενη σε σούπερ μάρκετ που «απεργεί στο σπίτι κι ανοίγει ένα παράθυρο διεκδίκησης των δικαιωμάτων της». Δηλαδή, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της γυναίκας αφορά μόνο μια μέρα και την καλύτερη κατανομή ανάμεσα στα δύο φύλα των υποχρεώσεων στο σπίτι και στην οικογένεια, προβάλλοντας ότι λύνεται η ζωή - «λάστιχο» ριζικά με ατομικό τρόπο.

Δεν περιμέναμε βέβαια να υιοθετήσει τη σύγχρονη αντίληψη για την απαλλαγή γυναικών και ανδρών από την αποκλειστικά ατομική - οικογενειακή ευθύνη. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα αστικής διαχείρισης, υπερασπίζεται την αντιδραστική πολιτική πρακτική: Ο,τι θα έπρεπε να είναι κοινωνικό δικαίωμα, αποτελεί ατομική - οικογενειακή υποχρέωση.

Είναι πιο βολικό για τον ΣΥΡΙΖΑ να παραιτηθεί η γυναίκα από την αγωνιστική διεκδίκηση δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών για την Προσχολική Αγωγή, τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών, για ένα «σχολείο που θα μορφώνει και δε θα εξοντώνει» μαθητές και γονείς, για δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες στήριξης των ηλικιωμένων, των ΑμεΑ. Γιατί όλα αυτά αποτελούν «κόστος» για το κράτος και την εργοδοσία.

Αλλά τι προτείνει η αρθρογράφος στην εμποροϋπάλληλο για τα ωράρια και τη ζωή - «λάστιχο» στο σούπερ μάρκετ; Σε αυτήν την περίπτωση προτείνει «άκρα του τάφου σιωπή» στο χώρο δουλειάς για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων. Αρα, η εμποροϋπάλληλος πρέπει να συμβιβαστεί με τα σπαστά, ακανόνιστα ωράρια και τις βάρδιες, με τη δουλειά την Κυριακή, με την έλλειψη μέτρων προστασίας του γυναικείου οργανισμού, ως πλευρά της Κοινωνικής Ασφάλισης (π.χ. ορθοστασία, χαμηλές θερμοκρασίες στα ψυγεία, κουβάλημα).

Αλλωστε, όπως προκλητικά δήλωσε το γυναικείο στέλεχος του «Market In» και μέλος της «Ενωσης Υπαλλήλων Εμπορίας Τροφίμων και Σούπερ Μάρκετ», στο οποίο πλειοψηφεί η παράταξη ΕΑΚ (στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ), οι εργαζόμενες πρέπει να «χαμογελάνε» γιατί παίρνουν 300 ευρώ.

Γι' αυτό, άλλωστε, σε ένα ολοσέλιδο άρθρο δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για την απεργία που έχουν προκηρύξει εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις για σήμερα 18 Φλεβάρη. Μάλλον ο αγώνας ενάντια στην επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, η διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων των γυναικών στην εργασία, στον ελεύθερο χρόνο και στην ολόπλευρη προστασία της μητρότητας - ζητήματα για τα οποία σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και Σύλλογοι Γυναικών της ΟΓΕ οργανώνουν μια σειρά από πρωτοβουλίες - δεν είναι στη... «φεμινιστική ατζέντα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάτω από τη «φεμινιστική ομπρέλα» αναπαράγεται ο ταξικός οικονομικός και κοινωνικός καταναγκασμός

Η αρθρογράφος της «Αυγής» φτάνει στο σημείο να προτείνει ως απάντηση στη χαμηλή συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική δράση... την υιοθέτηση των «ποσοστώσεων» στα «Κέντρα Λήψης Αποφάσεων». Κάτω από τη φεμινιστική ομπρέλα των «ποσοστώσεων με βάση το φύλο» χωράνε τα Διοικητικά Συμβούλια των μετοχικών - καπιταλιστικών επιχειρήσεων και τα υπουργικά συμβούλια, οι θεσμοί του αστικού κράτους, δηλαδή οι θεματοφύλακες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, μαζί με τις εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ παραδίδει - και με αυτές τις προτάσεις - μαθήματα ταξικής συμφιλίωσης στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Μήπως βελτιώθηκε - όπως ισχυρίζεται η αρθρογράφος - η κατάσταση των εργαζόμενων, των άνεργων, των νέων και συνταξιούχων γυναικών με την ανάδειξη γυναικών σε θεσμούς του αστικού κράτους, ακόμα και στη θέση του πρωθυπουργού σε ορισμένα καπιταλιστικά κράτη (π.χ. Γερμανία, Φινλανδία), σε επιτελεία της ΕΕ, σε υπουργεία;

Ο κατάλογος των αντιλαϊκών υπογραφών που έχουν βάλει και γυναίκες αστές πολιτικοί την τελευταία τουλάχιστον 30ετία είναι... πολύ μεγάλος: Από την Θάτσερ στην Αγγλία, την Μέρκελ στη Γερμανία, την Κριστίν Λαγκάρντ στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πολλές διακρίθηκαν για τη σφραγίδα που έβαλαν σε αντιλαϊκούς νόμους στην Ελλάδα, ανάμεσά τους και γυναίκες υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, έρχεται να προστεθεί και η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ενός θεσμού που επικυρώνει όλο το αντιλαϊκό οπλοστάσιο των κυβερνήσεων.

Πάει πολύ, όμως, να παρουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως υπερασπιστής της συμμετοχής των γυναικών στο συνδικαλιστικό κίνημα, όταν ως κυβέρνηση έβαλε φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του στο θάψιμο των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στη συνδικαλιστική δράση.

Κι επειδή η αρθρογράφος του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει επιμελώς να αναφερθεί στις ευθύνες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού (αλήθεια, γιατί δεν αναφέρεται στις συνδικαλιστικές δυνάμεις που πλειοψηφούν στις «ανδροκρατούμενες συνδικαλιστικές ενώσεις», δηλαδή στην ΑΔΕΔΥ και στη συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ;), επειδή πάει να θάψει τα εμπόδια που συναντά μια εργαζόμενη στη συμμετοχή της στο σωματείο, στη συνδικαλιστική δράση, εξαιτίας της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της έλλειψης ελεύθερου χρόνου, ανακαλύπτει τους... αποκλεισμούς των γυναικών, τα κοινωνικά στερεότυπα, που δήθεν το ΚΚΕ δεν τα βλέπει.

Η αρθρογράφος γνωρίζει πολύ καλά ότι το ΚΚΕ όχι μόνο δεν υποβαθμίζει πως υπάρχουν και ζητήματα αναχρονιστικής συμπεριφοράς, συνήθειας σε συνδικαλιστές για τη συμμετοχή της γυναίκας στην κοινωνική δράση, αλλά πάνω από 100 χρόνια αντιπαρατίθεται με τέτοιες σκοταδιστικές, αντιδραστικές απόψεις που επιβιώνουν και μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Και οι κομμουνίστριες, οι αγωνίστριες που συμπορεύονται με το ΚΚΕ στο κίνημα έχουν πληρώσει σκληρά το τίμημα της πρωτοπόρας δράσης για τη χειραφέτησή τους από τις απόψεις αυτές. Παλιά αντιμετώπισαν τη φυλακή, την εξορία, το εκτελεστικό απόσπασμα. Σήμερα αντιμετωπίζουν την απόλυση, την ανασφάλεια για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους, ακόμα και την πίεση από το οικογενειακό, κοινωνικό περιβάλλον.

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να στήσει την πραγματικότητα «με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω». Με τις αναφορές στην «πατριαρχία», στο σεξισμό, η αρθρογράφος δεν επικεντρώνεται κυρίως στους υπαρκτούς κοινωνικούς αποκλεισμούς και τις διακρίσεις που βιώνουν οι γυναίκες για εκατοντάδες χρόνια στο έδαφος των εκμεταλλευτικών κοινωνιών. Ούτε αναφέρεται στην αντιμετώπισή τους.

Αλλωστε, ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και με το νέο Ποινικό Κώδικα που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και διατηρήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ, απαλείφθηκε ακόμα και η κατώτατη ποινή για τη σεξουαλική παρενόχληση εργαζόμενων γυναικών από εργοδότη (άρθρο 337).

Οι γυναίκες μένουν χωρίς έστω στοιχειώδη νομική προστασία, αφού με το νέο Ποινικό Κώδικα οι μαστροποί διώκονται μόνο βάσει του άρθρου 323Α για την «εμπορία ανθρώπων», εφόσον δηλαδή αποδειχθεί ότι υπάρχει κακοποίηση. Οπότε αν θεωρηθεί ότι υπάρχει «συναίνεση» της γυναίκας δεν υπάρχει καν δίωξη. Πραγματικά, οι «σύγχρονες» φεμινίστριες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι «περήφανες» για την «αντιμετώπιση της έμφυλης βίας».

Αντίστοιχα, ο νόμος για την «ισότητα των φύλων» του ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε «copy paste» των κατευθύνσεων της ΕΕ, ενισχύοντας τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, δίνει τη δυνατότητα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις... να βραβεύονται με το «σήμα ισότητας». Μάλλον το πρώτο βραβείο πήγε σε τηλεοπτικά κανάλια με τα φοβερά «μη σεξιστικά» reality τύπου GNTM, που «σπάνε» τα κοινωνικά στερεότυπα... Το δεύτερο βραβείο πήγε στο υπουργείο Παιδείας για τις απολύσεις αναπληρωτριών εκπαιδευτικών σε περίπτωση επαπειλούμενης εγκυμοσύνης... Τέτοια «ισότητα» επί ΣΥΡΙΖΑ...

Η πραγματική στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ και της αρθρογράφου είναι άλλη. Θέλει να κρύψει ότι οι καταδικαστέες και απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες, που φτάνουν μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, το βιασμό, ακόμα και τις δολοφονίες γυναικών, τα φαινόμενα και τις πρακτικές που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών, όπως η απαγόρευση των αμβλώσεων, ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων, οι καταναγκαστικές στειρώσεις ή εκτρώσεις, οι γάμοι ανήλικων παιδιών είναι το αποτέλεσμα - και όχι η αιτία - της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στη σύγχρονη εκμεταλλευτική κοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει παραγνώριση της ατομικής ευθύνης των ενόχων, που πρέπει να αποδοθεί από τη Δικαιοσύνη.

«Η πατριαρχία δολοφονεί»... Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο «πλυντήριο» για τη δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ, που σπέρνει τον πόλεμο και την προσφυγιά για χιλιάδες γυναίκες και τα παιδιά τους. «Ξέπλυμα» των αστικών κυβερνήσεων, όπως και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που εμπλέκουν τη χώρα στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και δίνουν δισ. ευρώ για τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς. Που καταδικάζουν χιλιάδες γυναίκες πρόσφυγες και τα παιδιά τους στα κολαστήρια της Μόριας, όπου βρίσκονται εκτεθειμένες σε κάθε είδους κινδύνους... ακόμα και στα κυκλώματα trafficking.

Η «μπόχα» της συντήρησης

Από όλο το άρθρο αναδίνεται η «μπόχα» της συντήρησης στη σημερινή βαρβαρότητα, ενώ ο αγώνας των γυναικών για τη χειραφέτησή τους περιορίζεται στη «διεκδίκηση της μισθολογικής ισότητας, αλλά και ευκαιριών και μεταχείρισης». Ομως, οι ανατρεπτικές ιδέες και πολιτικές πρακτικές, οι ισότιμες σχέσεις μεταξύ των φύλων, το ξερίζωμα των αντιδραστικών - παλιών και σύγχρονων - κοινωνικών συμπεριφορών για τη θέση της γυναίκας, μπορούν να ανθίσουν στους καθημερινούς αγώνες για σύγχρονες λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα.

Πολύ θα ήθελαν να κόψουν και να ράψουν την 8η Μάρτη στις αντιπολιτευτικές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που κάνουν είναι να λερώσουν το σύγχρονο περιεχόμενό του, τους σύγχρονους αγώνες του εργατικού - λαϊκού κινήματος, του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος για ισότιμα δικαιώματα γυναικών και ανδρών στην εργασία, στην κοινωνική ζωή και δράση.


Τ. Γ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ