«Αντί να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακών, αντί να είμαστε από τους τελευταίους στην ΕΕ και να πιεζόμαστε από τις Βρυξέλλες για να εφαρμόσουμε την ευρωπαϊκή ενεργειακή και περιβαλλοντική πολιτική, αποφασίσαμε μόνοι μας συνειδητά να πάμε στην εμπροσθοφυλακή. Να υιοθετήσουμε μία σύγχρονη πράσινη ατζέντα η οποία όχι μόνο εναρμονίζεται με την πολιτική της ΕΤΕπ, αλλά υπηρετεί και τα συμφέροντα των πολιτών, ανταποκρινόμενη στις ανησυχίες της νέας γενιάς». Αυτά έλεγε τις προάλλες ο υπουργός Ενέργειας, Κ. Χατζηδάκης, για να δώσει έναν αέρα τάχα «νέου» στην παμπάλαιη και σάπια πολιτική της κυβέρνησης, που συνεχίζεται από εκεί ακριβώς που την άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, για τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους, οι «μάχες οπισθοφυλακών» και οι χαμένες μάχες είναι αυτές που δίνονται κάτω από τις ξένες σημαίες του κεφαλαίου και των επιχειρηματικών ομίλων, από αυτούς που τους ζητάνε να στρατευτούν είτε στη μεριά των «βρώμικων» είτε στη μεριά των «πράσινων» μονοπωλίων. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία στους κλάδους αυτούς, και συνολικά, πρέπει να γίνουν εμπροσθοφυλακή στις δικές τους μάχες. Το νέο και καινοτόμο γι' αυτούς δεν είναι η δουλειά χωρίς δικαιώματα, η ενεργειακή φτώχεια, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και όλα τα υπόλοιπα, προκειμένου να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, όπως γίνεται για παράδειγμα με την πράσινη οικονομία. Νέο και καινοτόμο για το λαό είναι η αξιοποίηση των τεράστιων δυνατοτήτων που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίηση των δικών του αναγκών και όχι για τα κέρδη μιας χούφτας ομίλων, με κοινωνικοποιημένες τις μεγάλες επιχειρήσεις, νέες σχέσεις παραγωγής και την εξουσία στα χέρια του.