Βλέπουμε πως οι εξελίξεις στην Ανατ. Μεσόγειο και στο Αιγαίο είναι επικίνδυνες. Οι εξελίξεις αυτές σε συνδυασμό με τους σχεδιασμούς της τουρκικής άρχουσας τάξης και στο Αιγαίο διαμορφώνουν όρους ακόμα και για θερμό επεισόδιο.

Ολο το προηγούμενο διάστημα, το ΚΚΕ αναδείκνυε πως σε περιβάλλον σύγκρουσης ισχυρών δυνάμεων και ενεργειακών μεγαθηρίων, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στη Λιβύη, στην Ουκρανία, στη Συρία, στο Ιράν και αλλού «οι δρόμοι του πετρελαίου είναι βαμμένοι με το αίμα των λαών».

Αντίθετα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ΝΔ, τα άλλα αστικά κόμματα, που στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, καθησύχαζαν το λαό, ισχυρίζονταν πως με την ενεργή εμπλοκή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, μέσα από συμφωνίες με το Ισραήλ, που δολοφονεί το λαό της Παλαιστίνης, δήθεν δεν θα υπάρχουν κίνδυνοι, πως είμαστε «πυλώνας σταθερότητας και ειρήνης».

Ο,τι και να ισχυρίζεται η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρύψει πως η αστική τάξη της Τουρκίας, τις τελευταίες δεκαετίες, με τις πλάτες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αφού κατέλαβε και κρατά υπό κατοχή το 40% της Κύπρου, προχωρά μεθοδικά τις αξιώσεις και φιλοδοξίες της στο Αιγαίο, αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, πότε με πολιτικές δηλώσεις και σχετικές διπλωματικές κινήσεις και πότε με τις χιλιάδες παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων της χώρας.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ βρίσκονται σε ένα «ανατολίτικο παζάρι» με την Τουρκία, την οποία πότε με το «μαστίγιο» και πότε με το «καρότο» επιδιώκουν να κρατήσουν μακριά από τους ανταγωνιστές τους, όπως είναι η Ρωσία;

Δεν είναι ολοφάνερο, πλέον, πως η επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών έγινε για να μπουν η γειτονική χώρα και τα Δυτικά Βαλκάνια στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ;

Οταν, λοιπόν, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει την συμφωνία αυτή ως «πιλότο» και για το Αιγαίο και το Κυπριακό, δίνει το στίγμα της «συνδιαχείρισης» των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου υπό αμερικανοΝΑΤΟικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου προσφέρονται σαν «οικόπεδο» προς διαπραγμάτευση μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ.

Λένε, κάποιοι: «Δεν πειράζει. Αν είναι να μη γίνει πόλεμος, ας είμαστε και υποχωρητικοί, ας πάμε και σε συνδιαχείριση του Αιγαίου». Από την άλλη μεριά, ακούγεται αντίλογος «για να μην γίνει πόλεμος πρέπει να δείξουμε σκληρή πυγμή, να πάρουμε κι άλλα όπλα, να γίνουμε πιο ισχυροί στρατιωτικά, να δείξουμε και τσαμπουκά».

Ομως, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, σ' αυτές τις συνθήκες το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «ενδοτισμός/ συνδιαχείριση» ή «σκληρή πυγμή/ λεονταρισμοί» από την άλλη. Και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα και αποπροσανατολιστικά!

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα «τι πρέπει να γίνει σήμερα;» πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα «γιατί έφτασαν τα πράγματα εδώ που έφτασαν;». Τι είναι αυτό, που μας φέρνει κοντά στον κίνδυνο ενός πολέμου;

Εδώ, πρώτα απ' όλα, πρέπει να δούμε τις σχέσεις που έχουν οι αστικές τάξεις των δύο χωρών, οι κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας. Σχέσεις που διέπονται πότε από τη συνεργασία (με τις «πανστρατιές» κυβερνητικών παραγόντων και επιχειρηματιών, στις διάφορες συνεδριάσεις του «Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Τουρκίας - Ελλάδας») και πότε από τον ανταγωνισμό.

Δεν είναι μυστικό, μας το δηλώνουν άλλωστε διαρκώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευση της ΝΔ, που εκπροσωπούν τα ίδια αστικά συμφέροντα, πως επιδιώκουν η αστική τάξη της Ελλάδας να αναβαθμίσει τις θέσεις της στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των σχέσεων με τις ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, επωφελούμενη και από την δυσχέρεια που αντιμετωπίζουν αυτήν την περίοδο οι σχέσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με την Τουρκία.

Και από την άλλη, βλέπουμε τις φιλοδοξίες που έχει η αστική τάξη της Τουρκίας, η οποία επίσης επιδιώκει να παίξει έναν ισχυρότερο ρόλο στις εξελίξεις, όχι απλώς περιφερειακό, αλλά ακόμη και παγκόσμιο. Σε λίγες μέρες, ο Ερντογάν θα συναντήσει τον «διαβολικά καλό κύριο Τραμπ», όπως τον χαρακτήρισε ο Τσίπρας, στη Σύνοδο των 20 ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών.

Η αστική τάξη της Τουρκίας, που προβάλλει τις δικές της φιλοδοξίες, όχι μόνον αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, επιδιώκοντας να βάλει στο χέρι τμήμα του ενεργειακού πλούτου που υπάρχει, όχι μόνον αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, επιδιώκοντας και την «ντε γιούρε» διχοτόμηση του Νησιού, αλλά σήμερα έχει εισβάλει και διατηρεί στρατούς κατοχής σε 3 χώρες, εκτός της Κύπρου, στο Ιράκ και τη Συρία. Στέλνει στρατεύματα και φτιάχνει στρατιωτικές βάσεις εκτός της Τουρκίας, όπως στο Κατάρ, στη Σομαλία, στην Αλβανία. Από την άλλη, επιδιώκει να αξιοποιήσει για τα σχέδιά της τα ζητήματα του θρησκεύματος και των μειονοτήτων.

Βαριά τη «σκιά» της στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ρίχνει και η εμπλοκή των ιμπεριαλιστικών οργανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καθώς και ο σκληρός ανταγωνισμός των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τα μερίδια των αγορών, τα κοιτάσματα του φυσικού πλούτου στην Ανατολική Μεσόγειο και τους δρόμους μεταφοράς.

Εδώ, μέσα σ' αυτόν τον ανταγωνισμό είναι χωμένη και η χώρα μας, για να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα μιας χούφτας εκμεταλλευτών, που κρατάνε στα χέρια τους τα «κλειδιά» της οικονομίας και της αληθινής εξουσίας!

Ολες οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ) και η σημερινή (ΣΥΡΙΖΑ) υπηρετούν αυτά τα συμφέροντα. Να γιατί το πραγματικό ερώτημα που τίθεται στο λαό στις παραμονές των εκλογών της 7ης Ιούλη είναι αν θα εξακολουθεί η εξωτερική πολιτική, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας να είναι «πεδίο» κερδοφορίας για μια χούφτα μεγάλων επιχειρηματιών και τις διεθνείς συμμαχίες τους, όπως είναι η συμμαχία τους με τις ΗΠΑ, η ενσωμάτωση στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ,

'Η αν θα δυναμώσει η πάλη για τον απεγκλωβισμό από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, μέχρι την ανατροπή, την αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες, που κατά την εκτίμησή μας μπορεί να επιβάλει ο εργαζόμενος λαός με την εξουσία του.

Λένε κάποιοι φίλοι: «Μα μπορούν να γίνουν αυτά; Δεν βλέπετε τον αρνητικό συσχετισμό στον κόσμο;» Απαντάμε: Τον βλέπουμε, μα δεν υποτασσόμαστε σ' αυτόν τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης! Γνωρίζουμε πως οι λαοί έχουν τη δύναμη να τον αλλάξουν! Μπορούμε να τους ανατρέψουμε!

Να, γιατί εκείνο που έχει σήμερα σημασία τώρα είναι η ενίσχυση και στις εκλογές του ΚΚΕ, της μόνης πολιτικής δύναμης που αποκαλύπτει, αντιπαλεύει και κινητοποιεί τους εργαζόμενους ενάντια σ' αυτήν την καταστροφική για τον λαό ευρωατλαντική πορεία.

Το κουβάρι των αντιθέσεων, στις οποίες έσυρε τον λαό μας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι και την επόμενη μέρα των εκλογών ακόμη πιο μπερδεμένο. Αλλωστε και η ΝΔ, που μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την κυβερνητική διαχείριση, το μόνο παράπονο που έχει από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι «της έχει κλέψει την πολιτική».

Αυτά τα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ κ.ο.κ.), σε μια προσπάθεια «το μαύρο να γίνει άσπρο», ισχυρίζονται πως τα «εθνικά μας συμφέροντα» επιβάλλουν μια τέτοια προδιαγεγραμμένη διαδρομή στο πλαίσιο του ευρωατλαντισμού. Ισχυρίζονται πως μέσα από αυτήν τη γραμμή στην εξωτερική πολιτική, η χώρα μας «αναβαθμίζεται». Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει το απορρυπαντικό για το ξέπλυμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με όσα έχει κάνει.

• Ομως, ποια «εθνικά συμφέροντα» επιβάλλουν η χώρα μας να συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, καταστρέφοντας γειτονικές χώρες, όπως η Λιβύη και η Συρία;
• Ποια «εθνικά συμφέροντα» εξυπηρετούνται με τη συμμετοχή της χώρας στη ΝΑΤΟική «περικύκλωση» της Ρωσίας και στους εμπορικούς πολέμους με τις κυρώσεις εναντίον της, που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ και η ΕΕ;
• Ποια «εθνικά συμφέροντα» επέβαλαν τη διατήρηση του σπέρματος των αλυτρωτισμών στη συμφωνία των Πρεσπών, με την απαράδεκτη αναγνώριση «μακεδονικής γλώσσας/ιθαγένειας»;
• Ποια «εθνικά συμφέροντα» προωθούνται με την ανακήρυξη της συμφωνίας των Πρεσπών, που χαρακτηρίζεται «πιλότος» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό;

Φαίνεται πεντακάθαρα, πως αυτά που τα κόμματα του ευρωατλαντισμού αποκαλούν «εθνικά συμφέροντα» είναι τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ και εκείνης της μειοψηφίας του πληθυσμού της χώρας, που λυμαίνεται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και κρατά στα χέρια της τα πραγματικά ηνία της εξουσίας.

Το «αντάλλαγμα», που δήθεν παρέχεται στον λαό μας, της «ειρήνης και ασφάλειας», της υπεράσπισης από τους ξένους «προστάτες» των εθνικών συνόρων μας, είναι πέρα για πέρα κάλπικο.

Ολα τα κόμματα, ακόμη κι αυτά που εμφανίζονται με το μανδύα του «αριστερού και ριζοσπαστικού», ο ΣΥΡΙΖΑ (χθες), το ΜΕΡΑ25 του Βαρουφάκη σήμερα, έχουν πλήρως αποδεχτεί τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και οργανισμούς.

Λένε και καμία μπαρούφα του είδους που λέει στο πρόγραμμά του το ΜΕΡΑ25, ότι θα κάνει - λέει - «υπεύθυνη κυβερνητική ανυπακοή», κι εξηγεί ότι αυτό σημαίνει «την έξυπνη χρήση του βέτο σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, όσο οι "μεγάλες δυνάμεις" αρνούνται να εγγυηθούν τα σύνορα της χώρας». Λες και οι άλλοι θα κρέμονται από τα χείλη του Βαρουφάκη, αν θα βάλει βέτο ή όχι στην ΕΕ. Λες και οι άλλοι, οι «ισχυροί», αυτούς που κι αυτός τους αποδέχεται ως «προστάτες», θα αναλάβουν να μας «εγγυηθούν» κάτι χωρίς να αναλάβουν το ρόλο του διαχειριστή και εμπόρου των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Αλλά το ζήτημα είναι ποιος από τους «προστάτες» θα μας προστατέψει;

Οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ κάθε άλλο παρά είναι σε θέση να εγγυηθούν την ασφάλεια, την ειρήνη και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάσταση σε Ουκρανία και Γεωργία, όπου οι ίδιοι «προστάτες» εγγυώνταν το «δρόμο» προς την «ασφάλεια και την ειρήνη» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και τίναξαν αυτές τις χώρες στον αέρα.

Μα, για να έρθουμε και πάλι στα δικά μας, μήπως λύθηκαν τα ζητήματα της χώρας με την Τουρκία, που είμαστε μαζί στο ΝΑΤΟ εδώ και 67 χρόνια, ή με την Αλβανία, που εδώ και πάνω από 10 χρόνια είναι στο ΝΑΤΟ;

Γιατί ισχυροποίηση του ΚΚΕ σημαίνει:

• Ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και πολέμους των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και στους κινδύνους που προκύπτουν για τον λαό από αυτήν την εξέλιξη.
• Ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στη μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο, εφαλτήριο για νέους πολέμους, στη μεταφορά στην Ελλάδα πυρηνικών όπλων κι άλλων δολοφονικών μηχανών.
• Ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
• Ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στο δηλητήριο του εθνικισμού, υπέρ της αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό και σε όλους τους λαούς, κόντρα στις αλλαγές συνόρων και στις αιματοχυσίες που σχεδιάζονται στο πλαίσιο των αντιπαραθέσεων των αστικών τάξεων για τους ενεργειακούς πόρους, τους αγωγούς, τα λιμάνια, τις άλλες υποδομές, για τα μερίδια των αγορών.
• Ισχυροποίηση της κοινής πάλης των λαών της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Κύπρου και των άλλων λαών της περιοχής, ενάντια στις αστικές τάξεις, στις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
• Ισχυροποίηση των προσπαθειών για αμοιβαία επωφελείς σχέσεις της Ελλάδας με άλλες χώρες με κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα.

Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει τη δύναμη του λαού, το ΚΚΕ, ακόμα πιο ισχυρό παντού!