Το ΚΚΕ τοποθετήθηκε απολογητικά για το Δεκέμβρη του 2008, έγραφε προχτές η «Αυγή». Είναι βεβαίως θεμιτό καθένας να κάνει κρίσεις και σχολιασμούς, αλλά το ζήτημα που ανακύπτει δεν είναι αυτό. Αλλωστε, οι κρίσεις και οι εκτιμήσεις γίνονται από τη σκοπιά της πολιτικής που κάθε εφημερίδα, κόμμα, δημοσιολόγος, επιτελείο, υπηρετεί. Το αντικειμενικό ερώτημα-ζήτημα είναι ποιον εξυπηρετεί αυτή η πολιτική. Και αυτός που την κάνει από ποια αφετηρία ορμώμενος την κάνει, αλλά και η τοποθέτηση του ίδιου στα γεγονότα. Εδώ ο οπορτουνισμός είναι «μανούλα» στους «ελιγμούς», αλλά τους κάνει σαν τη στρουθοκάμηλο. Και ενώ ξέρει πως έχει δώσει ο ίδιος «ράμματα για τη γούνα του», επιμένει βλακωδώς να αναπαράγει αντιΚΚΕ προπαγάνδα, ενώ ταυτίζεται με την κυρίαρχη πολιτική και ας κάνει τον καμπόσο σε ζητήματα που θέλει να πουλήσει επαναστατικότητα, όντας μέχρι τα μπούνια υποταγμένος στο σύστημα, στην κυριαρχία του και την ιδεολογία του (ο οπορτουνισμός εισάγει και αναπαράγει την αστική ιδεολογία στο κίνημα), αλλά ορισμένες φορές είναι τόσο εξόφθαλμες οι αντιφάσεις του που μαζί με την επικινδυνότητα της πολιτικής του αναδεικνύει και την αυτογελοιοποίησή του.

Πράγματι, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή», τόσο το Δεκέμβρη του 2008, όσο και τώρα, συνεχίζουν να παρουσιάζουν τα τυφλά χτυπήματα, τις προβοκατόρικες ενέργειες των κουκουλοφόρων που δίνουν πάσες στην κυβέρνηση για να τρομοκρατεί με την ένταση της καταστολής, ως εξέγερση. Δικαίωμά τους ως πολιτική δύναμη, θα πει καθένας, να βαφτίζουν τις προβοκάτσιες ομάδων που συμμετέχουν σε οργανωμένο σχέδιο και αξιοποιούμενο από μηχανισμούς και υπηρεσίες του αστικού κράτους ενάντια στο οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα, εξέγερση. Ο λαός θα τους κρίνει και τους κρίνει και γι' αυτή τους την ταχτική ως τέτοιους που είναι. Μέρος του συστήματος που βάζει μπουρλότο στην ανάπτυξη του κινήματος, στη μαζικοποίησή του, στη ριζοσπαστικοποίησή του, κατηγορώντας ταυτόχρονα σαν «μωρές παρθένες» την ένταση της καταστολής κατά του λαού.

Αλλά την ίδια ώρα που βαφτίζουν τη δράση των διαφόρων οργανωμένων ομάδων και χρησιμοποιούμενων από το αστικό κράτος για ένταση της καταστολής ενάντια στο λαϊκό κίνημα ως εξέγερση, δηλαδή βία, καταδικάζουν τη βία απ' όπου και αν προέρχεται. Τελικά, τι ρόλο παίζουν; Υποτίθεται ότι κατηγορούν το ΚΚΕ για μη συμμετοχή στην «επέτειο μιας εξέγερσης», δηλαδή μιας στιγμής βίας, στην οποία οι ίδιοι συμμετέχουν αλλά καταδικάζουν. Το άκρον άωτον του παραλογισμού; Οχι. Η συνειδητή επιδίωξη να παρασέρνουν λαϊκές και νεολαιίστικες δυνάμεις σε δήθεν κινητοποιήσεις που καταδικάζουν την κρατική καταστολή, χωρίς την καταδίκη της γενεσιουργού αιτίας της κρατικής βίας, που είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό καταδικάζουν γενικά και συλλήβδην τη βία απ' όπου και αν προέρχεται. Γιατί η με αυτή την αντίληψη καταδίκη της βίας αθωώνει την κρατική βία ενώ ενοχοποιεί τη βία του μαζικού λαϊκού κινήματος. Και για να συγκαλύψουν αυτήν ακριβώς την ταχτική τους, δηλαδή την μετά βδελυγμίας αποστροφή τους στη βία της οργανωμένης μαζικής ταξικής πάλης κόντρα στη βία του συστήματος της εκμετάλλευσης, βαφτίζουν και επαινούν, επιδιώκοντας να επιβάλουν και ως επέτειο, τη βία των προβοκατόρων. Και όσων το Δεκέμβρη του 2008 καλούσαν τη νεολαία να συμμετάσχει στις δήθεν κινητοποιήσεις τους, με τα τυφλά χτυπήματα. Αυτός είναι ο οπορτουνισμός.

Σχετικά με το ότι απολογείται το ΚΚΕ, ή δε συμμετέχει στις εκδηλώσεις που καλούσαν ταυτόχρονα η κυβέρνηση, οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» και οι οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (θαυμάστε αντιεξουσιαστικό μπλοκ της αστικής εξουσίας με τους υποτιθέμενους εχθρούς της και βγάλτε συμπέρασμα), απ' αυτό και μόνο γίνεται φανερό πως για το λαό και τη νεολαία τίποτα το θετικό προς το συμφέρον τους δεν μπορεί να προκύψει. Γιατί να συμμετάσχει και το ΚΚΕ μαζί τους;

Το ΚΚΕ, σεβόμενο την ιστορία του λαϊκού κινήματος, τις αρχές του αλλά και τον εαυτό του, τιμά τέτοιες στιγμές, με περιεχόμενο που επικεντρώνει στην πάλη για τα λαϊκά συμφέροντα, συμμετέχει σε κινητοποιήσεις που θέτουν στο επίκεντρο, μαζί με την αντιμετώπιση της κρατικής βίας και καταστολής, τα οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, της νεολαίας και των γυναικών, τα δικαιώματά τους, που δέχονται ολομέτωπη επίθεση. Τιμά ένα γεγονός προσαρμόζοντας το περιεχόμενο της δράσης και στις επείγουσες ανάγκες της στιγμής. Θεωρεί ότι η 6η Δεκέμβρη του 2008, η μέρα της δολοφονίας του μαθητή χωρίς λόγο, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχαστεί.

Αλλά εκτιμά ταυτόχρονα ότι η βία που δολοφόνησε το μαθητή είναι η βία του συστήματος που δολοφονεί εργάτες στα κάτεργα των καπιταλιστών (εργατικά ατυχήματα τα λένε). Εχει σχέση με τη ληστεία του λαϊκού μόχθου, την ανεργία, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την εμπορευματοποίηση των Παιδείας - Υγείας - Πρόνοιας, τα αντιδραστικά μέτρα που προωθούν η ΕΕ, η κυβέρνηση, με τη συμφωνία της ΝΔ. Απάντηση συνολικά στη βία του συστήματος είναι η πολιτική αντεπίθεση του λαού για τη δική του εξουσία. Ενα κίνημα που σέβεται τον εαυτό του παλεύει συνολικά ενάντια στη βία της εκμετάλλευσης των εργατών σε συνδυασμό με τη βία του κράτους. Δεν αποσπά τη βία ενός μηχανισμού του, συσκοτίζοντας την αιτία της κρατικής καταστολής, όπως κάνουν οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για να στρέφουν τη λαϊκή και νεολαιίστικη πάλη σε ανώδυνες για το σύστημα διεξόδους, που ουσιαστικά το στηρίζουν. Τέλος, ένα οργανωμένο μαχητικό αποτελεσματικό λαϊκό κίνημα πρέπει να αυτοπεριφρουρείται από προβοκάτσιες και μηχανισμούς τρομοκράτησης και συκοφαντίας. Αυτά για τους οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ψιλά γράμματα.

Αλλά και η εξέγερση την οποία κατά κόρον προβάλλουν οι της «Αυγής» και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με παράδειγμα το Δεκέμβρη του 2008, είναι απάτη. Η ιστορία του λαϊκού κινήματος έχει να αναδείξει τέτοιες ιστορικές στιγμές όπου σύσσωμος ο λαός αντιπαρατέθηκε με την αστική τάξη, το κράτος της και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Δεν είναι μόνο η Εθνική Αντίσταση. Είναι ο Δεκέμβρης του 1944, είναι η τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που οι οπορτουνιστές σε αγαστή σύμπνοια με τους σοσιαλδημοκράτες αντικομμουνιστές του ΠΑΣΟΚ, με τους αστούς και τα επιτελεία τους, με τους αμερικανοθρεμμένους καθηγητάδες του πανεπιστημίου Γέιλ των ΗΠΑ (Καλύβα και λοιπούς), λοιδορούν ως εγκληματικές ενέργειες.

Κι είναι οι οπορτουνιστές που πασχίζουν να αναδείξουν σύγχρονους τάχα ήρωες, δίπλα στον Βελουχιώτη, στον Μπελογιάννη και τον Πέτρουλα (ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έθετε αυτό το ζήτημα χωρίς ντροπή για την Ιστορία, αλλά τι ντροπή να έχουν οι οπορτουνιστές που την χλευάζουν;), για να καθιερώσουν επετείους που θα σηματοδοτούν το κίνημα. Επετείους σαν αυτή της δολοφονίας από το κράτος ενός μαθητή. Που πρέπει να θυμόμαστε ως δολοφονική πράξη του κράτους, αλλά ως εδώ. Γιατί καμιά σχέση δεν είχε με το κίνημα, με τους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες. Αντικειμενικά, με την καθιέρωση τέτοιων επετείων αποϊδεολογικοποιείται το ίδιο το κίνημα, απονευρώνεται από ιστορικές στιγμές λαϊκής ανάτασης που γίνονται δύναμη ταξικής επαναστατικής πάλης στο σήμερα. Η δίνεται λαθεμένο περιεχόμενο στην ταξική πάλη υπονομεύοντάς την. Αυτό θέλουν να κάνουν αστοί και οπορτουνιστές. Γι' αυτό και είναι επικίνδυνοι.

Είναι επίσης επικίνδυνοι επειδή συνεχίζουν να αποκαλούν τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 «εξέγερση». Η λαϊκή εξέγερση δεν είναι περίπατος με πέτρες και μολότοφ. Είναι η αποφασιστική αναμέτρηση της εργατικής τάξης και του λαού με την εξουσία του κεφαλαίου και με στόχο την ανατροπή της και όχι για την αλλαγή μιας αστικής κυβέρνησης με μια άλλη.

Είναι ένα κίνημα συνειδητό που προκαλεί την έκρηξη της λαϊκής αυτενέργειας και ταυτόχρονα είναι ικανό και σε θέση να ενώνει το αυθόρμητο με το συνειδητό σε έναν ενιαίο και πολύμορφο αγώνα αποφασισμένων λαϊκών μαζών.

Είναι ακριβώς αυτό που το καπιταλιστικό σύστημα προβλέπει, φοβάται και προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει. Η κύρια κατεύθυνση της στρατηγικής του είναι υποταγμένη σε αυτό το σκοπό. Είναι στρατηγική επεξεργασμένη, ενσωματώνει την πείρα των λαϊκών επαναστάσεων και εμπλουτίζεται διαρκώς από την ταξική πάλη σε κάθε χώρα και διεθνώς.

Οι οπορτουνιστές για το Δεκέμβρη του 2008 εκτιμούν ως εξέγερση το φετιχισμό της σπασμένης βιτρίνας. Το έγραφαν τότε και στην «Εποχή». «Η πέτρα και η κουκούλα είναι τα όπλα της εξέγερσης», έγραφαν. Ως εδώ φτάνουν οι βαθυστόχαστες αναλύσεις τους. Η βιτρίνα είναι το σύμβολο της εξουσίας, είχε πει τότε σε κανάλι στέλεχος του ΣΥΝ.

Το κίνημα ανυπακοής και αμφισβήτησης της πραγματικής εξουσίας, που έχει ως σύμβολό της τη βιτρίνα της καταπίεσης στους τόπους δουλειάς, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τα μονοπώλια, που επιβάλλουν στην κοινωνία την απροκάλυπτη δικτατορία τους, με θέσεις, αιτήματα, στόχους και σχέδιο, είναι ψιλά γράμματα για τους οπορτουνιστές.

Θα θέλαμε, όμως, με αφορμή όλ' αυτά να θυμίσουμε πως ανακάλυπταν διάφοροι τότε «ένα νέο κίνημα», ψωμί στο βούτυρο των αστών για να εκτονώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια από την αντιδραστική πολιτική τους, ανώδυνο για την εξουσία τους, το οποίο έκαναν σημαία τους οι οπορτουνιστές.

Με μια έννοια είναι σαν αυτό που είπε ο Θ. Πάγκαλος στη Βουλή ως επανάσταση καλώντας τους νέους να ενστερνιστούν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

«Εμείς θα πούμε ότι δεν είμαστε εναντίον του να έχουν οι νέοι επαναστατικά οράματα. Τα οράματα όμως αυτά στην εποχή μας πρέπει να μην είναι η ανατροπή του ισχύοντος και αποδεκτού από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος.

Πρέπει να είναι η κατάκτηση της επιστήμης, της νέας τεχνολογίας, η μεταρρύθμιση της Παιδείας, η αλλαγή στις συνθήκες και στους όρους εργασίας. Πρέπει να είναι, δηλαδή, βαθύτατη, ουσιαστική, ριζική και ταχύρρυθμη κοινωνική μεταρρύθμιση. Αυτή την κοινωνική μεταρρύθμιση έχει ως στόχο η κυβέρνησή μας, την περιλαμβάνει στο πρόγραμμά της και προσπαθεί να την υπηρετήσει με όλα τα μέσα που διαθέτει.

Και σε αυτές τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες έχει ανάγκη και τη συνδρομή της νεολαίας...».

Ούτε λίγο ούτε πολύ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ζήτησε υποταγή στην πολιτική του, κόντρα στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και της εξουσίας των μονοπωλίων. Υποταγή στο σύστημα που τους στέλνει στην αμορφωσιά και την ανεργία. Που τους προσφέρει ένα μέλλον χωρίς δικαιώματα. Που τους καλλιεργεί σάπιες αξίες, πρότυπα και ιδανικά, μιας εικονικής για τους ίδιους πραγματικότητας, σπρώχνοντάς τους στην εξάρτηση των ναρκωτικών στο όνομα της φυγής απ' αυτήν. Ζητούν από τους νέους να «παλεύουν» μαζί με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να υλοποιηθούν οι στόχοι της. Ζητούν, δηλαδή, να βάλουν οι ίδιοι τη θηλιά στο λαιμό τους. Ζητούν από όλους αυτούς που χάνουν ακόμα και τη ζωή τους για να κερδίζουν δισεκατομμύρια οι επιχειρηματίες, να σταθούν όλοι μαζί δίπλα δίπλα και να συναινέσουν στις αντεργατικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που σαρώνουν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Μόνο που οι οπορτουνιστές, επειδή θέλουν να εμφανίζονται αυτοί και η πολιτική τους ως μέσο για ανάπτυξη αγώνων το Δεκέμβρη του 2008, μαζί με άλλους αστούς δημοσιολόγους και καθηγητάδες πανεπιστημίων, προσπάθησαν να παρουσιάσουν ένα νέο επαναστατικό υποκείμενο, κόντρα στην επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης. Το ξαναέκαναν ιστορικά και το 1968 με αφορμή το Μάη στο Παρίσι, αλλά η ζωή και η ιστορία τους διέψευσαν.

Παρ' όλ' αυτά δεν παύει να είναι επικίνδυνη για το λαϊκό κίνημα άποψη, την οποία πασχίζουν να καθιερώσουν, γι' αυτό και την υπενθυμίζουμε.

Τότε λοιπόν μιλούσαν για ένα «νέο κίνημα». Αλλοι το έλεγαν κίνημα της νεολαίας. Αλλοι των μαθητών. Αλλοι των μαθητών και φοιτητών. Ενα ιδιότυπο κίνημα, έλεγε ο Αλ.Τσίπρας. Ενα κίνημα που στρέφεται κατά των πάντων, «ζωντανό», οργισμένο, που το ονόμασαν «εξέγερση των νέων» ενάντια στην κοινωνία, λένε και γράφουν κάποιοι δημοσιολόγοι αναλυτές. «Εξεγέρθηκαν», λένε, οι νέοι γιατί καμιά πολιτική, κανένα κόμμα δεν τους εκφράζει. Ετσι λένε. Δεν τους δίνει όραμα. Τους νέους που καταπιέζονται από την κοινωνία, πρέπει να τους αφουγκραστεί η κοινωνία, είναι το επόμενο σλόγκαν. Και πάνω σ' αυτό το μοτίβο, οι διάφοροι δημοσιολόγοι, συνεπικουρούμενοι από κάποιους καθηγητές πανεπιστημίου του κατεστημένου και άλλους διανοούμενους μέσω των αστικών ηλεκτρονικών ΜΜΕ και εφημερίδων, έστησαν το γαϊτανάκι του υποτιθέμενου «νέου κινήματος». Το οποίο συγκροτείται αποκλειστικά και μόνο από τους νέους. Και που μπορεί αυτό το κίνημα να αναγκάσει την «κοινωνία» τους να «συνέλθει» από τη βάρβαρη καταπίεσή της κατά των νέων. Κάποιοι απ' αυτούς θυμήθηκαν να παραλληλίσουν τα γεγονότα με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή με το Μάη του '68 στο Παρίσι. Καθόλου τυχαίος παραλληλισμός. Ηθελαν και θέλουν να περάσουν στις λαϊκές και ιδιαίτερα στις νεολαιίστικες συνειδήσεις πως το ταξικό, εργατικό, το λαϊκό κίνημα έχει ξεπεραστεί οριστικά, είναι παρωχημένο αντικειμενικά, το επαναστατικό υποκείμενο, η εργατική τάξη με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν μπορεί να εκφράσει «τις νέες ιδέες», των «εξεγερμένων νέων», για «μια άλλη κοινωνία» που «ονειρεύονται οι νέοι», επομένως και την αγωνία και τους πόθους μιας νεολαίας με αβέβαιο μέλλον. Και πάνω δω να στήσουν την κάλπικη αντίθεση, νεολαία από τη μια (τείνουν να της προσδώσουν χαρακτηριστικά κοινωνικής δύναμης και δεν είναι καινούριο ζήτημα αυτό, είναι παλιά μικροαστική οπορτουνιστική θεωρία) και η βάρβαρη κοινωνία στο σύνολό της, δηλαδή και οι αστοί και οι εργάτες, ο λαός, από την άλλη, προκειμένου να συσκοτίσουν τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εξουσία του από τη μια και την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και τα παιδιά τους από την άλλη. Να συγκαλύψουν το γεγονός ότι η αιτία των δεινών της νεολαίας είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η εκμετάλλευση, που πρέπει να καταργηθούν για να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που θα ικανοποιεί τις ανάγκες των εργατών, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.

Αρχισαν λοιπόν να στρώνουν από τότε το δρόμο, προβάλλοντας ως «εξεγερτικό» το κίνημα της νεολαίας, για να ξεκόψουν τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων από το επαναστατικό εργατικό κίνημα που πραγματικά μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες της με στόχους πάλης, αυτούς που θέτει το οργανωμένο τμήμα των αγωνιζόμενων μαθητών, των φοιτητών, σπουδαστών, στόχοι που συνδέονται άμεσα με τη ζωή των οικογενειών τους και τη δεινή θέση των εργατών σ' αυτή την κοινωνία. Να την ξεκόψουν από τον αγώνα ρήξης και ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, που δημιουργεί και αναπαράγει τα προβλήματα και τα αδιέξοδα στους νέους, που επιβάλλει την κρατική βία και τρομοκρατία, αλλά και τη βία και τρομοκρατία των καπιταλιστών στους τόπους δουλειάς. Προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με αυτά των γονιών τους. Να τους ξεκόψουν από τον αγώνα με προοπτική το σοσιαλισμό. Τα προηγούμενα χρόνια ανακάλυψαν τα «κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης» ως νέα, τα διάφορα «Φόρουμ», καθετί δηλαδή που να είναι έξω από ταξική βάση, περιεχόμενο και προσανατολισμό. Δεν «έπιασαν» τόπο και δεν μπορούσαν. Γι' αυτό πρόβαλλαν και προβάλλουν ως εξέγερση την προβοκατόρικη δράση των μηχανισμών των αστών ή ομάδων που χρησιμοποιούν αυτοί οι μηχανισμοί ως εξέγερση και επαναστατική δράση. Για να συκοφαντούν ταυτόχρονα την πραγματική επαναστατική δράση. Αλλά αταξικό κίνημα δεν υπάρχει, όπως δεν μπορεί να υπάρξει και κοινωνία των πολιτών.

Θέλουν ένα κίνημα διαμαρτυρίας που θα αμφισβητεί ασυνείδητα μια καπιταλιστική πραγματικότητα, χωρίς τη ρήξη με την αιτία που γεννά και αναπαράγει τα αδιέξοδα της νεολαίας, δηλαδή τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Θα φτάνει ως εκεί που σηκώνουν τα όρια του συστήματος. Που θα εμφανίζεται ότι αντιδρά στην εξουσία του κεφαλαίου, αλλά που δε θα δημιουργεί, αφού δεν μπορεί να το κάνει, όρους ανατροπής της. Αυτό, μόνο το εργατικό κίνημα μπορεί να το κάνει και γι' αυτό η νεολαία έχει συμφέρον να αγωνίζεται μαζί του. Ενα κίνημα, λοιπόν, χειραγωγημένο ουσιαστικά από την αστική πολιτική. Και που θα έχει ξεσπάσματα, τα οποία αφενός δε θα φέρνουν αποτελέσματα, θα αναπαράγουν τα αδιέξοδα των νέων, αφετέρου θα εμποδίζουν την ανάπτυξη και ωρίμανση του εργατικού κινήματος, θα δυσκολεύουν τη συνέχειά του. Η και θα το οδηγούν σε σύγκρουση με το εργατικό κίνημα.

Στόχος της αστικής τάξης είναι αφενός να βγάλει «λάδι» τον ένοχο - δηλαδή την κυριαρχία των μονοπωλίων, τη δική της εξουσία - και αφετέρου να συσκοτίσει και να συκοφαντήσει την πραγματική πολιτική διέξοδο, αλλά και το δρόμο κατάκτησής της. Εδώ τη βολεύει και ένα αυθόρμητο κίνημα με συμμετοχή νέων ανθρώπων, με μορφές ξεσπάσματος, χωρίς βάθος ιδεολογικοπολιτικό, δηλαδή χωρίς στόχους πάλης ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, χωρίς διέξοδο.

Ομως, η διέξοδος υπάρχει. Είναι η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Η πολιτική πάλη, με στόχο την ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με στόχο το σοσιαλισμό.