Κανέναν εργαζόμενο δεν (πρέπει να) συγκινεί ή παραπλανά η θλιβερή προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να προσδώσει πατριωτικά χαρακτηριστικά στη νέα αντιλαϊκή έφοδο που προετοιμάζει η κυβέρνηση μαζί με ΕΕ και το μεγάλο κεφάλαιο. Αντιγράφοντας τις μεθόδους του πατέρα του, ο πρωθυπουργός προσπάθησε χτες να διασφαλίσει την ανοχή του εργαζόμενου λαού στα νέα αντιλαϊκά μέτρα επικαλούμενος το «δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας», το οποίο όπως είπε «απειλεί την εθνική μας κυριαρχία για πρώτη φορά από το 1974». Στο όνομα λοιπόν της υπεράσπισης των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» ο Γ. Παπανδρέου εμφανίστηκε αποφασισμένος «να κάνουμε ό,τι χρειάζεται, για να ελέγξουμε το τεράστιο έλλειμμα και να επαναφέρουμε την δημοσιονομική σταθερότητα»... Κατ' αρχήν, κυριαρχικά δικαιώματα έχουν εκχωρήσει οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην ΕΕ μέσω της συνθήκης της Λισαβόνας, του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας, κ.ο.κ. Το κυρίαρχο όμως ζήτημα είναι ότι για το δημοσιονομικό αδιέξοδο και έλλειμμα δεν έχει καμία ευθύνη ο εργαζόμενος λαός, ακριβώς γιατί αυτό δημιουργήθηκε απ' όλες τις κυβερνήσεις που ενισχύουν αέναα και ποικιλοτρόπως το μεγάλο κεφάλαιο, για επενδύσεις και κέρδη, επιβάλλοντας διαρκώς λιτότητα στους μισθούς και τις συντάξεις, δημιουργώντας κατ' εξοχήν θέσεις μερικής και ανασφάλιστης εργασίας, περικόπτοντας άγρια τις κοινωνικές δαπάνες, ιδιωτικοποιώντας σχεδόν τα πάντα, κ.ο.κ. Αυξάνονταν διαρκώς ο παραγόμενος εθνικός πλούτος (ΑΕΠ) αλλά οι εργαζόμενοι έμεναν καθηλωμένοι στους μισθούς πείνας. Αντίθετα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι γιγαντώθηκαν, αυξάνοντας την κερδοφορία τους σε ιστορικά επίπεδα και αποκομίζοντας αμύθητα ποσά (πάνω από 80 δισ. ευρώ). Το αληθινό νόημα της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και το δικαίωμα επιβίωσης των λαϊκών στρωμάτων, επιβάλλουν αυτοί να πληρώσουν τα βάρη της κρίσης.