ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σαν σύμβουλοι της κυβέρνησης!

Γρηγοριάδης Κώστας

Ως σύμβουλοι του υπουργού Οικονομικών, σε θέματα καπιταλιστικής διαχείρισης, εμφανίστηκαν ο πρόεδρος του ΣΥΝ και άλλα στελέχη του κόμματος αυτού (Λαφαζάνης, Παπαδημούλης) με χτεσινές τους δηλώσεις. Δηλώσεις, οι οποίες έγιναν με αφορμή την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τις διεθνείς κερδοσκοπικές εταιρίες «αξιολόγησης» και τους τρόπους δανεισμού του ελληνικού δημοσίου. Στα πλαίσια αυτά, προτρέπουν την κυβέρνηση να επαναφέρει σε κυκλοφορία τα λεγόμενα λαϊκά ομόλογα, ενώ παράλληλα την παροτρύνουν να διεκδικήσει δανεισμό του ελληνικού δημοσίου απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με χαμηλότοκο επιτόκιο 1%. Οσο δανείζονται σήμερα οι εμπορικές τράπεζες από την ΕΚΤ και στη συνέχεια κερδοσκοπούν, χορηγώντας δάνεια με επιτόκιο ως και 17%.

Αθεράπευτοι οδοιπόροι του οπορτουνισμού, τα στελέχη του ΣΥΝ, και αυτό αφορά τόσο τους «δεξιούς», όσο και τους «αριστερούς» του χώρου. Οι οποίοι, ή δεν έχουν καταλάβει σε ποιους και σε τι απευθύνονται, ή - και αυτό είναι το πιο σωστό - λειτουργούν ως κόμμα της καπιταλιστικής διαχείρισης και υποβάλλουν προτάσεις, με σκοπό να αντιμετωπιστούν οι όποιες αρρυθμίες του συστήματος.

Το βασικό οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα που αναδεικνύεται τα τελευταία 20 χρόνια, δεν είναι πρόβλημα διαχειριστικό, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την υποβολή προτάσεων που αποβλέπουν στην εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Αυτό που διακρίνει την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού τις δύο τελευταίες δεκαετίες, είναι σφοδρή επίθεση της αστικής τάξης και των κομμάτων της, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Και δεν είναι φαινόμενο μόνο του καπιταλισμού στην Ελλάδα, αλλά του καπιταλισμού διεθνώς, ως κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Δεν αποσκοπούν, δηλαδή, σε μια πιο αποτελεσματική διαχείριση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, αλλά στην αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Και ανάλογα με την σκοπιά που κάθε κόμμα βλέπει την κίνηση της κοινωνίας, είτε αναζητά λύσεις στα πλαίσια της ταξικής πάλης, είτε καταλήγει σε θλιβερό συμβουλάτορα της αστικής πολιτικής εξουσίας.

Ανακίνηση θέματος με τις διαδηλώσεις

Αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκε χτες με τον Συνήγορο του Πολίτη, Γ. Καμίνη, ο οποίος αμέσως μετά δήλωσε μεταξύ άλλων: «Τίθεται ένα γενικότερο ζήτημα προστασίας δικαιωμάτων, το οποίο είναι στενά συνδεδεμένο με το θέμα των συναθροίσεων. Πρέπει να θυμίσω ότι στο άρθρο 11 του Συντάγματος προβλέπονται οι προϋποθέσεις, υπό τις οποίες ασκείται ελεύθερα το δικαίωμα της συνάθροισης, προβλέπεται και η ψήφιση ενός νόμου. Δυστυχώς η δημοκρατική πολιτεία, ακόμα μετά από 35 χρόνια ισχύος του Συντάγματος, δεν έχει κατορθώσει να ψηφίσει ένα νόμο για τις διαδηλώσεις, που θα προστατεύει τα δικαιώματα όλων. Και των ανθρώπων οι οποίοι δημόσια διαδηλώνουν τις πεποιθήσεις τους αλλά και αυτών των υπολοίπων, των οποίων ενδεχομένως να κινδυνεύει η ιδιοκτησία, οι επιχειρήσεις τους»...

Δίκη προθέσεων του κ. Καμίνη δεν κάνουμε. Με αφορμή όμως τη δήλωση αυτή έχει αξία να υπενθυμίσουμε τις προθέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων για το ζήτημα των «συναθροίσεων» και των διαδηλώσεων. Κι αυτές ήταν στην κατεύθυνση της παραπέρα περιστολής δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, στην κατεύθυνση χτυπήματος του κινήματος και περιορισμού των κινητοποιήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι ήταν ο σημερινός υπουργός Προστασίας του Πολίτη που στην προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε έτοιμο το σχετικό νομοσχέδιο χωρίς να προλάβει ποτέ να το καταθέσει. Οταν, λοιπόν, ανακινείται μια τέτοια συζήτηση είναι βέβαιο ότι λειτουργεί υποστηρικτικά σε υπαρκτούς από καιρό σχεδιασμούς σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Πολύ δε περισσότερο που με μια κυβέρνηση η οποία πολιτικά εκπροσωπεί και εκφράζει την άρχουσα τάξη και τα συμφέροντά της, είναι τουλάχιστον αφέλεια να περιμένει κανείς ένα νόμο που θα υποβοηθά το δικαίωμα στην απεργία και στη διαδήλωση εναντίον της αντεργατικής της πολιτικής και συγχρόνως θα εγγυάται τα δικαιώματα των μικρομεσαίων, αυτοαπασχολούμενων, κλπ., τα οποία με την πολιτική της «στραγγαλίζει»....

Η μαμή των κερδών

Ως επέκταση του κοινωφελούς έργου του Ερυθρού Σταυρού και στήριγμα των αναξιοπαθούντων παρουσιάστηκε απ' τους επικεφαλής του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν» και του «Ιατρικού Κέντρου» η λειτουργία της μαιευτικής γυναικολογικής - κλινικής «Γαία», που λειτούργησε με τη σύμπραξη των δύο επιχειρήσεων στο «Ερρίκος Ντυνάν». Μάλιστα, οι δηλώσεις συνοδεύτηκαν και με φωτογραφίες απ' την έξοδο της πρώτης μητέρας που γέννησε στη «Γαία».

Η αλήθεια, βέβαια, βρίσκεται αλλού και αποδείχτηκε απ' τη δημόσια διαμάχη των ανταγωνιστών της «Γαία», του Ομίλου «Υγεία» και του «Ιασώ», που υποστήριξαν ότι - με βάση επιχειρηματικά κριτήρια - δεν έπρεπε να γίνει η κλινική. Πρωτίστως, όμως, η αλήθεια αποδεικνύεται απ' τα οικονομικά στοιχεία για τον ιδιωτικό τομέα Υγείας της ICAP, σύμφωνα με τα οποία ο κύκλος εργασιών των μαιευτηρίων από 88,6 εκατ. ευρώ το 1997 εκτινάχτηκαν στα 250 εκατ. ευρώ το 2007, παρουσιάζοντας ένα μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης 10,9%. Μ' αυτόν το ρυθμό ο τζίρος των μαιευτηρίων για το 2009 αναμένεται να ξεπεράσει τα 305 εκατ. ευρώ. Και σύμφωνα με τη μελέτη (1.12.2009) της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, ενώ τα ιδιωτικά νοσοκομεία έχουν περιθώρια κέρδους κοντά στο 15%, τα μαιευτήρια έχουν μέχρι 33% από 12% που είχαν το 2001!

Οι ωδίνες των τοκετών εκτός απ' τη χαρά των γονιών - που υποβάλλονται σε άγρια χαράτσια - έχουν και τη χαρά των κερδών για τους επιχειρηματίες.

Απεργία για την προοπτική του εργατικού αγώνα

H απεργιακή κινητοποίηση που οργανώνει το ΠΑΜΕ στις 17 Δεκέμβρη είναι μια σημαντική μάχη ανάμεσα σε άλλες, που το ταξικό κίνημα με πρωτοπόρους στην δράση τους κομμουνιστές, ξέρει να δίνει σε όλα αυτά τα 10 χρόνια της ζωής και δράσης του. Ωστόσο αυτή η απεργία έχει μια ξεχωριστή σημασία. Πραγματοποιείται από το ταξικό κίνημα σε μια περίοδο που εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός (ΓΣΕΕ,ΑΔΕΔΥ) επιχειρεί να ρίξει την ταφόπλακα της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας παντού, προβάλλοντας τον λεγόμενο κοινωνικό διάλογο, δηλαδή την συμβολή και των εργατών στο κρεβάτι του Προκρούστη που στήνει το κεφάλαιο. Το γεγονός ότι εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και με την σοσιαλδημοκρατία στο κυβερνητικό τιμόνι επιχειρείται να περάσουν τα χειρότερα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων σε όλους τους τομείς, κάνει την μάχη της απεργίας να παίρνει γενικότερα χαρακτηριστικά αναμέτρησης με την στρατηγική του κεφαλαίου, που θέλει να αποτελειώσει σημαντικές κατακτήσεις των εργαζομένων.

Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανοίγει την αντιλαϊκή επίθεση χτυπώντας το Ασφαλιστικό, τις συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις, τις εργασιακές σχέσεις, το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά, την Παιδεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Βάζει την χώρα ακόμα πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ο σχεδιασμός της αστικής τάξης προβλέπει τον αιφνιδιασμό και υπολογίζει στο χέρι βοήθειας από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ομως υπάρχει το αντίπαλο δέος που μπορεί να τους χαλάσει αυτούς τους σχεδιασμούς.

Η απεργία του ΠΑΜΕ, μπορεί να δώσει νέα ώθηση σε νέους εργάτες και λαϊκούς ανθρώπους, για την διαφορετική πορεία που πρέπει να πάρει ο λαϊκός αγώνας για να 'ρθουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες αυτών που παράγουν όλο τον κοινωνικό πλούτο. Αυτή την μάχη δίνουν με αυταπάρνηση οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι φίλοι και οπαδοί του ΚΚΕ, οι αγωνιστές του ταξικού κινήματος παντού σε όλους τους χώρους, εκεί που η εργατιά στενάζει κάτω από την καπιταλιστική εργοδοσία και εκμετάλλευση.

Ο πήχης της απαιτητικότητας μπαίνει πιο πάνω και αυτό που μετριέται είναι η οργάνωση των εργαζομένων όχι μόνο στα ταξικά συνδικάτα που παλεύουν με την γραμμή του ΠΑΜΕ, αλλά παντού και εκεί που υπάρχουν δυσκολίες, που κυριαρχεί ο συμβιβασμός και η υποταγή. Εχει σημασία με το παράδειγμα και την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών να υπάρξουν συζητήσεις και διεργασίες και στο τελευταίο εργοστάσιο, γραφείο ή μαγαζί. Να εξηγηθεί με επιμονή και υπομονή, γιατί τώρα είναι η ώρα να σηκώσουμε κεφάλι, να προβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας και τις ανάγκες μας, ως τάξη απέναντι στις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, της ΕΕ, που εξυπηρετούν το κεφάλαιο και την κερδοφορία του.

Είναι αυτοί που κλέβουν την ζωή μας, κλέβουν τα όνειρα τα δικά μας και των παιδιών μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιδιωχθεί να στηθούν επιτροπές αγώνα εκεί που δεν υπάρχει το ταξικό συνδικάτο. Αυτό απαιτεί σχέδιο, συλλογική δουλειά, προσωπική αυτοθυσία και έκφραση αλληλεγγύης. Αυτή θα είναι συμβολή προοπτικής για να μπορέσει να ανασυνταχθεί το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, ώστε να αρθεί στο επίπεδο των σημερινών αναγκών, ώστε να απαντήσει αποτελεσματικά στην πολύπλευρη επίθεση που δέχεται. Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη του ΠΑΜΕ είναι δυνατόν να φέρει το κίνημα ένα βήμα πιο μπροστά. Και σ' αυτό πρέπει να συμβάλουμε όλοι.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Να «αφανιστεί» η πολιτική τους...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΟΥΝ από μέρα σε μέρα! Μέχρι χτες ήμασταν σε κατάσταση πανικού λόγω του δημόσιου χρέους. Τώρα είμαστε σε κατάσταση ...πολέμου.

Αν πάρουμε στα σοβαρά τουλάχιστον αυτά που λέει ο πρωθυπουργός, ζούμε μέρες του ...1940 και είναι στο «παραπέντε» από το να κηρύξει γενική επιστράτευση.

Μόνο που δε θα τον πάρουμε στα σοβαρά. Γιατί πώς να πάρεις στα σοβαρά δηλώσεις του είδους: «Το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας απειλεί την εθνική μας κυριαρχία, για πρώτη φορά από το 1974»;

Ιδίως από τη στιγμή που για το δημόσιο χρέος ευθύνονται κατά πολύ και οι εξοπλιστικές δαπάνες για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, που από μόνες τους υπονομεύουν την εθνική κυριαρχία.

Ας επιδείξουν, λοιπόν, λίγη ...εθνική κυριαρχία οι κυβερνώντες και ας αποσύρουν τα στρατεύματα που στέλνουμε από εδώ κι από εκεί και πληρώνουμε αδρά.

(Και θα πληρώσουμε ακόμη περισσότερο τώρα που ο ειρηνιστής Ομπάμα αποφάσισε να αυξήσει τις «συμμαχικές δυνάμεις).

Ας αναστείλουν τις εισφορές για το ΝΑΤΟ και τον ευρωστρατό, ας σταματήσουν να δίνουν αμύθητα ποσά στις αμερικανικές πολυεθνικές εταιρείες όπλων, και βλέπουμε πού θα πάει το χρέος.

Οσο για τη φράση του Γιώργου Παπανδρέου, που ...βγήκε από το «χρονοντούλαπο» και λέει πως «ή θα αφανίσουμε το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει εμάς», μόνο ένα μπορούμε να πούμε:

Προφανώς έχουν αποφασίσει ποιους θα «αφανίσουν» στο βωμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας: Τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Φάνηκε, ήδη, άλλωστε από τους «διαλόγους» τους για το Ασφαλιστικό.

Οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ...«αφανίσουμε» την πολιτική τους μια και καλή προτού μας αφανίσει αυτή.

Γρηγοριάδης Κώστας

Το αληθινό «κυριαρχικό δικαίωμα»

Γρηγοριάδης Κώστας

Κανέναν εργαζόμενο δεν (πρέπει να) συγκινεί ή παραπλανά η θλιβερή προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να προσδώσει πατριωτικά χαρακτηριστικά στη νέα αντιλαϊκή έφοδο που προετοιμάζει η κυβέρνηση μαζί με ΕΕ και το μεγάλο κεφάλαιο. Αντιγράφοντας τις μεθόδους του πατέρα του, ο πρωθυπουργός προσπάθησε χτες να διασφαλίσει την ανοχή του εργαζόμενου λαού στα νέα αντιλαϊκά μέτρα επικαλούμενος το «δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας», το οποίο όπως είπε «απειλεί την εθνική μας κυριαρχία για πρώτη φορά από το 1974». Στο όνομα λοιπόν της υπεράσπισης των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» ο Γ. Παπανδρέου εμφανίστηκε αποφασισμένος «να κάνουμε ό,τι χρειάζεται, για να ελέγξουμε το τεράστιο έλλειμμα και να επαναφέρουμε την δημοσιονομική σταθερότητα»... Κατ' αρχήν, κυριαρχικά δικαιώματα έχουν εκχωρήσει οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην ΕΕ μέσω της συνθήκης της Λισαβόνας, του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας, κ.ο.κ. Το κυρίαρχο όμως ζήτημα είναι ότι για το δημοσιονομικό αδιέξοδο και έλλειμμα δεν έχει καμία ευθύνη ο εργαζόμενος λαός, ακριβώς γιατί αυτό δημιουργήθηκε απ' όλες τις κυβερνήσεις που ενισχύουν αέναα και ποικιλοτρόπως το μεγάλο κεφάλαιο, για επενδύσεις και κέρδη, επιβάλλοντας διαρκώς λιτότητα στους μισθούς και τις συντάξεις, δημιουργώντας κατ' εξοχήν θέσεις μερικής και ανασφάλιστης εργασίας, περικόπτοντας άγρια τις κοινωνικές δαπάνες, ιδιωτικοποιώντας σχεδόν τα πάντα, κ.ο.κ. Αυξάνονταν διαρκώς ο παραγόμενος εθνικός πλούτος (ΑΕΠ) αλλά οι εργαζόμενοι έμεναν καθηλωμένοι στους μισθούς πείνας. Αντίθετα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι γιγαντώθηκαν, αυξάνοντας την κερδοφορία τους σε ιστορικά επίπεδα και αποκομίζοντας αμύθητα ποσά (πάνω από 80 δισ. ευρώ). Το αληθινό νόημα της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και το δικαίωμα επιβίωσης των λαϊκών στρωμάτων, επιβάλλουν αυτοί να πληρώσουν τα βάρη της κρίσης.

Χέρι χέρι με τις «αγορές»

Η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν συστηματικά οι αγορές και τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια τους εντός και εκτός της χώρας, πέρα από τα άλλα, συνιστά και επίδειξη πυγμής της δικτατορίας των αγορών, δηλαδή των μονοπωλίων. Ενδεικτικό των προθέσεων είναι το σχόλιο του έγκυρου οργάνου των αγορών, των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» στο χτεσινό φύλλο: «Αν η άνοδος στις αποδόσεις των ομολόγων και το σοκ της υποβάθμισης οδηγήσουν την κυβέρνηση (σ.σ. της Ελλάδας) να μειώσει δραστικά τις δαπάνες, τότε οι αγορές θα έχουν καταφέρει αυτό που δεν έχουν καταφέρει ούτε οι ντόπιοι πολιτικοί ούτε η είσοδος στο ευρώ», αναφέρεται χαρακτηριστικά, αποτυπώνοντας τις μύχιες προθέσεις και επιδιώξεις της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας. Περιττή διευκρίνιση. Η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι απέναντι αλλά απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τις αξιώσεις των «διεθνών αγορών» και ήδη έχει σπεύσει να δώσει σαφείς και συγκεκριμένες δεσμεύσεις πως θα κάνει «ό,τι χρειάζεται» για να ικανοποιηθούν οι αγορές, δηλαδή τις ανατροπές που υπαγορεύουν στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό, στον προϋπολογισμό, κ.ο.κ.

Εμπαιγμός με τους συμβασιούχους ΟΑ

...Εχετε δίκιο, αλλά πού να το βρείτε. Με αυτό τον τρόπο απαντούν στην ουσία οι συναρμόδιοι υπουργοί Οικονομικών, Εργασίας και Υποδομών στους 1.000 απολυμένους συμβασιούχους εργαζόμενους στον πρώην όμιλο της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (ΟΑ), οι οποίοι ζητούν να συμπεριληφθούν στο νόμο για τις μετατάξεις στο Δημόσιο και απαιτούν από την κυβέρνηση σαφή απάντηση για το εργασιακό τους μέλλον.

Σημειώνεται ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως και η προηγούμενη της ΝΔ, αφήνει στον «αέρα» τους 1.000 απολυμένους, καθώς κατέθεσε στη Βουλή για κύρωση την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που ήταν έτοιμη πριν τις εκλογές και η οποία ρυθμίζει θέματα μετατάξεων και συνταξιοδότησης μόνο για το μόνιμο προσωπικό της παλιάς «Ολυμπιακής».

Οι απολυμένοι, που έχουν προχωρήσει εδώ και 17 μέρες σε κατάληψη των γραφείων της παλιάς ΟΑ στη Λεωφ. Συγγρού, βρίσκονται σε απόγνωση, καθώς παραμένουν στον ...αέρα και απλήρωτοι από τον περασμένο Σεπτέμβρη, αφού ακόμα δεν τους έχει καταβληθεί σημαντικό μέρος των δεδουλευμένων τους (επιδόματα, αργίες, υπερωρίες, κλπ.)...

Σημειώστε ότι πρόκειται για εργαζόμενους οι οποίοι εργάστηκαν ως εποχικοί στον όμιλο ΟΑ επί 10 και 15 χρόνια (ανανεώνοντας κάθε 8 μήνες τις συμβάσεις τους), είχαν προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ και κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του ομίλου.

Ε, δεν πάει πολύ να εμπαίζει η κυβέρνηση αυτούς τους ανθρώπους, αναγνωρίζοντας απλά το δίκιο τους και πέραν αυτού ουδέν...

Πανεργατικός ξεσηκωμός ΤΩΡΑ

Με στόχο τη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», αλλά και τη μετατροπή της Ασφάλισης σε ένα ακόμα πεδίο επενδύσεων και πλουτισμού των μονοπωλίων, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί - συνδικαλιστικοί του υπηρέτες επισπεύδουν το πλήρες ξεθεμελίωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Κανένα περιθώριο για καμιά αυταπάτη δεν άφησε η προχτεσινή συνάντηση των «κοινωνικών εταίρων», που υποδέχτηκαν με ικανοποίηση - όπως ξεκαθάρισαν μετά - τις προτάσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, τα μέτρα, τα οποία, με «κίνητρα» (όπως βαφτίζουν τη μετατροπή των συντάξεων σε ψίχουλα ή την αύξηση των «ποινών» για όσους έως σήμερα συνταξιοδοτούνταν νωρίτερα, ως ελάχιστο αντιστάθμισμα για τη μεγάλη φθορά της υγείας τους, π.χ. ΒΑΕ), επιβάλλουν στους εργαζόμενους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τα οποία επιβάλλουν την εφαρμογή της αρχής «παίρνεις ό,τι και εφόσον πληρώσεις», συνδέοντας τις παροχές με το ύψος των εισφορών καθενός. Τα οποία επισπεύδουν την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, διασπείροντας «επαγγελματικά ταμεία», όπου οι εργάτες - σπρωγμένοι από την κοροϊδία της «βασικής σύνταξης» - θα καταθέτουν το υστέρημά τους, χωρίς να ξέρουν, όμως, αν και τι θα πάρουν. Τα οποία «επανακαθορίζουν» τη λίστα των ΒΑΕ και τις αναπηρικές συντάξεις, όχι διευρύνοντας το θεσμό, όπως απαιτούν οι νέες αρνητικές επιπτώσεις του περιβάλλοντος εργασίας, αλλά στοχοποιώντας μερικά από τα πρώτα θύματα των σκληρών συνθηκών εργασίας.

Ο εφιάλτης αποκαλύπτεται πλήρως αν λάβει κανείς υπόψη την ταυτόχρονη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Γιατί η γενίκευση της ευελφάλειας, η κατάργηση ακόμα και της ίδιας της έννοιας της σταθερής εργασίας, όπως αποτυπώνει το νομοσχέδιο για το νέο τρόπο προσλήψεων στο Δημόσιο, όπως αποφάσισαν πρόσφατα Γιούρογκρουπ - ΕΚΟΦΙΝ, όπως ζητούν οι βιομήχανοι - εφοπλιστές - τραπεζίτες - μεγαλέμποροι, όχι απλά στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης, αλλά στοχοπροσηλωμένοι σε ό,τι χρειάζεται η αύξηση της κερδοφορίας τους, πολλαπλασιάζει αυτούς που μένουν εντελώς «στον αέρα». Αυτούς που δε συγκεντρώνουν καν τον ελάχιστο αριθμό ενσήμων για να πάρουν ακόμα και την πενιχρή «βασική σύνταξη». Επειτα, ο οικοδόμος, που κάνει 50 ή 70 μεροκάματα όλο το χρόνο, θα ανεβαίνει στο μαδέρι μέχρι τα 70 του; Η καμαριέρα, που δουλεύει 3 ή 4 μήνες το χρόνο, πώς θα πληρώνει για τα επαγγελματικά ταμεία και τις ασφαλιστικές εταιρείες; Οι χιλιάδες νέοι, που φτάνουν τα 30 και 35 τους χρόνια με μερικές δεκάδες ένσημα, θα πάρουν ποτέ σύνταξη;

Ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης καταργείται. Η Ασφάλιση γίνεται, όπως ακριβώς και η Πρόνοια, η Υγεία, η Παιδεία, «ατομική ευθύνη» του κάθε εργάτη. Οι εργάτες να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια: Η επίθεση είναι ολομέτωπη και θα δυναμώνει ολοένα. Η πάλη θα είναι και πρέπει να είναι σκληρή. Ομως, η εργατική τάξη μπορεί, με αποκλειστικό γνώμονα τις δικές της ανάγκες και τα δικά της συμφέροντα και εργαλείο τον πλούτο που η ίδια παράγει, να περάσει στην αντεπίθεση. Πρώτος, άμεσος σταθμός, στην κατεύθυνση αυτή, η απεργία στις 17 Δεκέμβρη. Μέχρι το ξημέρωμα της επόμενης Πέμπτης, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε οι απεργιακές φρουρές και κινητοποιήσεις να γίνουν υπόθεση κάθε εργατοϋπάλληλου. Να αναδειχθεί ακόμα καλύτερα πως μόνο στο πεδίο της ταξικής πάλης οι εργάτες «συζητούν». Να αναδειχθεί πως μόνο η γραμμή σύγκρουσης με τα μονοπώλια είναι αυτή που θα οδηγήσει στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.