Διάβασε προσεκτικά τις λέξεις: Οσο μετακινείσαι προς τις εργατογειτονιές με το μετρό τόσο πέφτει το προσδόκιμο ζωής!

Είναι μια καταπληκτική καταγραφή. Εξω και πέρα από τη στατιστική των μέσων όρων. Είναι η απόδειξη πως πρέπει να πετάς στα σκουπίδια τις γενικές στατιστικές. Οχι γιατί επιβεβαιώνει τη θέση ότι με τους αριθμούς κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά γιατί βεβαιώνει πως οι γενικές στατιστικές είναι μια απάτη. Ισχύει το ίδιο με το κατά κεφαλή ΑΕΠ, όπου το χρήμα του καπιταλιστή και το χρήμα του εργάτη βγάζουν μέσο όρο που εμφανίζει τον εργάτη πλούσιο. Ετσι και με το μέσο προσδόκιμο ζωής. Η κυρία στη χλίδα πλάι στον μεταλλωρύχο με τη χαλίκωση εμφανίζουν υψηλό προσδόκιμο ζωής. Μόνο που ο μεταλλωρύχος θα πεθάνει θέλει - δε θέλει βία στα 70-75 κι ας τον εμφανίζει ο μέσος όρος να προσδοκά να ζήσει ως τα 85.

Είναι καλές οι στατιστικές για να τις μελετάμε. Ακόμα καλύτερη όμως είναι η μελέτη στην πραγματική ζωή. Εκεί που το βίωμα γίνεται συνείδηση. Παράδειγμα το πρόβλημα που έχει η αστική τάξη με τα νέα παιδιά. Χίλια μύρια κάνει για να τα ενσωματώσει στην ιδεολογία της. Και καταφέρνει πολλά. Παρ' όλα αυτά έχει πρόβλημα. Γιατί μπορεί τα παιδιά να μη γνωρίζουν τι ήταν οι προτάσεις Γιαννίτση, αλλά βιώνουν μέσα στα σπίτια τους τι σημαίνει να μην έχεις ένσημα, τι σημαίνει να κάνεις το πρώτο ένσημο στα 30, τι σημαίνει να προπληρώνεις το φόρο σου και να σε λένε μετά φοροφυγά. Τα παιδιά βιώνουν την ασκούμενη πολιτική ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά και ήδη συνδέουν την Παιδεία που δεν έχουν με την Υγεία-εφιάλτη και τη δουλειά-δουλεία. Βιώνουν δηλαδή την ταξική πάλη στο αποτέλεσμα και αργά ή γρήγορα θα αναζητούν και την αιτία. Εκεί και οι εκκλήσεις των αστών να αφήσουν τα παιδιά στην άκρη τη βία και να τα βλέπουν όλα σα διάλογο. Διάλογος όμως μεταξύ δυνάστη και των από κάτω δεν υπάρχει. Αυτό είναι ένα ακόμα βίωμα των παιδιών, βίωμα μέσα στο ίδιο το σχολείο όπου ο εντεταλμένος να περνά την κυβερνητική πολιτική καθηγητής, ο ίδιος που τα καλεί το βράδυ να περάσουν από τα ιδιαίτερα που παραδίδει, είναι επίσης εκείνος που εμφανίζεται κέρβερος μόλις τα παιδιά προσπαθήσουν να ψηλαφήσουν συλλογικές διεργασίες. Κι ας μη μιλήσουμε για τη βία να κυνηγάς ένα βαθμό και στο πίσω μέρος του μυαλού να έχεις ήδη καθαρό πως αυτό που κυνηγάς είναι να φας στη στροφή τον ίδιο τον συμμαθητή σου.

Η αστική τάξη έχει θράσος. Κάτι Μπακούρηδες, για παράδειγμα, που κολυμπάνε σε χρήμα αρπαγμένο από εργάτες, μιλάνε για διαφθορά. Δικό τους είναι το άθλημα. Αυτοί είναι που ζητάνε φακελάκι απ' τον άρρωστο. Αυτοί είναι που επιβάλλουν παραπαιδεία. Αυτοί είναι που εκβιάζουν στις εφορίες. Αυτοί είναι που κάνουν περιουσίες με τις πολεοδομικές παραβάσεις. Αυτωνών τα εργοστάσια ρυπαίνουν τον Ασωπό. Αυτών τα βαπόρια ξερνάνε θάνατο. Σε αυτωνών τα μαγαζιά μπαίνουν όρθιοι οι εργάτες για να τους βγάλουν 4 κι ο παπάς πέντε. Απ' όπου κι αν την πιάσεις τη ρημάδα τη ζωή του εργάτη, σου δείχνει τον ένοχο. Γι' αυτό και δε γίνεται καν δεκτή έστω και σαν υπόθεση εργασίας όποια κουβέντα περί διαφθοράς. Ας κοιτάξουν την τάξη τους αυτοί που μιλάνε για διαφθορά.

Στην προπαγάνδα τους οι αστοί το θέλουν δίπορτο. Οι μισοί μιλάνε για πιέσεις στις οποίες αντιστέκεται η κυβέρνηση. Οι άλλοι για πιέσεις στις οποίες πρέπει άμεσα να ανταποκριθεί η κυβέρνηση. Το διά ταύτα και στις δύο περιπτώσεις είναι να δεχτεί ο εργάτης να χάσει. Για τον εργάτη όμως εδώ παίζονται τα άγια των αγίων.

Δε χρειάζεται να είσαι κομμουνιστής για να καταλάβεις ότι το Ασφαλιστικό δεν είναι κόστος στο δημόσιο ταμείο αλλά χρήμα των εργατών που τους το χρωστάνε, χρήμα που δεν το παίρνουν την ώρα που δουλεύουν και πρέπει να τους το δώσουν.

Το καλυτερότερο! Απειλή για την εθνική κυριαρχία, διαπίστωσε στα ελλείμματα ο ΓΑΠ. Τόσο καιρό μας έχουν γανώσει το κεφάλι πως το έθνος κράτος έχει τελειώσει. Πώς είναι απαραβίαστη υποχρέωση η συμμόρφωση με τις Βρυξέλλες. Και τώρα, σα να μην έγινε τίποτα, θυμήθηκαν την εθνική κυριαρχία. Πάνε να πατήσουν στη συλλογική μνήμη ενός λαού που έχει δώσει μάχες και μάχες για το περιεχόμενο αυτού του όρου. Οταν η αστική τάξη θυμάται την εθνική κυριαρχία για να ζητήσει στο όνομά της ταξική υποταγή, δίνει μια καλή ευκαιρία στους εργάτες να αρχίσουν να σκέφτονται πάνω στην πραγματικότητα των δύο εθνών...

Κάθε μέρα που περνά προσθέτει επιχειρήματα για τη συμμετοχή στην απεργία στις 17 του μήνα.