Η τηλεοπτική τους «δημοκρατία» είναι απότοκο της πολιτικής τους «δημοκρατίας». Και τούμπαλιν. Ολοι αυτοί που με ύφος 300 τηλεκριτικών κι άλλων τόσων πολιτικών αναλυτών, από την επόμενη κιόλας στιγμή του «ντιμπέιτ» αποφάσισαν να καταγγείλουν την «άνυδρη», «μονότονη» και «παρωχημένη» διαδικασία, αλήθεια τι περίμεναν;

Δεν πρόκειται για μια διαδικασία με στόχο «να ακούσω, να καταλάβω και να αποφασίσω», αλλά για μια παράσταση που στην καλύτερη περίπτωση μας καλούν «να δούμε για να εικάσουμε». Μια υπόθεση που εκτονώνεται στο «φαίνεσθαι» και που η μετέπειτα προσέγγισή της καταναλώνεται σε αναλύσεις περί «υποκριτικού ταλέντου».

Αν, παρ' όλα αυτά, οι επικριτές της διαδικασίας του «ντιμπέιτ» (κόμματα και τηλεοπτικά δίκτυα) περιορίζονταν στην υποκρισία, θα ήταν μικρό το κακό. Αλλωστε μας έχουν συνηθίσει. Ε, όχι όμως να φτάνουν και να τσουβαλιάζουν «όλα τα κόμματα» και «όλους τους πολιτικούς αρχηγούς» ότι ευθύνονται για την παρωδία που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και επιβάλει. Ακόμα και σε συνθήκες ανέξοδης φλυαρίας, οι εκπρόσωποι της ετεροχρονισμένης επιφοίτησης (πολιτικά στελέχη, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι κλπ) καλό είναι να διατηρούν ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρέπειας. Εκτός αν ασκούν τα καθήκοντά τους τόσο πλημμελώς, που δεν γνωρίζουν ούτε τα στοιχειώδη. Οτι δηλαδή πριν το «ντιμπέιτ» (πριν και όχι μετά) υπήρξε ένα κόμμα, το ΚΚΕ, που και τη διαδικασία κατήγγειλε, και πραγματική συζήτηση ζήτησε να διεξαχθεί, και διάλογος πρότεινε να υπάρξει, και αντιπαράθεση θέσεων επιδίωξε και που η Γραμματέας του (επί μέρες) τόνιζε ότι θα λάβει μέρος μόνο και μόνο για να μην εμφανιστούν κάποιοι να ισχυριστούν (οι ίδιοι που μετά ανακάλυψαν τα «κακά» του «ντιμπέιτ») ότι το ΚΚΕ, τάχα, «φυγομαχεί».