Τη διαβεβαίωση ότι οι κομμουνιστές δε θα κάνουνε πίσω και θα εξαντλήσουνε κάθε περιθώριο, ώστε να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή συμπαράταξη, όχι σε μια στενή κομματική γραμμή, αλλά σε αυτό που αφορά το σύνολο των εργαζομένων, ανεξάρτητα από την πολιτική και κομματική τους ένταξη - δηλαδή, ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο να πληρώσουν, την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία -, έδωσε στους αντιπροσώπους του 24ου Συνεδρίου του ΕΚΑ ο Δ. Ζάχαρης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο Δ. Ζάχαρης κατά τη διάρκεια της ομιλίας του παρουσίασε της θέσεις του ΚΚΕ σε ό,τι αφορά την επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη της χώρας μας που έχει ως στόχο «όχι μόνο την αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, αλλά κύρια την καθυπόταξή της, την υποδούλωσή της και τον εξανδραποδισμό της». Η επίθεση αυτή της αστικής τάξης και της ΕΕ δεν επικεντρώνεται, είπε, μόνο στην Κοινωνική Ασφάλιση. Προηγήθηκαν, τόνισε, το «μίνι» Ασφαλιστικό, η κατάργηση του 8ωρου, η γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Ακόμα η επίθεση, συνέχισε, επεκτείνεται στην εκπαίδευση ενώ ετοιμάζεται να έρθει στη Βουλή «ο τρομονόμος», με στόχο την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων. Δε θα υπήρχε αυτή η κατάσταση, υπογράμμισε, αν «όλες οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος είχαν ανταποκριθεί στην αποστολή τους» και δεν προσέτρεχαν στον «κοινωνικό διάλογο» με την αυταπάτη ότι ο ΣΕΒ και οι πολυεθνικές «θα φανούν ευαίσθητες στις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των εργαζομένων».

Αναφερόμενος ειδικότερα στις έννοιες «κοινωνικός διάλογος» και «κοινωνική συναίνεση», που αντικειμενικά διαστρέφουν την πραγματικότητα, αξιοποιούμενες από τους υπηρέτες του συστήματος ώστε να εφαρμόσουν τα σχέδια τους με τη μικρότερη δυνατή αντίσταση, επισήμανε:

«Ζούμε σε μια ταξική, ταξικότατη κοινωνία. Ο μύθος των κοινωνικών εταίρων και των κοινωνικών συμφερόντων είναι, για να γλυκοκοιμίζει τους εργαζόμενους.

Ο,τι συμφέρει το μεγάλο κεφάλαιο αποτελεί συμφορά για την εργατική τάξη, που δεν έχει την ανάγκη κανενός «κοινωνικού διαλόγου». Η εργατική τάξη, το συνδικαλιστικό κίνημα διαμορφώνει αιτήματα που αντιστοιχούν στις σύγχρονες αυξημένες ανάγκες της και διεκδικεί, δε διαλέγεται. Βεβαίως, στα πλαίσια της διεκδίκησης διαπραγματεύεται. Είναι άλλο αυτό και άλλο η αυταπάτη.

Γίνεται συστηματική προσπάθεια και από την κυβέρνηση και από τη ΝΔ, αλλά και από όλους εκείνους που στην πραγματικότητα συμφωνούν με τον γενικό προσανατολισμό και με την ουσία των μέτρων, να παρουσιάσουν τα προβλήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης σαν στενά οικονομικό πρόβλημα ή πρόβλημα «αλληλεγγύης των γενεών».

Η ταξική αλληλεγγύη υπάρχει και πρέπει να καλλιεργείται σαν μια από τις σημαντικότερες αρχές της εργατικής τάξης. Να εκφράζεται καθημερινά στους αγώνες της, στην πάλη των συνταξιούχων για καλύτερες συντάξεις, στους αγώνες της νεολαίας για ένα καλύτερο αύριο, στην αγωνία των ξένων εργατών για μια «θέση στον ήλιο».

Δεν έχει να κάνει με τα ελλείμματα των Ταμείων, με τα αδιέξοδα του συστήματος, με τις ευθύνες της πλουτοκρατίας και των κυβερνήσεών της. Οι σημερινοί συνταξιούχοι δεν είναι υποχρεωμένοι να θρέφονται από το μόχθο του σήμερα. Εχουν παράγει ένα τεράστιο πλούτο αγαθών και αξιών που άλλοι καρπώθηκαν. Οι σημερινές τους συντάξεις δεν είναι παρά ένα ελάχιστο μέρος των όσων τους έκλεψαν στα χρόνια που ήταν στην παραγωγή. Και οι σημερινοί εργαζόμενοι στις φάμπρικες, στα γραφεία, στις υπηρεσίες, στα γιαπιά παράγουν τόσο πλούτο ικανό να τους τρέφει για πολλές ζωές.

Χρειάζεται αλήθεια πολύ θράσος από τη μεριά των κυβερνώντων και όχι μόνο να σχεδιάζουν τι ψίχουλα ελεημοσύνης θα δίνουν σε μερικά χρόνια σε αυτούς που δημιούργησαν και δημιουργούν καθημερινά ό,τι υπάρχει γύρω μας.

Σαν ΚΚΕ απορρίπτουμε κάθε αντιμετώπιση του προβλήματος με τη λογική ότι «ευθυνόμαστε όλοι μας». Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν να πληρώσουν ούτε μία δραχμή επιπλέον στο λεγόμενο κλείσιμο των ελλειμμάτων. Οι εργαζόμενοι έχουν ήδη πληρώσει και έχουν πληρώσει τα πάντα. Καιρός να πληρώσουν και οι υπεύθυνοι. Να πληρώσει το κράτος που είναι πρόθυμο να ξοδεύει τρισεκατομμύρια για τους πολεμικούς, ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Να πληρώσει η μεγάλη εργοδοσία από τα υπερκέρδη που καθημερινά συσσωρεύει. Είμαστε, επίσης, αντίθετοι με το λεγόμενο «κοινωνικό πόρο» ή όποιον άλλο πόρο σχεδιάζεται με άμεση ή έμμεση φορολογία των πολιτών, γιατί είμαστε σίγουροι ότι πάλι τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους θα βάλουν να πληρώσουν και τα έσοδα άλλοι θα τα αξιοποιήσουν όπως έγινε και με τις εισφορές των ασφαλισμένων.

Αντίθετα, θα ήμασταν σύμφωνοι να φορολογηθούν τα κέρδη της καπιταλιστικής εργοδοσίας που σκόιμα η κυβέρνηση αφήνει απ' έξω».

Στη συνέχεια, ο Δ. Ζάχαρης αναφέρθηκε στη μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση της Πέμπτης 26ης Απριλίου, λέγοντας ότι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και η νεολαία της Αθήνας και όλης της Ελλάδας έδωσαν μια πρώτη ηχηρή απάντηση σε όσα εις βάρος τους σχεδιάζονται. Πέτυχε, είπε, η εργατική τάξη μια πρώτη νίκη, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση σε αναδίπλωση και συνέχισε:

«Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες της Αθήνας, έχουμε, νομίζω, το δικαίωμα να κοιτάζουμε όλους σας, όλους τους εργαζόμενους κατάματα, όχι μόνον γιατί πράξαμε στο ακέραιο το καθήκον μας τη μέρα αυτή. Αλλά και γιατί έγκαιρα προειδοποιήσαμε για τα μέτρα και προετοιμάσαμε, στο μέτρο των δυνάμεών μας, την απάντηση όλων των εργαζόμενων. Δεν υποτιμάμε τη συμβολή κανενός στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που έγιναν. Μακριά από εμάς κάθε ίχνος αλαζονείας και έπαρσης ή μονοπώλησης των αγώνων. Ο καθένας έχει τη θέση του και τη δράση του και γι' αυτά κρίνεται αργά ή γρήγορα.

Το σίγουρο είναι ότι αυτή η υπόθεση δεν έκλεισε. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς, ότι τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Εμείς δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι κυβέρνηση, μεγάλο κεφάλαιο και ΕΕ θα κάνουν πίσω. Θα ελιχτούν αλλά την ουσία των μέτρων θα την ξαναφέρουν με άλλο περιτύλιγμα. Ενδεχομένως, να το καθυστερήσουν χρονικά προσδοκώντας στην εκτόνωση, την κούραση των εργαζομένων. Εδώ, λοιπόν, θα κριθούμε όλοι. Από το κατά πόσο θα γλιστρήσει ή συνειδητά θα προσχωρήσει κανείς στη λογική του «κοινωνικού διαλόγου», όπου θα παζαρευτεί το πόσο πολλά ή περισσότερα θα κλέψουν από την εργατική τάξη.

Εδώ θα κριθεί και ο καθένας κατά πόσο πραγματικά πιστεύει στην ενότητα της εργατικής τάξης, στο πώς και σε ποια βάση την αντιλαμβάνεται».