Στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο (25.4.2001) της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) συζητήθηκε το πρόγραμμα δράσης της Ομοσπονδίας, οι Συλλογικές Συμβάσεις και το Ασφαλιστικό.

Αποφασίστηκε 24ωρη πανελλαδική απεργία και εξάωρη στάση εργασίας με συγκεντρώσεις και πορείες στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με αντίστοιχες συγκεντρώσεις και πορείες. Η απόφαση αυτή πάρθηκε κάτω απ' το βάρος των σχεδίων της κυβέρνησης για κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ομως, το διεκδικητικό πλαίσιο που ενέκρινε η πλειοψηφία του Γενικού Συμβουλίου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Υγειονομική Πρωτοβουλία) κινείται στη λογική του «ειδικού μισθολογίου» και του «ειδικού συνταξιοδοτικού», που οδηγεί στη λογική του διαίρει και βασίλευε, ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Οι υγειονομικοί και οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν αγωνιστική απάντηση στην αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης, με στόχους πάλης που να ανταποκρίνονται στα συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες τους με τη μαζική συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις τόσο στην απεργία της 10.5.2001, όσο και στην απεργία της 17.5.2001.

Η κλιμάκωση των αγώνων είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία και γι' αυτό οι υγειονομικοί, παραμερίζοντας καθέναν που μπαίνει εμπόδιο στην πάλη αυτή, πρέπει να οργανώσουν τους αγώνες τους με κάθε τρόπο.

Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν απ' την πλειοψηφία στο Γενικό Συμβούλιο ήταν άκρως αποκαλυπτικά:

1.«Είχαμε δίμηνη ανακωχή με την κυβέρνηση». Την υπονόμευση και το συμβιβασμό τον ονομάζουν ανακωχή. Η τακτική αυτή της ηγεσίας της ΠΟΕΔΗΝ, τη στιγμή μάλιστα, που βρισκόταν σε εξέλιξη η επίθεση της κυβέρνησης με τις ανατροπές στην Υγεία και στην Κοινωνική Ασφάλιση γενικότερα, χαρακτηρίζεται καθαρή προδοσία των συμφερόντων των υγειονομικών.

Δικαιολόγησαν ψιθυριστά στους εργαζόμενους τη στάση τους αυτή, πως υπάρχουν δήθεν υποσχέσεις του υπουργού για καταβολή κάποιων αυξήσεων, χωρίς ασφαλώς να υπάρχει τέτοια δέσμευση. Η πάλη των εργαζομένων και η ενιαία τους δράση είναι αυτή που φοβίζει την κυβέρνηση. Αυτή την ανάπτυξη της πάλης προσπάθησαν να υπονομεύσουν.

2. «Να πει ναι το συνδικαλιστικό κίνημα στο διάλογο, με άλλους όρους και από μηδενική βάση». Δηλαδή, ν' αρνηθούν οι εργαζόμενοι τους δίκαιους στόχους τους, και να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι του διαλόγου με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση, με αυτούς, που είναι αντίπαλοι και τίποτα δεν τους ενώνει, αλλά τους χωρίζει το ταξικό συμφέρον. Την ίδια στιγμή αρνούνται την κοινή δράση των υγειονομικών με τις λαϊκές οργανώσεις, που έχουν κοινά συμφέροντα και η ενότητά τους και η ενιαία δράση τους, είναι προαπαιτούμενο για να ηττηθούν η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

3. «Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ήταν απροετοίμαστες. Εκπλαγήκανε από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης»

Οι ηγεσίες αυτές, ούτε εκπλαγήκανε, ούτε απροετοίμαστες βρέθηκαν. Γνώριζαν καλά, γι' αυτό φρόντισαν να εφησυχάζουν τους εργαζόμενους. Ακόμη όμως και αν δεχτούμε ότι αιφνιδιάστηκαν, ηγεσίες τέτοιες, δεν μπορεί να τις εμπιστεύονται οι εργαζόμενοι. Κανείς δεν μπορεί να επικαλείται άγνοια, όταν όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κυβέρνηση βοούσαν με τις αντιασφαλιστικές - αντιλαϊκές τους επιλογές. Οταν αυτοί οι συνδικαλιστές είναι στελέχη των κομμάτων τους και συνδιαμορφώνουν την πολιτική, αλλά και την τακτική τους σε βάρος του λαού.

Αν η πλειοψηφία στην ΠΟΕΔΗΝ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Υγειονομική Πρωτοβουλία) είχε αυτή την εκτίμηση για τα τριτοβάθμια όργανα, τότε γιατί εναπέθεσε την ανάπτυξη των αγώνων σ' αυτούς που θεωρούν «έκπληκτους» και «απροετοίμαστους»; Η απάντηση είναι γιατί ακριβώς δεν ήθελαν τις κινητοποιήσεις, αλλά και για να κερδίσει έδαφος και χρόνο η κυβέρνηση για την επίθεσή της.

4. «Να υπάρξει αναζήτηση εναλλακτικών μορφών χρηματοδότησης της Κοινωνικής Ασφάλισης. Να φορολογηθούν τα μεγάλα εισοδήματα».

Ο μόνος που πληρώνει το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος. Διότι και οι εισφορές του εργοδότη και του κράτους είναι από την εργασία των εργαζομένων.

Ομως αυτοί που δεν πληρώνουν, είναι το κράτος και ο εργοδότης. Αυτοί πρέπει λοιπόν να πληρώσουν και όχι οι εργαζόμενοι.

Η πρόταση για εναλλακτικές μορφές χρηματοδότησης λειτουργεί διασπαστικά ανάμεσα στο λαό, αναζητώντας τρόπους, που πάλι αυτός θα ξαναπληρώσει με φορομπηχτικές πολιτικές.

5. «Δε φταίνε οι επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. "Ναι" στη δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ενωση με κοινωνική ευαισθησία.»

Η ίδια η ζωή τούς διαψεύδει καθημερινά. Οι αποφάσεις της Κομισιόν κινούνται στη λογική της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών, για να πετύχουν το ακόμα μεγαλύτερο φτήνεμα της εργατικής δύναμης, μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο. Γι' αυτό συγκρότησαν την «Ευρωπαϊκή Ενωση», τη λυκοσυμμμαχία τους. ΕΕ και κοινωνική ευαισθησία είναι σχήμα οξύμωρο. Δεν μπορεί να υπάρξει.

6. «Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικές διατάξεις των νόμων της ΝΔ».

Υποχωρούν ακόμη από τις δικές τους θέσεις, που έλεγαν για κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων. Αποδέχονται όλους τους αντιλαϊκούς - αντεργατικούς νόμους, που προηγήθηκαν, στην Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, στις εργασιακές σχέσεις, στην εισοδηματική πολιτική και, για να κρατήσουν μόνο τα προσχήματα και να μην εξευτελιστούν τελείως στα μάτια των εργαζομένων, κάνουν λόγο μόνο για «διατάξεις» και όχι για τους νόμους.

7. «Να εφαρμοστεί το 35ωρο».

Δηλαδή να παλέψουν οι εργαζόμενοι, να βγάλουν τα μάτια μόνοι τους. Να ελαστικοποιηθούν οι σχέσεις εργασίας τους. Να χτυπηθεί η μονιμότητα. Θέλουν να αγνοούν ότι η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων υπονομεύει την Κοινωνική Ασφάλιση.

Την ανεργία τη δημιουργούν οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις με τις αντίστοιχες πολιτικές.

Οι εργαζόμενοι απαιτούν πλήρη - σταθερή εργασία, 7ωρο, 5νθήμερο, 35ωρο - κατάργηση των αντεργατικών νόμων που ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις. Καθολικό υποχρεωτικό σύστημα Ασφάλισης για όλους. Πλήρη ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων και των οικογενειών τους, των αλλοδαπών εργατών.

8. «Ειδικό μισθολόγιο - ειδικό συνταξιοδοτικό».

Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, αν δε συγκρουστεί με τη συνολική αντιλαϊκή πολιτική, αν δεν παλέψει για την ανατροπή της.

Τέτοια αιτήματα λειτουργούν διασπαστικά και αποπροσανατολιστικά. Αδυνατίζουν το κοινό μέτωπο του λαού, που πρέπει καθημερινά να κατακτιέται κόντρα στην αντιλαϊκή λαίλαπα.