Στην κεντρική πλατεία της Ελευσίνας μίλησε χτες το βράδυ η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε συγκέντρωση που διοργάνωσε η Αχτιδική Επιτροπή Θριασίου - Μεγαρίδας του ΚΚΕ. Η Αλ. Παπαρήγα κάλεσε τους εργαζόμενους, τους νέους, τις γυναίκες και τους αυτοαπασχολούμενους της περιοχής να δώσουν τη μάχη στους τόπους δουλειάς, εκεί που «πονάει» το σύστημα, στις γειτονιές, με όλες τις μορφές πάλης. Τόνισε ότι δεν πρέπει να χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος, πρέπει να συμπαραταχθεί ο εργαζόμενος λαός με το ΚΚΕ, ακόμα κι αν διατηρεί τις διαφωνίες του και να στηρίξει τη μόνη πραγματική και ρεαλιστική διέξοδο, που είναι η λαϊκή εξουσία και οικονομία. Ενα κίνημα με τέτοιο στόχο - είπε - θα τρομοκρατήσει τα μονοπώλια και την πολιτική τους εξουσία, θα έχει και μικρές νίκες. Ηρθε η ώρα να ασκήσει και το εργατικό - λαϊκό κίνημα το δικό του εκβιασμό, σημείωσε χαρακτηριστικά. Ακολουθούν αποσπάσματα από τη χτεσινή ομιλία.

Και γιατί αυτό; Γιατί πιστεύουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού και της νεολαίας είναι βαθιά αγανακτισμένο, θυμωμένο και έτσι θεωρούμε, ότι δεν πρέπει να χαθεί χρόνος. Αυτό που έχει σημασία είναι να προσανατολιστεί η συζήτηση και η πράξη βεβαίως στη διέξοδο. Βλέποντας, λοιπόν, κανείς ποια είναι η πραγματική διέξοδος, αποκαλύπτοντας τη μεγάλη τρομοκρατία που ασκούν στο λαό. Να μην μπορεί να δώσει απαντήσεις, να μην μπορεί να δώσει λύσεις αυτή η προσπάθεια που κάνουν και με την τρομοκρατία, όπου η ιδεολογική βία και η πνευματική χειραγώγηση είναι στο κατακόρυφο. Αναλύοντας τη δική μας θέση για τη διέξοδο, μπορεί κανείς να καταλάβει πολύ καλά, πού βρίσκεται το χάσμα που μας χωρίζει από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, από την ΕΕ, από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και πού βρίσκονται οι ουσιαστικές διαφορές μας με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Είπαμε και προηγούμενα, η αγανάκτηση είναι πολύ μεγάλη. Αλλά θα το πούμε για άλλη μία φορά: Η αγανάκτηση και ο θυμός αφορά όλους εκείνους, τους γονείς και τα παιδιά τους, τους νέους ανθρώπους, που για πολλά χρόνια εμπιστεύθηκαν είτε το ΠΑΣΟΚ, είτε τη ΝΔ, που για πολλά χρόνια πίστευαν ότι όταν χρεοκοπήσει η ΝΔ μπορούν να εμπιστευθούν το ΠΑΣΟΚ, ως το μικρότερο κακό ή ανάποδα και τώρα αισθάνονται ότι τους πρόδωσαν και τους κορόιδεψαν και τα δύο κόμματα.

Εμείς, ως ΚΚΕ, έχουμε τη δυνατότητα να μην αισθανόμαστε ούτε προδομένοι, γι' αυτό το λόγο δεν είμαστε ούτε θυμωμένοι, ούτε αγανακτισμένοι. Δεν τους εμπιστευθήκαμε ποτέ, τους αντιμετωπίζουμε σαν αντίπαλους. Κι έτσι λοιπόν σήμερα τους αντιμετωπίζουμε όχι με θυμό και αγανάκτηση, ως αντίπαλους, τους αντιμετωπίζουμε προσπαθώντας να διεξάγουμε τον πόλεμο που απαιτούν οι καιροί. Να το πούμε καθαρά. Ταξικό πολιτικό μίσος έχουμε. Δεν αισθανόμαστε όμως αγανακτισμένοι και προδομένοι. Απευθυνόμαστε, λοιπόν, σε όλους εκείνους που με διάφορους τρόπους, είτε μέσα στο σπίτι τους, είτε πηγαίνοντας στις πλατείες, αισθάνονται αγανακτισμένοι. Κι αν θέλετε, σε αυτούς θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά και πρακτικά. Διότι είναι η εφεδρεία σήμερα του κινήματος, είναι πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι φαίνεται.

Θα σταθώ όμως σε ένα γεγονός που ζούμε σήμερα, τούτη τη μέρα. Για να καταλάβουν όσο γίνεται περισσότεροι τι σημαίνει εκβιασμός και ιδεολογική τρομοκρατία. Μέχρι χτες το βράδυ, έλεγαν ότι βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής αν δεν καταβληθεί η 5η δόση του δανείου. Και πρέπει ο λαός να σκύψει το κεφάλι, δικαιολογημένα στεναχωριέται, δικαιολογημένα αγανακτεί, αλλά είναι μονόδρομος. Γιατί αν δεν πάρουμε την 5η δόση, τότε θα γίνει στάση πληρωμών, τέρμα οι μισθοί και οι συντάξεις, αυτοί που έχουν απομείνει.

Εμείς, πριν ακόμα εξελιχθούν τα γεγονότα σήμερα, μιλήσαμε για μια θεατρική κινδυνολογική παράσταση. Σήμερα το μεσημέρι διαδίδουν - δεν έχω υπόψη μου πού θα καταλήξουν - λένε επίσημα ότι η 5η δόση είναι οριστική, την πήραμε. Οι εκβιασμοί φτάνουν στα ύψη. Κι έτσι, λοιπόν, θα πουν του λαού, ορίστε, τώρα σήμερα μπορεί να ζήσεις μια ανακούφιση και πρέπει τώρα ο λαός να δεχθεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, να χρεώσει στην κυβέρνηση, νίκη γιατί κατάφερε να πάρει την 5η δόση και τώρα ο στόχος μας είναι ο Σεπτέμβρης, ο Οκτώβρης, η 6η δόση.

Και ξανά θα αρχίσουνε τα ίδια. Δεν θα μας δώσουν την 6η δόση. Αν δεν μας δώσουν την 6η δόση δεν θα πληρώσουμε τα χρέη, θα κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις και όλη αυτή η ιστορία θα πηγαίνει με μαθηματική ακρίβεια για πάρα πολλά χρόνια. Μπροστά στην 5η, 6η, 7η, 8η και 9η δόση θα δρομολογήσουν και τις εξελίξεις για μια συναίνεση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Εμείς λέμε ότι όσο η κρίση βαθαίνει, όσο η αγανάκτηση μένει αγανάκτηση, τότε οι εκβιασμοί και τα τρομοκρατικά διλήμματα απέναντι στο λαό θα κλιμακώνονται.

Και το ζήτημα είναι το εξής: Ο λαός να συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο, βεβαίως κίνδυνος υπάρχει, ποιος κίνδυνος; Για πάρα πολλά χρόνια ο λαός να ζει κυριολεκτικά σε μεγάλη εξαθλίωση. Αυτός είναι ο κίνδυνος. Ο κίνδυνος δε βρίσκεται από δόση σε δόση. Είτε πάρουμε είτε δεν πάρουμε τη δόση, ο λαός θα την πληρώσει ακριβά. Επομένως, το πρώτο πράγμα που εμείς σήμερα καλούμε το λαό, προκειμένου να δώσει διέξοδο, είναι να απορρίψει τα ψέματα, τις συγχύσεις που του έχουν επιβάλει και τα τρομοκρατικά διλήμματα. Από κει και πέρα είναι ανοικτός ο δρόμος να σκεφτεί, και αν θέλετε και μαζί μας, να συζητήσουμε λύσεις.

Βεβαίως, εμείς πολιτική πρόταση διεξόδου έχουμε. Καταλαβαίνουμε ότι, όταν ο λαός ζει τα τρομοκρατικά διλήμματα, από Μάρτη στον Ιούνη, από τον Ιούνη στον Σεπτέμβρη και από τον Σεπτέμβρη στον Δεκέμβρη, όταν τον έχουν αναγκάσει να σκέφτεται τα πράγματα ανάποδα απ' ό,τι είναι, τότε θα έχει επιφυλάξεις και για την πολιτική διέξοδο που του προτείνουμε.

Εμείς έχουμε μεγάλο στομάχι, να το πούμε καθαρά, έχουμε υπομονή γιατί έχουμε πείρα και ταυτόχρονα έχουμε εμπιστοσύνη στο λαό. Εμπιστοσύνη, δηλαδή ότι θα δει όσο γίνεται πιο γρήγορα τα πράγματα και πριν απ' όλα η βασική παραγωγική και αγωνιστική δύναμη, η εργατική τάξη. Και ενδεχομένως όσα δεν φέρνει ο χρόνος να φέρει η ώρα. Και προς τα εκεί συγκεντρώνουμε την προσοχή μας, οργανώνοντας αγώνες, οργανώνοντας μάχες με κύριο στόχο, όμως αυτές οι μάχες να οδηγήσουν στη διεξαγωγή την επιτυχημένη του πολέμου.

Αυτή τη στιγμή θα λέγαμε, κυριολεκτικά, τα πράγματα κρέμονται από το αν ο λαός θα κάνει ένα βήμα μπρος, ή και ένα αλματάκι, ή θα κάνει ένα βήμα πίσω. Δεν έχει κριθεί οριστικά. Και δεν θα μπορούμε να συζητάμε για τη διέξοδο με το λαό στη γωνία. Αυτές πραγματικά τις μέρες γέμισαν οι πλατείες της Ελλάδας, με κινητοποιημένους όλων των ηλικιών, νέους κλπ. Δεν μας προκάλεσε έκπληξη ούτε μας βρήκε απροετοίμαστους. Αν ξαναδιαβάσουν οι εργαζόμενοι, εγώ θα έλεγα να το κάνουν και τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος, κείμενα, αποφάσεις και άρθρα μας, θα βλέπατε, ότι εμείς λέμε ότι μπορεί να έχουμε μεγάλα κοινωνικά ξεσπάσματα και συνδυασμό του συνειδητού και του αυθόρμητου.

Αυτό έχει γίνει πολλά χρόνια πριν. Στη δεκαετία του 1960, το Μάη του '68, το λεγόμενο φοιτητικό επαναστατικό κίνημα με τον Μαρκούζε, αν θέλετε τα παιδιά των λουλουδιών, τους χίπηδες. Τις μεγάλες κινητοποιήσεις που γίνονταν στις ΗΠΑ και στις άλλες χώρες, που ήταν κινήματα πρώτα που δεν είχαν έναν σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, που ήθελαν όμως κάτι να αλλάξουν στην κοινωνία. Και τέτοια κινήματα θα υπάρξουν και στο μέλλον. Οταν, για παράδειγμα, θα υπάρχει ένα δυναμικό εργατικό κίνημα, όσο κι αν είναι ανεπαρκές σήμερα, είναι φανερό ότι αυτό θα έχει τον αντίκτυπό του σε ολόκληρη την κοινωνία. Δεν μας φοβίζουν οι γεμάτες πλατείες, καθόλου.

Ομως, εδώ θα το πούμε καθαρά. Τούτη την ώρα ειδικά δεν είναι η ώρα αναζητήσεων, θεωρητικών ούτε πρακτικών. Τούτη την ώρα πρέπει να υπάρχει σαφήνεια. Παραδείγματος χάρη, λένε θέλουμε να ανατρέψουμε το πολιτικό σύστημα, θέλουμε να αλλάξει λένε άλλοι, θέλουμε να εκσυγχρονιστούν, έξω τα κόμματα λένε οι άλλοι. Πραγματικά αυτό αντανακλά τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια - εμείς λέμε - πριν από όλα στα κόμματα εξουσίας. Βεβαίως, μπορεί να αντανακλά και το εξής πράγμα: Δεν μας έπεισαν και τα άλλα κόμματα. Αν και είναι πολύ νέοι ορισμένοι για να μπορούν να πεισθούν με μία ομιλία, με μία συγκέντρωση, πολύ περισσότερο να πεισθούν από ό,τι περνάει από τις πολιτικές ιδέες από τα μέσα ενημέρωσης κ.λπ.

Εμείς λέμε το εξής πράγμα: Δεν αρκεί, και θα λέγαμε ότι είναι κι εντελώς αποπροσανατολιστικό, να αλλάξω το πολιτικό σύστημα, με ό,τι εννοεί ο καθένας. Ακόμα να πεις να ανατρέψω το πολιτικό σύστημα. Κι αυτό το σύνθημα δεν τρομάζει. Μπορεί να μην αρέσει στην κυβέρνηση, να μην αρέσει σε πολλούς, μπορεί να μην αρέσει στην πλουτοκρατία που λέμε εμείς, αλλά ταυτόχρονα προκειμένου να λέει κάτι άλλο ο λαός, να λέει παλεύω για την εργατική λαϊκή εξουσία και για το σοσιαλισμό, ας λέει ότι θέλω να αλλάξω το πολιτικό σύστημα. Εμείς δε θέλουμε να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, με την έννοια να αλλάξουν τα κόμματα. Γιατί δεν έχουμε πολιτικό σύστημα μόνο συντηρητικό αντιδραστικό. Γιατί το πολιτικό σύστημα δεν απαρτίζεται μόνο από το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ και τα κόμματα συνοδοιπόρους.

Αυτό το πολιτικό σύστημα, στην πραγματικότητα η εξουσία, βρίσκεται στα χέρια της αστικής τάξης, των μονοπωλίων, των καπιταλιστών, οι οποίοι δεν εξουσιάζουν άμεσα - αυτοί κυριαρχούν άμεσα στην οικονομία, αλλά μεσολαβούν κι αυτοί στην εξουσία μέσω των κομμάτων τους. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα μπρος στον κίνδυνο να υπάρχει πραγματικά ένα ανατρεπτικό κίνημα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να διαλύσουν και τα κόμματά τους, να τα παραμερίσουν, να αλλάξουν και πολιτικούς.

Αλλωστε, αυτό η Ιστορία του 21ου αιώνα στην πατρίδα μας έχει δείξει κόμματα αστικά τα οποία εξαφανίστηκαν κι έγιναν καινούρια. Η ΕΡΕ, αν θέλετε, η προδικτατορική, έγινε ΝΔ, η Ενωση Κέντρου έγινε ΠΑΣΟΚ και κάτι άλλο. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παραμερίσουν αρχηγούς, ακόμα και την οικογενειοκρατία που υπάρχει. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εμφανιστούν ριζικά καινούρια κόμματα, που να μην εμφανίζονται σαν κόμματα, αλλά σαν κινήσεις, σαν επιτροπές. Αρκεί να μην αμφισβητηθεί η εξουσία στο πεδίο της οικονομίας.

Αρα, ενώ πραγματικά σήμερα το να ανατρέψεις το πολιτικό σύστημα ακούγεται ανατρεπτικό, δεν είναι στην πραγματικότητα. Κι εμείς δεν υποτιμούμε τον αντίπαλο. Ο αντίπαλος έχει μεγάλη εμπειρία "να αλλάζει ο Μανωλιός και να βάζει τα ρούχα του αλλιώς", είναι εξαιρετικά ευέλικτος, κάνει και παραχωρήσεις κάνει και υποχωρήσεις αρκεί να μη θιγεί η κυριαρχία των μονοπωλίων».