Ποιο δρόμο; Απαντά η ηγεσία του ΣΥΝ: «Η απάντηση λοιπόν είναι: δημοκρατία τώρα (...) Είναι αναγκαίο να γίνουν άμεσα εκλογές, να κατατεθούν οι εναλλακτικές προτάσεις. Να αποφασίσει (σ.σ. ο λαός) αν θέλει μια κυβέρνηση υποταγμένη στους καταναγκασμούς μιας ατελείωτης σειράς Μνημονίων ή αν θέλει τον εναλλακτικό δρόμο: την απαλλαγή από το Μνημόνιο, την επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και την ανάπτυξη μέσα από την αναδιανομή του πλούτου, τη στήριξη των χαμηλότερων εισοδημάτων και την προώθηση της σταθερής και μόνιμης απασχόλησης (...) Αυτός είναι ο δρόμος που θα μας βγάλει από την κρίση».
Απ' τη σκοπιά αυτή μέμφεται «κυβέρνηση και τρόικα» γιατί «προωθούν ένα δεύτερο μνημόνιο (...) στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ενιαίο σχέδιο εγκαθίδρυσης του νεοφιλελευθερισμού ως μόνιμου και αναλλοίωτου οικονομικού δόγματος για όλες τις χώρες της ΕΕ».
Η ηγεσία του ΣΥΝ καμώνεται πως δεν γνωρίζει ότι έννοιες όπως δημοκρατία, οικονομία δεν υπάρχουν γενικώς, ούτε υπερίπτανται πάνω και πέρα από τάξεις. Αποκτούν κάθε φορά το πρόσημο της τάξης που εξουσιάζει, σήμερα της αστικής τάξης, που κατέχει τα μέσα παραγωγής και καρπώνεται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας και αστικής δημοκρατίας, και μάλιστα μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης, δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος, αυτός που ακολουθούν κυβέρνηση, τρόικα, ΕΕ. Κοροϊδεύει το λαό όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο. Οποιος δηλαδή, όπως η ηγεσία του ΣΥΝ, ισχυρίζεται ότι μπορεί με πολιτική ρύθμιση και παρέμβαση ο καπιταλισμός να εξανθρωπιστεί, να απαλλαγεί από τις κρίσεις του, ότι μπορεί να ισορροπήσουν οι δικές του ανάγκες για κέρδη και οι ανάγκες του λαού και να ικανοποιούνται αμφότερες.
Υπάρχει πράγματι άλλος δρόμος για το λαό. Αλλά όχι στα «χωράφια» του καπιταλισμού. Ο δρόμος της πάλης και της σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων, στην προοπτική μιας ανάπτυξης που στο κέντρο της θα έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο, με αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας υπέρ του λαού, με απόδοση σ' αυτόν του πλούτου που αυτός παράγει.
Υπάρχει και άλλος... αρχιερέας της «συναίνεσης» εκτός από τον πρωθυπουργό. Και αυτός τη θέλει και οδύρεται γι' αυτήν και είναι - ίσως - έτοιμος και να θυσιαστεί γι' αυτήν. Και δεν είναι άλλος από τον υπουργό Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Μ. Χρυσοχοΐδης.
Που παίρνει σβάρνα τα ραδιόφωνα και ορκίζεται στο όνομα και την αναγκαιότητα της «συναίνεσης».
Αλλά δεν κάνει μόνο αυτό. Μιλώντας χτες στο «Ράδιο 9», υπήρξε... καταλυτικός! Το πολιτικό σύστημα της χώρας - είπε - ευθύνεται για δύο πολύ αρνητικά πράγματα: «Το ένα είναι το πελατειακό κράτος. Ουσιαστικά διαμορφώσαμε έναν κρατικό καπιταλισμό και γύρω του μαζεύτηκαν διάφοροι προσοδοθήρες. Δημιουργήσαμε έτσι μια "σοβιετική" κάπως πραγματικότητα». Το δεύτερο αρνητικό, σύμφωνα με τον υπουργό, ήταν η δημιουργία μιας αντιπαραγωγικής οικονομίας «με την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας και τη δημιουργία μιας εισαγωγικής οικονομίας, αντιδημιουργικής».
Εύκολα θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος, ότι τα σοβιέτ δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν, καμία σχέση με τις ελεεινότητες του καπιταλισμού και του πολιτικού του προσωπικού, του οποίου είναι σημαίνον στέλεχος και για τη θεμελίωση του οποίου μόχθησε και συνεχίζει να μοχθεί και ο ίδιος, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους συνειδητά προσπαθούν να αμαυρώσουν το σοσιαλισμό συγκρίνοντάς τον με τις δικές τους πομπές.
Αλλά πέρα από αυτό, καλό είναι να μην ξεχνάει ότι και αυτός και το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, θιασώτες της ΕΕ, του Μάαστριχτ, της ελευθερίας κίνησης του κεφαλαίου, ενίσχυσαν τους καπιταλιστές αλλά σε τομείς που έβγαζαν εύκολο και γρήγορο κέρδος, κατέστρεψαν πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας ενισχύοντας τις εισαγωγές, που τάχα τώρα καταριούνται, όπως π.χ. στην αγροτική οικονομία, και όλ' αυτά σε βάρος των εργαζομένων, του λαού. Αυτοί είναι οι καταστροφείς, ας τους στείλει ο λαός, μαζί και τους καπιταλιστές στα αρχεία της Ιστορίας.
Σχεδόν το 10% των βρεφών που γεννήθηκαν πέρυσι στην πόλη Πόρτσμουθ του Οχάιο, βρέθηκε θετικό σε ναρκωτικές ουσίες. Στην ίδια πόλη εμφανίζονται τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων από υπερβολική δόση συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Η πλειονότητα των νέων προμηθεύεται συνταγογραφούμενα ναρκωτικά από εμπόρους ή άλλους χρήστες που έχουν πρόσβαση σε ιατρικές συνταγές, ενώ τα εγκλήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά και συνταγογραφούμενα χάπια διαρκώς αυξάνονται...
Είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που αναδημοσιεύονται από άρθρο των «New York Times» σε κυριακάτικη εφημερίδα.
Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν τα συμπεράσματα από διεθνείς έρευνες, σύμφωνα με τα οποία μόνο σε μια δεκαετία (1994 - 2004) στις ΗΠΑ, οι θάνατοι από μεθαδόνη και τα περιστατικά υπερβολικής δόσης από τη συγκεκριμένη ουσία αυξήθηκαν κατά 390%!
Την ίδια στιγμή στη χώρα μας, η κυβέρνηση έχει ήδη δώσει το «πράσινο φως» για τη συνταγογράφηση υποκατάστατων, ισχυριζόμενη ότι έτσι θα χτυπηθούν το παράνομο εμπόριο, το έγκλημα, η ζήτηση ναρκωτικών και βαφτίζει το συγκεκριμένο εγχείρημα «θεραπεία». Η χορήγηση ουσιών όμως, όπως δείχνει η εμπειρία, οδηγεί σε ανεξέλεγκτη διάθεση των υποκατάστατων, σε εκτροπή των συνταγογραφούμενων ουσιών στη μαύρη αγορά, αύξηση των προβλημάτων σωματικής και ψυχικής υγείας του πληθυσμού που τα λαμβάνει και συνακόλουθη αύξηση της συνδεόμενης θνησιμότητας, λόγω παράλληλης χρήσης ουσιών. Πάνω απ' όλα θα διαιωνίζει το πρόβλημα της εξάρτησης, καθώς οι χρήστες δε θα έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής στήριξης και, επομένως, την προοπτική ψυχικής απεξάρτησης.
«Εντάξει», μας λένε, «θεμιτός», «λογικός» και «αναμενόμενος» ο θυμός του κόσμου, τους «κατανοούμε», τους «καταλαβαίνουμε», πλην, όμως, δε γνωρίζουν όχι μόνο από οικονομία, αλλά και από ...πρακτική αριθμητική.
Στην συνέχεια, μας παραθέτουν απλά τα νούμερα: Το κράτος - λένε - εισπράττει 50 δισ. ευρώ και οι δαπάνες του είναι 75 δισ. ευρώ. Αρα όσο κι αν αντιδράτε, όσο κι αν φωνάζετε, δε γίνεται τίποτε.
Κι εμείς τώρα πρέπει να φέρουμε το χέρι στο μέτωπο, να «'ρθουμε στα συγκαλά» μας, να ξανασκεφθούμε την οργή μας και να δούμε την αμείλικτη πραγματικότητα, ζητώντας αν είναι δυνατόν και συγνώμη.
Μόνο που στη δική τους «πρακτική αριθμητική» ξεχνάνε ότι ο Ελληνας εργαζόμενος πληρώνει τους τόκους των δανείων, που έφαγαν οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι.
Οπως, επίσης, και τα δανεικά κονδύλια της Ολυμπιάδας που τσέπωσαν οι γερμανικές, γαλλικές και αμερικάνικες πολυεθνικές, καθώς και τις στρατιωτικές δαπάνες που μοιράζονται επίσης οι ίδιοι, ενώ πληρώνουμε κι από πάνω για να τους βοηθάμε στο Αφγανιστάν και τη Λιβύη.
Εξυπακούεται ότι πληρώνουμε και το ...μερίδιο όλων των παραπάνω, αφού η σχέση τους με την Εφορία συνίσταται στο τρίπτυχο «φοροαπαλλαγή - φοροελάφρυνση - ρύθμιση χρεών».
Αυτά η «πρακτική αριθμητική» δεν τα λέει. Οπως και αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα πώς θα ζήσει κάποιος με τα χρήματα που προβλέπει η Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Υπάρχει, όμως, μια άλλη ...«πρακτική» που τα εξηγεί όλα. Η «πρακτική» της εκμετάλλευσης των εργαζομένων που οι κυβερνήσεις κάνουν ό,τι μπορούν για να την διαιωνίσουν και να την βαθύνουν.
Αφού έκαναν τη «δουλειά» τους, αφού δηλαδή επιδόθηκαν επί βδομάδες σε ένα όργιο τρομοκρατίας και εκβιασμών του λαού, τώρα κυβέρνηση και τρόικα έρχονται και λένε το αυτονόητο, πως η συνέχιση της εκταμίευσης του δανείου των 110 δισ. ευρώ είναι ζήτημα κατ' εξοχήν πολιτικό και ελάχιστα εξαρτάται από τις εκθέσεις των τεχνοκρατών. Το σύνθημα το έδωσε ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Ζ. Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος μετά τη συνάντησή του με τον Γάλλο Πρόεδρο, δήλωσε πως η τελική κρίση των τεχνοκρατών της τρόικας, που βρίσκονται στην Αθήνα, «θα καθορίσει εν μέρει τη δική μας θέση». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γιούνκερ, πάντα σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση, είχε πρωταγωνιστήσει τις προηγούμενες βδομάδες στην εκστρατεία τρομοκράτησης του ελληνικού λαού, είτε προειδοποιώντας πως «τα όρια της αλληλεγγύης εξαντλούνται» είτε εκβιάζοντας με την 5η δόση επειδή δε θα μπορέσει τάχα να την εγκρίνει το ΔΝΤ, είτε υποθάλποντας το εκβιαστικό δίλημμα «μέσα ή έξω από την ευρωζώνη». Ολα αυτά βέβαια για να βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο του λαού, όπως είχαν γράψει έγκαιρα οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ώστε να περάσουν τα νέα βάρβαρα και αντιδραστικά μέτρα, όπως αυτά που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και το πακέτο των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων. Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν έχει κριθεί. Ισα ίσα που τώρα ο λαός συνειδητοποιεί πώς «παίζεται το παιχνίδι», πως δηλαδή βασικός στόχος είναι να περάσουν τα μέτρα που συνθλίβουν τα δικαιώματα και τη ζωή του προκειμένου να ενισχυθεί η κερδοφορία των μονοπωλίων. Δεν πρέπει λοιπόν να τους φοβηθεί, αλλά να τους φοβίσει, οργανώνοντας την πάλη του με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Αυτό που δεν είπε στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας ο πρόεδρος της ΝΔ, ότι δηλαδή η μόνη διαφορά με την κυβέρνηση είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, το είπε ο ομοϊδεάτης του ηγέτης του κεντροδεξιού κόμματος της Πορτογαλίας (PSD). Ο Π. Κοέλιο, λοιπόν, που έχει στηρίξει όλα τα πακέτα λιτότητας μέχρι τώρα και έχει δεσμευτεί σαφώς ότι θα εφαρμόσει το μνημόνιο που υπογράφηκε με την τρόικα, δήλωσε ότι «για να γίνει αυτό (σ.σ. η εφαρμογή του μνημονίου), χρειάζεται μια ικανή και επιδέξια κυβέρνηση». Στρατηγικός στόχος της, όπως είπε, είναι να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών (σ.σ. κάτι μας θυμίζει...), γιατί χωρίς αυτές «δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε στη συνέχεια», όπως χαρακτηριστικά είπε. Επί της ουσίας δεν είπε κάτι διαφορετικό προχτές ο Α. Σαμαράς. Ανέφερε συγκεκριμένα ότι «εμείς επιζητούμε ένα μείγμα πολιτικής ανάμεσα σε αυτό που έκαναν δεκτό στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία», ομολογώντας πως «το Ζάππειο 2, σε τελική ανάλυση, δεν ζητά τίποτα διαφορετικό από αυτό που ισχύει ήδη σε Ιρλανδία και Πορτογαλία». Λες και υπάρχουν «καλά» και «κακά» μνημόνια, λες και οι κυβερνήσεις των κρατών της ΕΕ δεν υλοποιούν την ίδια στρατηγική των ευρωμονοπωλίων σε βάρος των λαών. Τα περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, λοιπόν, είναι φούμαρα και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα για να μη φανεί η πλήρης και έμπρακτη στήριξη που προσφέρει η ηγεσία της ΝΔ στην υλοποίηση των νέων βάρβαρων μέτρων.