Τετάρτη 1 Ιούνη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Καημός τους η σωτηρία του συστήματος

Παπαγεωργίου Βασίλης

Χτες ο ΣΥΝ δημοσιοποίησε την απόφαση της ΚΠΕ, που συνεδρίασε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση και η τρόικα έχουν το δικαίωμα να δεσμεύσουν τον τόπο σε μια διαρκή και συνεχώς βαθύτερη ύφεση με προοπτική τη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. 'Η αν ο ελληνικός λαός και γενικότερα οι λαοί της Ευρώπης έχουν το δικαίωμα να ακολουθήσουν άλλο δρόμο».

Ποιο δρόμο; Απαντά η ηγεσία του ΣΥΝ: «Η απάντηση λοιπόν είναι: δημοκρατία τώρα (...) Είναι αναγκαίο να γίνουν άμεσα εκλογές, να κατατεθούν οι εναλλακτικές προτάσεις. Να αποφασίσει (σ.σ. ο λαός) αν θέλει μια κυβέρνηση υποταγμένη στους καταναγκασμούς μιας ατελείωτης σειράς Μνημονίων ή αν θέλει τον εναλλακτικό δρόμο: την απαλλαγή από το Μνημόνιο, την επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και την ανάπτυξη μέσα από την αναδιανομή του πλούτου, τη στήριξη των χαμηλότερων εισοδημάτων και την προώθηση της σταθερής και μόνιμης απασχόλησης (...) Αυτός είναι ο δρόμος που θα μας βγάλει από την κρίση».

Απ' τη σκοπιά αυτή μέμφεται «κυβέρνηση και τρόικα» γιατί «προωθούν ένα δεύτερο μνημόνιο (...) στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ενιαίο σχέδιο εγκαθίδρυσης του νεοφιλελευθερισμού ως μόνιμου και αναλλοίωτου οικονομικού δόγματος για όλες τις χώρες της ΕΕ».

Η ηγεσία του ΣΥΝ καμώνεται πως δεν γνωρίζει ότι έννοιες όπως δημοκρατία, οικονομία δεν υπάρχουν γενικώς, ούτε υπερίπτανται πάνω και πέρα από τάξεις. Αποκτούν κάθε φορά το πρόσημο της τάξης που εξουσιάζει, σήμερα της αστικής τάξης, που κατέχει τα μέσα παραγωγής και καρπώνεται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας και αστικής δημοκρατίας, και μάλιστα μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης, δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος, αυτός που ακολουθούν κυβέρνηση, τρόικα, ΕΕ. Κοροϊδεύει το λαό όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο. Οποιος δηλαδή, όπως η ηγεσία του ΣΥΝ, ισχυρίζεται ότι μπορεί με πολιτική ρύθμιση και παρέμβαση ο καπιταλισμός να εξανθρωπιστεί, να απαλλαγεί από τις κρίσεις του, ότι μπορεί να ισορροπήσουν οι δικές του ανάγκες για κέρδη και οι ανάγκες του λαού και να ικανοποιούνται αμφότερες.

Υπάρχει πράγματι άλλος δρόμος για το λαό. Αλλά όχι στα «χωράφια» του καπιταλισμού. Ο δρόμος της πάλης και της σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων, στην προοπτική μιας ανάπτυξης που στο κέντρο της θα έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο, με αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας υπέρ του λαού, με απόδοση σ' αυτόν του πλούτου που αυτός παράγει.

Κολλημένος με τον αντισοβιετισμό

Υπάρχει και άλλος... αρχιερέας της «συναίνεσης» εκτός από τον πρωθυπουργό. Και αυτός τη θέλει και οδύρεται γι' αυτήν και είναι - ίσως - έτοιμος και να θυσιαστεί γι' αυτήν. Και δεν είναι άλλος από τον υπουργό Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Μ. Χρυσοχοΐδης.

Που παίρνει σβάρνα τα ραδιόφωνα και ορκίζεται στο όνομα και την αναγκαιότητα της «συναίνεσης».

Αλλά δεν κάνει μόνο αυτό. Μιλώντας χτες στο «Ράδιο 9», υπήρξε... καταλυτικός! Το πολιτικό σύστημα της χώρας - είπε - ευθύνεται για δύο πολύ αρνητικά πράγματα: «Το ένα είναι το πελατειακό κράτος. Ουσιαστικά διαμορφώσαμε έναν κρατικό καπιταλισμό και γύρω του μαζεύτηκαν διάφοροι προσοδοθήρες. Δημιουργήσαμε έτσι μια "σοβιετική" κάπως πραγματικότητα». Το δεύτερο αρνητικό, σύμφωνα με τον υπουργό, ήταν η δημιουργία μιας αντιπαραγωγικής οικονομίας «με την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας και τη δημιουργία μιας εισαγωγικής οικονομίας, αντιδημιουργικής».

Εύκολα θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος, ότι τα σοβιέτ δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν, καμία σχέση με τις ελεεινότητες του καπιταλισμού και του πολιτικού του προσωπικού, του οποίου είναι σημαίνον στέλεχος και για τη θεμελίωση του οποίου μόχθησε και συνεχίζει να μοχθεί και ο ίδιος, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους συνειδητά προσπαθούν να αμαυρώσουν το σοσιαλισμό συγκρίνοντάς τον με τις δικές τους πομπές.

Αλλά πέρα από αυτό, καλό είναι να μην ξεχνάει ότι και αυτός και το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, θιασώτες της ΕΕ, του Μάαστριχτ, της ελευθερίας κίνησης του κεφαλαίου, ενίσχυσαν τους καπιταλιστές αλλά σε τομείς που έβγαζαν εύκολο και γρήγορο κέρδος, κατέστρεψαν πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας ενισχύοντας τις εισαγωγές, που τάχα τώρα καταριούνται, όπως π.χ. στην αγροτική οικονομία, και όλ' αυτά σε βάρος των εργαζομένων, του λαού. Αυτοί είναι οι καταστροφείς, ας τους στείλει ο λαός, μαζί και τους καπιταλιστές στα αρχεία της Ιστορίας.

Εικόνες απ' το μέλλον...

Σχεδόν το 10% των βρεφών που γεννήθηκαν πέρυσι στην πόλη Πόρτσμουθ του Οχάιο, βρέθηκε θετικό σε ναρκωτικές ουσίες. Στην ίδια πόλη εμφανίζονται τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων από υπερβολική δόση συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Η πλειονότητα των νέων προμηθεύεται συνταγογραφούμενα ναρκωτικά από εμπόρους ή άλλους χρήστες που έχουν πρόσβαση σε ιατρικές συνταγές, ενώ τα εγκλήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά και συνταγογραφούμενα χάπια διαρκώς αυξάνονται...

Είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που αναδημοσιεύονται από άρθρο των «New York Times» σε κυριακάτικη εφημερίδα.

Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν τα συμπεράσματα από διεθνείς έρευνες, σύμφωνα με τα οποία μόνο σε μια δεκαετία (1994 - 2004) στις ΗΠΑ, οι θάνατοι από μεθαδόνη και τα περιστατικά υπερβολικής δόσης από τη συγκεκριμένη ουσία αυξήθηκαν κατά 390%!

Την ίδια στιγμή στη χώρα μας, η κυβέρνηση έχει ήδη δώσει το «πράσινο φως» για τη συνταγογράφηση υποκατάστατων, ισχυριζόμενη ότι έτσι θα χτυπηθούν το παράνομο εμπόριο, το έγκλημα, η ζήτηση ναρκωτικών και βαφτίζει το συγκεκριμένο εγχείρημα «θεραπεία». Η χορήγηση ουσιών όμως, όπως δείχνει η εμπειρία, οδηγεί σε ανεξέλεγκτη διάθεση των υποκατάστατων, σε εκτροπή των συνταγογραφούμενων ουσιών στη μαύρη αγορά, αύξηση των προβλημάτων σωματικής και ψυχικής υγείας του πληθυσμού που τα λαμβάνει και συνακόλουθη αύξηση της συνδεόμενης θνησιμότητας, λόγω παράλληλης χρήσης ουσιών. Πάνω απ' όλα θα διαιωνίζει το πρόβλημα της εξάρτησης, καθώς οι χρήστες δε θα έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής στήριξης και, επομένως, την προοπτική ψυχικής απεξάρτησης.

Ο μπαμπούλας του χρέους

Χτες, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έδωσε συνέντευξη Τύπου, όπου το Παρατηρητήριο του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ (ένα νέο όργανο ενσωμάτωσης) παρουσίασε τις θέσεις του για την κρίση, το χρέος και τις επιπτώσεις τους. Ούτε η στιγμή, αλλά, κυρίως, ούτε το θέμα είναι τυχαία. Την ώρα που η κυβέρνηση με το λεγόμενο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» ετοιμάζεται να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα, η πλειοψηφία επικεντρώνει την προσοχή της στα δημοσιονομικά και στο χρέος. Επικεντρώνει, δηλαδή, σε αυτό που κυβέρνηση και πλουτοκρατία εδώ και ένα χρόνο εκβιάζουν τους εργαζόμενους, τους απειλούν για να αποδεχτούν τα αντεργατικά μέτρα. Κυβέρνηση και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ εμφανίζονται να υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις. Στην πραγματικότητα, στέκονται στην ίδια πλευρά. Η θέση του ενός τροφοδοτεί τη θέση του άλλου.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι με τα μέτρα, η χώρα θα μπορέσει να βγει στις αγορές και τα δημοσιονομικά του κράτους θα γίνουν βιώσιμα. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και οι καθηγητές του Παρατηρητηρίου λένε ότι με τα μέτρα, το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Και οι δύο, όμως, περιστρέφουν τη συζήτηση γύρω από το χρέος. Αντί η ΓΣΕΕ να σκέφτεται και να αγωνιά για την επιβίωση των εργαζομένων, ανησυχεί για τη βιωσιμότητα του χρέους, λες και το προκάλεσαν οι εργαζόμενοι. Ανησυχεί, δηλαδή, για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και πώς αυτά θα διευθετηθούν πληρώνοντας, αντικειμενικά, οι εργαζόμενοι. Επιχειρεί να εμπλέξει τους εργαζόμενους στην αντιπαράθεση και στον πόλεμο που γίνεται μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου. Προτείνει, μάλιστα, και ως «λύση», ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη. Μόνο που το σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη και τη μεταπολεμική Ελλάδα, δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά το εργαλείο ενίσχυσης της εξουσίας των αστικών τάξεων στην τότε Ευρώπη, το σχέδιο διασφάλισης και ενίσχυσης των μονοπωλίων, το όπλο με το οποίο ο ιμπεριαλισμός με την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, τσάκισε τα μεταπολεμικά λαϊκά κινήματα στην Ευρώπη. Ηταν σχέδιο ενίσχυσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και όχι των εργαζομένων.

Στον ίδιο στόχο αποβλέπει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αποδεικνύοντας και με αυτές τις προτάσεις της, ότι επί της ουσίας συμπορεύεται με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του. Οπως ακριβώς κάνει και με τη θέση της για τη «διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα» που δήθεν θα ωφελήσει τους εργαζόμενους. Γιατί ο ανταγωνισμός, όποιο επίθετο και να βάλεις μπροστά, οδηγεί αναγκαστικά και αμετάκλητα την εργατική τάξη σε ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση, σε χειροτέρευση της θέσης της. Ο ανταγωνισμός είναι ο δίδυμος αδελφός της κερδοφορίας που όσο αυξάνεται τόσο αυξάνουν τα κέρδη για τα μονοπώλια. Και καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι το νέο «φρούτο» του Παρατηρητηρίου, το «think tank» της ΓΣΕΕ, όπως το αποκάλεσε ο γενικός της γραμματέας και επικεφαλής της ΔΑΚΕ, χρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, στα πλαίσια της «θεσμικής αναβάθμισης» της ΓΣΕΕ. Και ως εκ τούτου, αυτός που πληρώνει... παραγγέλνει και το τραγούδι.


Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Θέλουν να βαθύνουν την εκμετάλλευση...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΙ ΟΙ «ΣΟΦΟΙ» ΑΝΑΛΥΤΕΣ, οι γνώστες των οικονομικών θεμάτων, καλόγνωμοι και σώφρονες, «βγήκαν» σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια για να μας νουθετήσουν.

«Εντάξει», μας λένε, «θεμιτός», «λογικός» και «αναμενόμενος» ο θυμός του κόσμου, τους «κατανοούμε», τους «καταλαβαίνουμε», πλην, όμως, δε γνωρίζουν όχι μόνο από οικονομία, αλλά και από ...πρακτική αριθμητική.

Στην συνέχεια, μας παραθέτουν απλά τα νούμερα: Το κράτος - λένε - εισπράττει 50 δισ. ευρώ και οι δαπάνες του είναι 75 δισ. ευρώ. Αρα όσο κι αν αντιδράτε, όσο κι αν φωνάζετε, δε γίνεται τίποτε.

Κι εμείς τώρα πρέπει να φέρουμε το χέρι στο μέτωπο, να «'ρθουμε στα συγκαλά» μας, να ξανασκεφθούμε την οργή μας και να δούμε την αμείλικτη πραγματικότητα, ζητώντας αν είναι δυνατόν και συγνώμη.

Μόνο που στη δική τους «πρακτική αριθμητική» ξεχνάνε ότι ο Ελληνας εργαζόμενος πληρώνει τους τόκους των δανείων, που έφαγαν οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι.

Οπως, επίσης, και τα δανεικά κονδύλια της Ολυμπιάδας που τσέπωσαν οι γερμανικές, γαλλικές και αμερικάνικες πολυεθνικές, καθώς και τις στρατιωτικές δαπάνες που μοιράζονται επίσης οι ίδιοι, ενώ πληρώνουμε κι από πάνω για να τους βοηθάμε στο Αφγανιστάν και τη Λιβύη.

Εξυπακούεται ότι πληρώνουμε και το ...μερίδιο όλων των παραπάνω, αφού η σχέση τους με την Εφορία συνίσταται στο τρίπτυχο «φοροαπαλλαγή - φοροελάφρυνση - ρύθμιση χρεών».

Αυτά η «πρακτική αριθμητική» δεν τα λέει. Οπως και αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα πώς θα ζήσει κάποιος με τα χρήματα που προβλέπει η Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Υπάρχει, όμως, μια άλλη ...«πρακτική» που τα εξηγεί όλα. Η «πρακτική» της εκμετάλλευσης των εργαζομένων που οι κυβερνήσεις κάνουν ό,τι μπορούν για να την διαιωνίσουν και να την βαθύνουν.


Παπαγεωργίου Βασίλης

Διέξοδος η συμπόρευση με το ΚΚΕ

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι τεράστιες δυσκολίες και τα αδιέξοδα στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, μεταξύ άλλων, έχουν θέσει στην ημερήσια διάταξη την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στη στρατηγική της πλουτοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι από πολλές πλευρές και με μεγαλύτερη ένταση ακούγεται τελευταία η διαπίστωση ότι «η κυβέρνηση έχει τελειώσει», διαπίστωση που εξηγεί και τις ασφυκτικές πιέσεις για επιθετική συναίνεση και συνευθύνη με τη ΝΔ. Ενδεικτικό των σκέψεων που γίνονται στα επιτελεία της πλουτοκρατίας το χτεσινό άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος», στο οποίο τονίζεται χαρακτηριστικά: «Κακά τα ψέματα, η συγκεκριμένη κυβέρνηση Παπανδρέου έχει τελευτήσει τον βίο της. Ο κ. πρωθυπουργός ας το πάρει απόφαση και ό,τι έχει να κάνει ας το κάνει γρήγορα». Η τελευταία ευκαιρία, που σύμφωνα με τον αρθρογράφο, έχει ο πρωθυπουργός είναι να προχωρήσει σε ανασχηματισμό «με πρόσωπα κατά το δυνατόν αξιόπιστα» και να επιχειρήσει «επανεκκίνηση της προσπάθειας» ή διαφορετικά να προχωρήσει στην προκήρυξη των εκλογών ώστε «να μεταθέσει τη λύση του Γόρδιου δεσμού στον κυρίαρχο λαό». Είναι ολοφάνερο ότι το σύστημα μηχανεύεται πλήθος «εναλλακτικών λύσεων», που όλες όμως έχουν έναν ολοφάνερο στόχο, να συνεχιστεί απρόσκοπτα και με μεγαλύτερη ένταση η ολομέτωπη επίθεση κατά του λαού. Δεν υπάρχουν λοιπόν περιθώρια για αυταπάτες ή οποιαδήποτε ανοχή. Ο λαός πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του και να συμπορευτεί άφοβα με το ΚΚΕ.

Να τους φοβίσει ο λαός

Αφού έκαναν τη «δουλειά» τους, αφού δηλαδή επιδόθηκαν επί βδομάδες σε ένα όργιο τρομοκρατίας και εκβιασμών του λαού, τώρα κυβέρνηση και τρόικα έρχονται και λένε το αυτονόητο, πως η συνέχιση της εκταμίευσης του δανείου των 110 δισ. ευρώ είναι ζήτημα κατ' εξοχήν πολιτικό και ελάχιστα εξαρτάται από τις εκθέσεις των τεχνοκρατών. Το σύνθημα το έδωσε ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Ζ. Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος μετά τη συνάντησή του με τον Γάλλο Πρόεδρο, δήλωσε πως η τελική κρίση των τεχνοκρατών της τρόικας, που βρίσκονται στην Αθήνα, «θα καθορίσει εν μέρει τη δική μας θέση». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γιούνκερ, πάντα σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση, είχε πρωταγωνιστήσει τις προηγούμενες βδομάδες στην εκστρατεία τρομοκράτησης του ελληνικού λαού, είτε προειδοποιώντας πως «τα όρια της αλληλεγγύης εξαντλούνται» είτε εκβιάζοντας με την 5η δόση επειδή δε θα μπορέσει τάχα να την εγκρίνει το ΔΝΤ, είτε υποθάλποντας το εκβιαστικό δίλημμα «μέσα ή έξω από την ευρωζώνη». Ολα αυτά βέβαια για να βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο του λαού, όπως είχαν γράψει έγκαιρα οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ώστε να περάσουν τα νέα βάρβαρα και αντιδραστικά μέτρα, όπως αυτά που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και το πακέτο των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων. Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν έχει κριθεί. Ισα ίσα που τώρα ο λαός συνειδητοποιεί πώς «παίζεται το παιχνίδι», πως δηλαδή βασικός στόχος είναι να περάσουν τα μέτρα που συνθλίβουν τα δικαιώματα και τη ζωή του προκειμένου να ενισχυθεί η κερδοφορία των μονοπωλίων. Δεν πρέπει λοιπόν να τους φοβηθεί, αλλά να τους φοβίσει, οργανώνοντας την πάλη του με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Φούμαρα «επαναδιαπραγμάτευσης»

Αυτό που δεν είπε στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας ο πρόεδρος της ΝΔ, ότι δηλαδή η μόνη διαφορά με την κυβέρνηση είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, το είπε ο ομοϊδεάτης του ηγέτης του κεντροδεξιού κόμματος της Πορτογαλίας (PSD). Ο Π. Κοέλιο, λοιπόν, που έχει στηρίξει όλα τα πακέτα λιτότητας μέχρι τώρα και έχει δεσμευτεί σαφώς ότι θα εφαρμόσει το μνημόνιο που υπογράφηκε με την τρόικα, δήλωσε ότι «για να γίνει αυτό (σ.σ. η εφαρμογή του μνημονίου), χρειάζεται μια ικανή και επιδέξια κυβέρνηση». Στρατηγικός στόχος της, όπως είπε, είναι να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών (σ.σ. κάτι μας θυμίζει...), γιατί χωρίς αυτές «δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε στη συνέχεια», όπως χαρακτηριστικά είπε. Επί της ουσίας δεν είπε κάτι διαφορετικό προχτές ο Α. Σαμαράς. Ανέφερε συγκεκριμένα ότι «εμείς επιζητούμε ένα μείγμα πολιτικής ανάμεσα σε αυτό που έκαναν δεκτό στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία», ομολογώντας πως «το Ζάππειο 2, σε τελική ανάλυση, δεν ζητά τίποτα διαφορετικό από αυτό που ισχύει ήδη σε Ιρλανδία και Πορτογαλία». Λες και υπάρχουν «καλά» και «κακά» μνημόνια, λες και οι κυβερνήσεις των κρατών της ΕΕ δεν υλοποιούν την ίδια στρατηγική των ευρωμονοπωλίων σε βάρος των λαών. Τα περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, λοιπόν, είναι φούμαρα και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα για να μη φανεί η πλήρης και έμπρακτη στήριξη που προσφέρει η ηγεσία της ΝΔ στην υλοποίηση των νέων βάρβαρων μέτρων.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Κλιμάκωση

Ο νέος αντιλαϊκός οδοστρωτήρας κυβέρνησης - τρόικας - πλουτοκρατίας χτυπά ό,τι απέμεινε από τα εργασιακά δικαιώματα. Το δικαίωμα στην Υγεία και την Παιδεία έχει ήδη μετατραπεί σε ένα πανάκριβο εμπόρευμα, που η εργατική, η λαϊκή οικογένεια είναι αναγκασμένη να χρυσοπληρώσει. Οι αυξήσεις του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης από 13% στο 23%, η αύξηση στο πετρέλαιο θέρμανσης και η εξίσωσή του με το πετρέλαιο κίνησης, σε συνδυασμό με την επίθεση που έχει εξαπολυθεί στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με γενίκευση της ελαστικοποίησης της εργασίας και μισθούς πείνας, σκιαγραφούν τη νέα επίθεση κατά του εργατικού εισοδήματος. Μέσα σε αυτό το διαμορφούμενο πλαίσιο, οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα καλούνται να ορθώσουν το ανάστημά τους, να κλιμακώσουν τον αγώνα τους.

Οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών, που έχουν αποφασίσει οι ταξικές δυνάμεις στους χώρους της Υγείας, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στον ιδιωτικό, με αποκορύφωμα την Μέρα Δράσης και τα συλλαλητήρια στις 3 Ιούνη, αποτελούν μια πρώτη απάντηση στη διευρυνόμενη επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου. Σήμερα, 1η Ιούνη, είναι Μέρα Δράσης ενάντια στα χαράτσια στα δημόσια νοσοκομεία. Την επόμενη μέρα, 2 Ιούνη, οι Ομοσπονδίες Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών και Τύπου - Χάρτου πραγματοποιούν απεργία, διεκδικώντας υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Την ίδια μέρα, το ΠΑΜΕ απευθύνει κάλεσμα στα συνδικάτα των πρώην ΔΕΚΟ να πάρουν απόφαση για απεργία. Οι πρωτοβουλίες αυτές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος δείχνουν το δρόμο.

Σε αυτό το πλαίσιο, ιδιαίτερο ρόλο παίζει η οργάνωση της δουλειάς, έτσι ώστε το κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων για αντίσταση και κλιμάκωση απέναντι στις πολιτικές που χτυπάνε το λαό, να αγγίξει όσο γίνεται περισσότερους εργαζόμενους. Ολο το προηγούμενο διάστημα έχει ήδη αναπτυχθεί μια πολυσήμαντη δράση από το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ και την ΟΓΕ, καθώς και τις Λαϊκές Επιτροπές Αγώνα. Πάνω σε αυτήν τη δράση, υπάρχει σήμερα η δυνατότητα να «κουμπώσουν» και οι νέες δραστηριότητες, οι οποίες και μπορούν να βασίζονται σε δύο κεντρικούς άξονες: Δουλειά στη γειτονιά και δουλειά στους τόπους δουλειάς. Εκεί, δηλαδή, που ζει και εργάζεται η πλατιά πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα εκεί, είναι δυνατόν να αναπτυχθούν πολύπλευρες δραστηριότητες, με εξορμήσεις και συζητήσεις, με μαζική δουλειά στους χώρους που συγκεντρώνεται και συζητά ο λαός.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Οτι σήμερα υπάρχουν όλες εκείνες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να ανοίξει πλατιά η συζήτηση σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε γραφείο για την απάντηση στα μέτρα. Κάθε εργατική και λαϊκή οικογένεια, ακριβώς λόγω της σφοδρότητας της επίθεσης, κατανοεί πως το τίμημα της κρίσης καλείται να το πληρώσει η ίδια. Η αντίσταση και η αντεπίθεση, η κλιμάκωση του αγώνα είναι μονόδρομος για την υπεράσπιση της ίδιας της ζωής της εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Υπάρχουν, λοιπόν, όλες οι προϋποθέσεις, ώστε η σημερινή αγανάκτηση και οργή που έχει κατακλύσει τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, να μετατραπεί σε συνειδητό, οργανωμένο ταξικό πολιτικό αγώνα, που θα έχει στόχο και προοπτική. Μόνον όταν η κλιμάκωση του αγώνα συνδεθεί, όχι μόνο με τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα, αλλά και με την ανάγκη της προοπτικής που μπορεί να αποκτήσει το λαϊκό κίνημα, υπάρχουν οι δυνατότητες να μπολιαστούν νέες δυνάμεις στην ταξική πάλη.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ