Στο ένα μετά το άλλο τα μέτωπα, η κυβερνητική πολιτική κάνει όλο και πιο καθαρό πως όσο δεν λύνεται το κεντρικό πρόβλημα, δηλαδή η ανατροπή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία, τόσο τα πράγματα για την εργατική τάξη, συνολικά για τα λαϊκά στρώματα θα γίνονται χειρότερα.

Από τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής που άπτονται κυριαρχικών δικαιωμάτων ως και τα «απλά» της εκπαίδευσης όπου βήμα βήμα εκπαιδεύεται η νέα στρατιά των μισθωτών σκλάβων, όλα μιλούν για την ανάγκη μεγάλων ανατροπών. Σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν, στην οποία κινείται η σημερινή κυβερνητική πολιτική.

Μια αλυσίδα αντεργατικών ρυθμίσεων ξετυλίγεται ήδη στο ασφαλιστικό και εργασιακό. Σειρά παίρνουν τα βαριά και ανθυγιεινά όπου με μια υπουργική υπογραφή σκληρά εργαζόμενοι θα βαπτιστούν προνομιούχοι, ενώ ήδη «τρέχουν» εξελίξεις για υπογραφή συμβάσεων που θα οδηγούν σε γενικευμένη μείωση μισθών. Εδώ το ΠΑΣΟΚ δίνει ρέστα, καθώς οι συνδικαλιστές του εμφανίζονται στους χώρους δουλειάς να δηλώνουν νικητές, γιατί προωθούν συμβάσεις με λιγότερο χάσιμο απ' όσο - λένε - επιδιώκουν οι βιομήχανοι (στη ΝΕΟΓΑΛ όπου αποκαλύφθηκε ότι εκτός από εργατοπατέρες είναι και συνέταιροι της εργοδοσίας, είχαν το θράσος να προβάλουν στους εργαζόμενους ως επιτυχία τη μείωση μισθών κατά 9% έναντι 15% που ζητούσε η εργοδοσία!)

Για την εργατική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει περίοδος εφησυχασμού: Στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο προδιαγράφονται επικίνδυνες εξελίξεις στο φόντο των μεγάλων ανταγωνισμών που έχουν ξεσπάσει μεταξύ διεθνικών μονοπωλίων, αλλά και των κυβερνήσεων των κρατών της περιοχής, που διαπλέκονται με τους ανταγωνισμούς διαφορετικών ιμπεριαλιστικών κέντρων και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, για την αναζήτηση και την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Οπως έχει ήδη εντοπίσει το ΚΚΕ, η χώρα μπαίνει όλο και πιο βαθιά σε οξύτατες αντιθέσεις στην περιοχή, αντιθέσεις που πολλές φορές λύνονται όχι μόνο με τον οικονομικό πόλεμο, αλλά και με τα όπλα. Για το λαϊκό κίνημα αναδεικνύεται σε μονόδρομο η αντιιμπεριαλιστική πάλη από κοινού με τους άλλους λαούς σε ρότα ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Στο μέτωπο της εκπαίδευσης τα πάντα μετατρέπονται σε εμπόρευμα. Ηδη η επιστημονική γνώση μετατρέπεται σε κατάρτιση για τους πολλούς, που θα αναζητούν εργασία ως φτηνοί, ευέλικτοι, καταρτιζόμενοι και επανακαταρτιζόμενοι εργαζόμενοι και όχι ως ολοκληρωμένοι επιστήμονες. Ενώ το ολοήμερο σχολείο γίνεται ένα σχολείο της αγοράς, της εξάντλησης των παιδιών, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της ταξικής διαφοροποίησης. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με εργαλείο την «αναδιοργάνωση της διοικητικής δομής του Εκπαιδευτικού Συστήματος» κάνει ακόμα πιο ταξικό και διαφοροποιημένο το «νέο σχολείο» της αγοράς. Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για κινητοποιήσεις με σύνθημα «οχι στο "καλλικρατικό σχολείο", το σχολείο της αγοράς και της ακριβοπληρωμένης ημιμάθειας. Μέτωπο αγώνα, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες εργασιακές - λαϊκές ανάγκες, οι μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας, των παιδιών μας», είναι εξαιρετικά επίκαιρο, προσδιορίζει το πλαίσιο, με το οποίο πρέπει να συγκροτείται η λαϊκή συμμαχία στο συγκεκριμένο τομέα.