Τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες των εργαζομένων στοχοποίησε πάλι χτες ο Κ. Καραμανλής, επιχειρώντας, έμμεσα πλην σαφώς, να τις ταυτίσει με ...τη βία. Προς άρση παρεξηγήσεων, ιδού το σχετικό απόσπασμα στο κλείσιμο της παρέμβασής του: «Θέλω, όμως, να τονίσω και κάτι ακόμη: Είναι αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικούν, να απεργούν, να κινητοποιούνται. Δεν είναι, όμως, δικαίωμα κανενός η βία. Δεν είναι προς το συμφέρον κανενός τα άκρα και οι ακρότητες. Δεν μπορεί από κανένα να επιστρατεύονται αντιδημοκρατικές πρακτικές. Αυτό είναι ζήτημα κοινωνικής ευθύνης και, σε τελική ανάλυση, ζήτημα Δημοκρατίας». Δεν υπάρχουν αμφιβολίες για το πού το πάει και προς τα πού απευθύνει το μήνυμα. Ούτε βέβαια είναι τυχαία η στιγμή, καθώς κλιμακώνονται οι αγώνες των εργαζομένων για το Ασφαλιστικό και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η επίδειξη πυγμής πάντα πάει χέρι χέρι με την κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων. Επιπλέον, κανείς δεν ξεχνάει ότι η θεωρία της «πολιτικής βίας» είναι έμπνευση της κυβέρνησης, εκτός των άλλων για να δημιουργήσει σύγχυση για το ποιος πραγματικά ασκεί (κρατική και αστυνομική) βία. Για να μη μιλήσουμε για τη βία της πολιτικής που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.