Ο ενθουσιασμός που υπήρχε από την επιτυχία της πρώτης διοργάνωσης στην Αθήνα έκανε τους πάντες να πιστεύουν ότι οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι θα ήταν ακόμη καλύτεροι. Μάταια όμως.. Οι Γάλλοι δε φάνηκαν να διδάχτηκαν από τις όποιες ατέλειες της Αθήνας. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υπήρχε ειδικό στάδιο για τα αγωνίσματα του στίβου, ενώ τα σκάμματα για τα άλματα τα τακτοποιούσαν οι ίδιοι οι αθλητές (!!!). Παρά το γεγονός ότι οι Αγώνες έγιναν στα πλαίσια της Διεθνούς Εκθεσης, η προσέλευση του κόσμου ήταν απογοητευτική. Περίπου 3.000 παρακολουθούσαν τους αγώνες την ημέρα. Νούμερο που βρίσκεται πολύ μακριά από τις 40.000 της Αθήνας.

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: Με τόσα προβλήματα που υπήρχαν στον τομέα της οργάνωσης και το αγωνιστικό μέρος δε θα μπορούσε να είναι παρά ανάλογο. Αλλωστε, όταν στα 110μ. εμπόδια οι αθλητές κλήθηκαν να ξεπεράσουν... τηλεγραφόξυλα, οι αποδώσεις τους δε θα μπορούσαν να είναι και ό,τι καλύτερο. Στα 800μ. δυο Αμερικανοί αθλητές δεν κατέβηκαν να αγωνιστούν γιατί διεξάγονταν Κυριακή και ήταν μέρα ανάπαυσης για τους Χριστιανούς. Ηταν στραβό το κλίμα δηλαδή το 'φαγε και ο γάιδαρος που λένε... Πάντως ο Αμερικανός Αλβιν Κρενζλάιν έκανε το καθήκον του κατακτώντας τέσσερα χρυσά στα 60μ. στα 200μ., στα 110μ. με εμπόδια και στο άλμα σε μήκος.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΕ: Ο Αμερικανός Ρέι Εουρι ήταν το πρόσωπο που ξεχώρισε στους Ολυμπιακούς του Παρισιού. Οχι τόσο για τις νίκες του στο ύψος άνευ φοράς και στο τριπλούν και μήκος του ίδιου στιλ, αλλά γιατί μέχρι κάποια ηλικία ήταν ανάπηρος, εξαιτίας μιας ασθένειας που είχε όταν ήταν μικρός. Κατάφερε όμως να ξεπεράσει μόνος του το πρόβλημα και στο Παρίσι δικαιώθηκε για την προσπάθειά του. Το αξιοσημείωτο είναι ότι επανέλαβε τις επιτυχίες του το 1904 και το 1908.