Στον Κ. Σημίτη, όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα πράγμα: Παρά την προσπάθεια εμπαιγμού του λαού, στο βάθος των διατυπώσεών του εξακολουθεί να είναι ειλικρινής. Δηλαδή; Δηλαδή, ούτε μία φορά δεν έχει κρύψει πως "σταθερός και αταλάντευτος στόχος είναι η ένταξη στην ΟΝΕ" και ότι είναι θέμα - περίπου - εθνικής υπόστασης να ενταθούν οι "συνεχείς μετασχηματισμοί" της ελληνικής κοινωνίας. Ανεξάρτητα από τον μανδύα με τον οποίο παρουσιάζει αυτούς τους στόχους, η παραδοχή τους και μόνο, μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων. Οπλο, για να κατανοήσουν καλύτερα και να συνειδητοποιήσουν την ουσία των πολιτικών στόχων της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης.

***

***

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν αποσκοπούν στο να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου. Αυτό γίνεται ευκολότερα κατανοητό αν υπολογιστεί ότι το σχετικό... όφελος δεν ξεπερνά σε αξία ένα κιλό ψωμί, ή μισό πακέτο τσιγάρα. Το κυριότερο όμως είναι να εντοπίσει κανείς τους λόγους που υπαγόρευσαν στην κυβέρνηση την προώθησή τους. Ο ένας, αυτός που συνδέεται με τις ρυθμίσεις για έμμεσους φόρους, είναι σαφέστατος: Στοχεύει στη συγκράτηση του πληθωρισμού προκειμένου να εξασφαλιστεί χαμηλός τιμάριθμος για να επιτευχθεί η ένταξη στην ΟΝΕ. Ο δεύτερος λόγος, που επίσης κινείται στην κατεύθυνση του"μονόδρομου" της ΟΝΕ, είναι ακριβώς η... στάχτη στα μάτια. Ο αποπροσανατολισμός και η κοροϊδία. Η προσπάθεια εκβιασμού και υποταγής των ψηφοφόρων στο φόντο της αίσθησης ότι "χαλαρώνει" η αυστηρότητα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και πως μπορεί κανείς να προσβλέπει και σε παροχές. Πρόκειται για μια απροκάλυπτη επιχείρηση εξαπάτησης των εργαζομένων, μια προσπάθεια εξουδετέρωσης εκείνων που θίγονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική με αντίτιμο τις συγκεκριμένες πενταροδεκάρες. Από τη στιγμή και μόνο που στρατηγική παραμένει η ΟΝΕ και οι "συνεχείς μετασχηματισμοί" της ελληνικής κοινωνίας, κάθε παροχή, που μπορεί να συνδέεται με την πραγματική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων αποτελεί τη χειρότερη αυταπάτη. Η πορεία της καπιταλιστικής ενοποίησης και η νομισματική ένωση προϋποθέτουν τον πλήρη αποκλεισμό κάθε ουσιαστικής οικονομικής και κοινωνικής παραχώρησης προς τους εργαζόμενους. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν αναιρείται από το ότι σε κάποιες φάσεις της εξέλιξης και για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους, είναι δυνατόν να"χορηγούνται" από τα κλοπιμαία κάποια ψιχία, με απώτερο πάντα στόχο την εκ νέου υφαρπαγή τους στο μέλλον και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Την ίδια στιγμή σημασία έχει να έχουμε υπόψη μας ότι ακόμα και μέτρα που μπορεί φαινομενικά να δείχνουν πως ευνοούν τα λαϊκά στρώματα, τις περισσότερες φορές η άρχουσα τάξη καταφέρνει και τα εντάσσει στους γενικότερους σχεδιασμούς της.

***

Το τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα, στην πορεία προς την ένταξη στην ΟΝΕ, έχει προδιαγραφεί από τα κυβερνητικά επιτελεία. Στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής τους είναι: Οι ρυθμίσεις για την κοινωνική ασφάλιση, που φέρουν τα πάνω - κάτω, αναιρώντας πλήρως την ισχύουσα λογική της κοινωνικής ασφάλισης και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η ένταση των ιδιωτικοποιήσεων. Η ολοκλήρωση της "απελευθέρωσης" των αγορών σε τομείς όπως η ενέργεια, οι μεταφορές και οι επικοινωνίες που θα παραδοθούν στο μεγάλο κεφάλαιο. Η ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων με τρόπο που πολλές ακόμα δεκάδες ή και εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις θα οδηγηθούν στο κλείσιμο. Ο παραπέρα περιορισμός της αγροτικής παραγωγής, με παράλληλο στόχο τη μείωση του αγροτικού πληθυσμού και κατ' επέκταση την αύξηση της ανεργίας στις πόλεις και τα χωριά. Δέσμες μέτρων για την ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών, προκειμένου... ν' ανταπεξέλθουν στον περιβόητο ανταγωνισμό με τις πολυεθνικές. Παράδοση ολόκληρων τομέων των υποδομών (αεροδρόμια, εθνικοί δρόμοι κλπ.) και της εκμετάλλευσής τους, στο ξένο κεφάλαιο. Παραπέρα περιορισμός των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, σε τομείς όπως η Παιδεία και η Υγεία, επιτείνοντας τη διείσδυση του κεφαλαίου σ' αυτούς τους τομείς.

***

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν αποσκοπούν στο να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, κάτι που γίνεται ευκολότερα κατανοητό αν υπολογιστεί ότι το σχετικό... όφελος δεν ξεπερνά σε αξία ένα κιλό ψωμί, ή μισό πακέτο τσιγάρα.Το κυριότερο όμως είναι να εντοπίσει κανείς τους λόγους που υπαγόρευσαν στην κυβέρνηση την προώθησή τους