Ξένοι στον κάμπο, θα 'πρεπε ίσως να καταναλώσουμε αρκετό χρόνο για να ακούσουμε, να ρωτήσουμε, να μάθουμε. Κι όμως, αρκούσαν λίγα λεπτά να σταθείς σ' ένα λόφο και ν' ακούσεις τον κάμπο. Τη βουή. Τη διαρκή βουή. Από τις οχτώ το πρωί και συνεχώς να αλλάζεις τα νούμερα. Διακόσια τρακτέρ από κει. Κι άλλα εκατό. Και ξανά, χωριό το χωριό, μέτρημα και ξαναμέτρημα. Ωσπου το "κομβόι" απλώθηκε για πάνω από τριάντα χιλιόμετρα και κει που λέγαμε για 2.000 τρακτέρ, άντε ξανά διόρθωση στο νούμερο. Είχε μεσημεριάσει για τα καλά. Λογικά θα 'πρεπε όλα αυτά τα τρακτέρ να έχουν πάρει τη θέση τους στην Εθνική Οδό. Ομως ακόμα έμπαιναν. Τι γίνεται; Ερχονται κι άλλοι. Οι πρωινοί ήταν οι αποφασισμένοι από καιρό. Καθώς όμως κυλούσε η μέρα, η ασταμάτητη βουή στον κάμπο γινόταν κάλεσμα. Κι άλλοι, κι άλλοι, κι ακόμα περισσότεροι. Ξωμάχοι που το πρωί δεν είχαν δηλώσει ακόμα "παρών" και τώρα έπαιρναν τη θέση τους στο δρόμο...