ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να το σκεφτεί πολύ και ο Θοδωρής Ρουσόπουλος και οποιοδήποτε άλλο κυβερνητικό στέλεχος προτού χρησιμοποιήσουν ξανά τη φράση «εξαντλήθηκαν οι δυνατότητες του προϋπολογισμού». Είτε αφορά αυτό τους εκπαιδευτικούς είτε οποιονδήποτε άλλον.

Γιατί η «εξάντληση» του προϋπολογισμού είναι έννοια σχετική, και συνήθως αποδεικνύεται ανεξάντλητος όταν πρόκειται να πριμοδοτήσει ιδιωτικοποιήσεις, εφοπλιστές ή εξοπλιστικά προγράμματα του ΝΑΤΟ.

Η εξάντληση όμως των εκπαιδευτικών και όσων υποχρεώνονται να ζουν με μισθούς φτώχειας είναι μια πραγματικότητα. Οπως και η εξάντληση αυτού του εκπαιδευτικού συστήματος που συνεχίζει να τροφοδοτεί πλουσιοπάροχα τα «αποθέματα» ανέργων και «απασχολήσιμων».

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, όσο οξύνονται οι κινητοποιήσεις στο χώρο της Παιδείας τόσο περισσότερο αρχίζει να ξεπροβάλλει το αποκρουστικό πρόσωπο ενός πολυδαίδαλου συστήματος που θέλει να τσαλαπατήσει καθέναν που θα θελήσει να διατυπώσει κάτι διαφορετικό από αυτό που κυριαρχεί.

Ετσι, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους κάποιοι «εξοργισμένοι γονείς» για να μας θυμίσουν τους «κοινωνικούς αυτοματισμούς» που επαγγελλόταν στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη.

Οι υπουργοί της κυβέρνησης προσπαθούν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον σε προκλητικές δηλώσεις κατασυκοφάντησης των απεργών και των μαθητών, ενώ τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να μετατρέψουν τον όποιο διεκδικητικό λόγο ακούγεται σε «τραύλισμα» της δικής τους ψευτοαντιπολίτευσης.

Κερασάκι στην τούρτα, βέβαια, οι κάθε λογής «Πρετεντέρηδες» που υπάρχουν σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια και στήνουν το γνωστό γκαιμπελίστικο παιγνιδάκι τους που και τις κινητοποιήσεις συκοφαντεί και ακροαματικότητες ευελπιστούν ότι θα τους δώσει.

Μόνο που - όσο κι αν το απεύχονται - ο κόσμος δεν είναι ανόητος. Βλέπει τι συμβαίνει, μπορεί να κρίνει και να καταδικάσει. Κι έχει μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσει από τις εκλογές της Κυριακής.