Ωραία που είναι η ρητορική των απολογητών του συστήματος, κάθε φορά που το σύστημά τους βρωμάει και ζέχνει..: Η διαφθορά - λένε - είναι μια «παθολογία» (πάλι καλά που δεν το έριξαν στην «ψυχολογία»). Δε φταίει το οικονομικό, το κοινωνικό, το πολιτικό μοντέλο, φταίνε - λένε - κάποιοι «επίορκοι», είναι ζήτημα των «ελεγκτικών μηχανισμών» και (φυσικά) της «ορθής» λειτουργίας του ανταγωνισμού... Οσο για τις πιο προχωρημένες «αναλύσεις», αυτές (όταν μιλούν οι ΠΑΣΟΚοι) κατατείνουν ότι φταίει η «κομματοκρατία» της ΝΔ ή (όταν μιλούν οι Νεοδημοκράτες) ότι φταίει η «κομματοκρατία» του ΠΑΣΟΚ.

*

Κατ' αρχάς, αρκετά με τις «τρίχες» τους περί του «κοινωνικά επωφελούς» ανταγωνισμού. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει: Τα μονοπώλια, οι πολυεθνικές, οι επιχειρήσεις πράγματι ανταγωνίζονται, όχι όμως για το καλό του καταναλωτή, αλλά για το ποιος θα κερδίσει μεγαλύτερη πίτα στην αγορά, ώστε να είναι εκείνος που θα αρμέγει τον καταναλωτή και όχι ο επιχειρηματίας ανταγωνιστής του. Πολιτικά, δε, ο μόνος τομέας όπου λειτουργεί ο ανταγωνισμός (τους) είναι όταν γαλάζιοι και πράσινοι ανταγωνίζονται (μεταξύ τους) ποιος ταγός θα πει τη μεγαλύτερη, την πλέον ανιστόρητη και αντιεπιστημονικότερη μπαρούφα περί «ανταγωνισμού»...

*

Στη συνέχεια, ισχυρίζονται ότι η διαφθορά είναι μια «παρέκκλιση» και όχι ο κανόνας, ότι συνιστά φαινόμενο «επίκτητο» και όχι εγγενές, ότι πρόκειται για κάποια «δυσλειτουργία» και όχι για δομικό στοιχείο του συστήματός τους. Μα, όμως, αν πρόκειται για «στιγμιαίο» καπιταλιστικό αδίκημα, τότε πού οφείλεται η διάρκειά του, πώς εξηγείται η μονιμότητά του, το αέναο της ύπαρξής του; Αν πρόκειται για «ασθένεια» ενός κατά τα άλλα υγιούς οργανισμού, τότε γιατί οτιδήποτε έχουν παρουσιάσει σαν «αντιβίωση» δεν πιάνει στον ασθενή;

Διότι, απλούστατα, σάπιο και άρρωστο είναι εξ ολοκλήρου το σύστημά τους από τα γεννοφάσκια του. Γιατί ζει και υπάρχει, παράγοντας και αναπαράγοντας τη διαφθορά. Την παράγει και την αναπαράγει ως ιδεολογία (τα πάντα για τον ιδιώτη), την παράγει και την αναπαράγει ως οικονομία (τα πάντα για το κέρδος), την παράγει και την αναπαράγει ως πολιτική (τα πάντα για το ιδιωτικό κέρδος).

*

Η διαφθορά αναπτύσσεται στο έδαφος ενός πολιτικο-οικονομικού μοντέλου που έχει για σημαία του το «όλοι (οι πολλοί) για έναν (τον κεφαλαιοκράτη) και ο καθένας για την πάρτη του».

Προκύπτει από τη μήτρα των θεωριών περί του «άξιου και ικανού» (βλέπε: «καπάτσου»), διαχέεται μέσω των κηρυγμάτων περί της (πάση θυσία) αναζήτησης της «ατομικής ευημερίας», «νομιμοποιείται» μέσω των πολιτικών που διασύρουν την έννοια του «αλτρουισμού», ταυτίζοντας την «κοινωνική ευαισθησία» με το μοίρασμα των ψίχουλων που πέφτουν από την Αγία Τράπεζα του ατομικισμού και του κοινωνικού δαρβινισμού.

*

Η διαφθορά τους υπάρχει, οι «Πανάγοι» τους και οι «κουμπάροι» τους υπάρχουν, τα «παπαγαλάκια» του Χρηματιστηρίου και οι θαμώνες στα «κότερα» υπάρχουν, ανεξάρτητα αν ο διαχειριστής είναι πότε γαλάζιος και πότε πράσινος. Και με τους γαλάζιους και με τους πράσινους, οι τράπεζες κλέβουν. Οι εργολάβοι κλέβουν. Οι ασφαλιστικές κλέβουν. Οι εφοπλιστές κλέβουν. Οι μεσάζοντες κλέβουν. Οι βιομήχανοι κλέβουν.

«Το κάνουν νόμιμα» (!), θα εξοργιστούν μερικοί. Μα, αυτό ακριβώς λέμε και μεις! Αφού κλέβουν στα νόμιμα, φανταστείτε τι κάνουν παράνομα! Οταν ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας τους είναι η εκμετάλλευση και το ίδιον όφελος, όταν όλα υποτάσσονται στο κέρδος, το ατομικό, το ιδιωτικό, το ιδιοτελές κέρδος, κι όταν όλα αυτά γίνονται στο φως της μέρας, δε χρειάζεται πολλή φαντασία για το τι συμβαίνει όταν πέφτει η «νύχτα»: Τότε, μόλις «σκοτεινιάσει», η ιδιοτέλεια και ο ατομισμός παραδίδουν τη σκυτάλη στα «αδελφάκια» τους: Τη μίζα, την αρπαχτή, τη διαπλοκή, τη λαδιά και την κομπίνα.