Οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς έρχονται να αποκαλύψουν σε όλο τους το μεγαλείο τις συνέπειες της πολιτικής υποβάθμισης της Παιδείας, της όξυνσης των ταξικών φραγμών, της ακόμα μεγαλύτερης ιδιωτικοποίησης. Μιας πολιτικής που, παρά τα επώδυνα για κάθε λαϊκή οικογένεια αποτελέσματά της, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ παραμένουν σταθερά προσηλωμένοι στην εφαρμογή της και μάλιστα με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς.

Για τους εργαζόμενους, το άνοιγμα των σχολείων μεταφράζεται πια σε νέα βάρη, καθώς παιδικοί σταθμοί με τροφεία, νηπιαγωγεία ιδιωτικά, φροντιστήρια ακόμη από το δημοτικό σχολείο, ή φροντιστήρια ξένων γλωσσών, αλλά και το κόστος των δημοσίων σχολείων εξανεμίζουν το ήδη ανεπαρκές εισόδημα της λαϊκής οικογένειας για μία εκπαίδευση που γίνεται όλο και πιο ακριβή και συγχρόνως περισσότερο υποβαθμισμένη. Για παράδειγμα, τα νέα βιβλία δε φτάνει που παρέχουν αποσπασματικές γνώσεις, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με την επιστήμη και την αλήθεια.

Επίσης, η χρόνια υποχρηματοδότηση έχει σαν αποτέλεσμα ελλείψεις σε υποδομές, σε προσωπικό, χαμηλής ποιότητας εκπαίδευση, εξευτελιστικές αμοιβές για τους εκπαιδευτικούς, παράγοντες που έρχονται να προστεθούν μια σειρά μέτρα που στοχεύουν πιο ανοιχτά στις συνειδήσεις της νεολαίας προκειμένου να διαμορφώσουν ανθρώπους πειθήνιους, που θα χωρούν στο «κοστούμι» του αυριανού απασχολήσιμου, εκείνου που θα φέρει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο. Σε αυτό το πλαίσιο, θέλουν τον εκπαιδευτικό εργαλείο για την υλοποίηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων την ίδια στιγμή που ο ίδιος βιώνει την ίδια λιτότητα, εξευτελιστικές αμοιβές, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής που πλήττει όλους τους εργαζόμενους.

Σε αυτόν τον αγώνα των εκπαιδευτικών, οι ταξικές δυνάμεις δίνουν τη μάχη, ώστε να πάρει τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα φέρουν αποτελέσματα υπέρ των εργαζομένων, για την οργάνωσή του, για την κλιμάκωση, για την προβολή αιτημάτων που δε χωρούν στα στενά πλαίσια της πολιτικής που είναι υπεύθυνη για τη στέρηση κάθε κατάκτησης. Και επειδή η Παιδεία είναι πρώτα από όλα υπόθεση του λαού, δίνουν τη μάχη για την ενότητα της εργατικής τάξης στον αγώνα για την Παιδεία, ώστε τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών να συναντούν τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.

Θέση στον αγώνα για μια άλλη Παιδεία δεν έχουν μόνο οι εκπαιδευτικοί. Εχει ο κάθε εργαζόμενος, τα πλατιά λαϊκά στρώματα τα οποία δεν μπορεί να δέχονται να τους πετάνε την... καραμέλα της «ανταγωνιστικότητας» για να δεχτούν την ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση της Παιδείας, για να αποδεχτούν ότι τα παιδιά τους θα πρέπει να εκπαιδευτούν από νωρίς, για να πάρουν τη θέση τους στις στρατιές ανελεύθερων απασχολήσιμων, χωρίς δικαιώματα. Η απάντηση στην πολιτική αυτή είναι καιρός να δοθεί σε κάθε επίπεδο. Και με αφορμή τις επικείμενες τοπικές εκλογές, όταν οι υπηρέτες των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, που εφαρμόζουν στην πράξη τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές, ζητήσουν την ψήφο τους, οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να καταδικάσουν στην πράξη την αντιλαϊκή πολιτική καταψηφίζοντας τους υποψηφίους των κομμάτων που στηρίζουν και εφαρμόζουν αυτή την πολιτική και στην Αυτοδιοίκηση. Και να ενισχύσουν τους αγωνιστές υποψηφίους σε δήμους και νομούς που στηρίζει το ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις.