Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι τα κυβερνητικά επιτελεία, έχοντας εμπεδώσει τις εντολές των ξένων πατρώνων τους, άρχισαν να επιδίδονται στον πιο αγοραίο αντικομμουνισμό, στην πιο αισχρή προπαγάνδα κατασυκοφάντησης του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος γενικότερα. Ταυτόχρονα, η επιχείρηση φίμωσης και εξαφάνισης της κομμουνιστικής θέσης και άποψης από την ελληνική κοινωνία προχωρά ασταμάτητα αφού το ΚΚΕ απουσιάζει, ενώ καθυβρίζεται, από πλήθος εκπομπών στα ιδιωτικά και κρατικά κανάλια, αποδεικνύοντας το σημαντικότατο ρόλο τους στην κατευθυνόμενη και μονόπλευρη πληροφόρηση στα πλαίσια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Εντύπωση πάντως προκαλεί ότι διάφοροι δημοσιογράφοι, που έχουν αναλάβει αυτή τη δουλιά, δεν αρκούνται μόνο να λειτουργούν σε κάποια κλασικά πλαίσια χειραγώγησης αλλά μετέρχονται και γκαιμπελίστικες μεθόδους συνειδητής διαστρέβλωσης και παραποίησης των θέσεων του ΚΚΕ. Χαρακτηριστική περίπτωση το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί ο κ. Γρ. Ρουμπάνης, ο οποίος εργολαβικά λασπολογεί «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος». Ας μας συγχωρήσει ο εύθικτος υπουργός Τύπου, κ. Ρέππας, για την επώνυμη αναφορά, αλλά πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι το ΚΚΕ θα υπερασπιστεί τον εαυτό του από τους πολιτικούς γυρολόγους αυτού του τόπου, είτε κρατούν δημοσιογραφική πένα είτε διαχειρίζονται την αντικομμουνιστική επίθεση ως άλλοι Γιωργαλάδες, κατέχοντας διάφορους υπουργικούς ή άλλους θώκους.
Στην «Ελευθεροτυπία» της Δευτέρας 26 Ιούνη διαβάζει κανείς δύο τίτλους σε κείμενα του εν λόγω δημοσιογράφου με συμβολικό σημαινόμενο και περισσή πολιτική θρασύτητα: «ΚΚΕ: κρίση ταυτότητας και φωνές αμφισβήτησης» από τη μια και «ΣΥΝ: ενιαίος και ενισχυμένος» από την άλλη. Πέρα από το γεγονός ότι έχουμε μια κλασική εφαρμογή στην πράξη της παροιμίας «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», είναι σημαντικό να εντρυφήσουμε στα ιδεολογήματα αυτού του κυρίου για να φανεί το μέγεθος της δημοσιογραφικής ιδιοτέλειας, που φτάνει στα όρια της αγυρτείας. Γράφει: «Σοβαρά πλέον είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ΚΚΕ, του οποίου η ηγεσία βάλλεται εκ των έσω για την επιλογή της να μην εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να προβάλει την ανάγκη του πλήρους διαχωρισμού των σχέσεων Εκκλησίας-κράτους».
Και τα γράφει αυτά όταν αμέσως παρακάτω κάνει λόγο για τις ανακοινώσεις του Γραφείου Τύπου και του Πολιτικού Γραφείου, οι οποίες πρωτίστως έκαναν λόγο για το διαχωρισμό αυτό Εκκλησίας και κράτους. Αν έμπαινε στον κόπο να αναφέρει τις ανακοινώσεις, αν το αφεντικό του με τα μέσα που ελέγχει διατηρούσε κάποιες δημοκρατικές επιφάσεις στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας και άφηνε τη φωνή του ΚΚΕ να ακουστεί, θα γινόταν φανερό ότι εξ αρχής το Κόμμα προέβαλλε μια τέτοια θέση ως ουσία των πραγμάτων και όχι τις ταυτότητες. Ακόμα το ΚΚΕ, όταν γινόταν στη Βουλή η συζήτηση για τα προς αναθεώρηση άρθρα, ήταν εκείνο που πρότεινε να τεθούν προς αναθεώρηση και τα άρθρα που αφορούν στον εν λόγω διαχωρισμό για να εισπράξει ομού την άρνηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Ακριβώς δίπλα και για το ίδιο θέμα εκθειάζει τις θέσεις του ΣΥΝ - που οι περισσότερες δε λένε τίποτα παραπάνω απ' αυτό που λέει το ΚΚΕ - κυρίως γιατί κουτοπόνηρα θέλει να πετύχει δύο στόχους: Πρώτον, να φανερώσει ως συντηρητικό το ΚΚΕ και χωρίς θέσεις και, δεύτερον, να προσανατολίσει σ' έναν ψευτοπροοδευτισμό, ο οποίος, με μανδύα κάποιες σωστές διαπιστώσεις, από τη στιγμή που είναι ξεκομμένος από τα γενικότερα σχέδια του δικομματισμού και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που αυτός υπηρετεί, καταλήγει κύμβαλο αλαλάζον. Γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι γύρω από το αίτημα που εστιάζεται στις ταυτότητες συσπειρώθηκαν και οι «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ και ο κ. Μάνος και οι του ΣΥΝ, που βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρό, αφού το συγκεκριμένο θέμα δεν επέβαλλε γι' αυτούς τη γνωστή αμφισημία ώστε να τα έχουν καλά και με το λύκο και με τα πρόβατα.
Κανείς όμως από αυτούς δεν τόλμησε - πλην ΚΚΕ - να μιλήσει για την ταμπακέρα, που είναι η συσπείρωση του λαού όχι σε τριτεύουσες αντιθέσεις αλλά στην κυρίαρχη αντίθεση, που αφορά στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους, που αφορά στην αντιμετώπιση των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού που μοιράζει τα Βαλκάνια, που μοιράζει ξανά χώρες και λαούς, που με το ηλεκτρονικό φακέλωμα της Συνθήκης Σένγκεν καταργεί κάθε ατομικό δικαίωμα. Το ΚΚΕ ήταν και είναι το κόμμα που ξεσκεπάζει την υποκρισία των αστικών κομμάτων και αυτούς που στην ουσία συνοδοιπορούν μαζί τους στο θέμα των ατομικών δικαιωμάτων, αφού είναι αυτοί που σέρνουν τους αγρότες, τους ναυτεργάτες, τους μαθητές και τον οποιονδήποτε που αντιστέκεται στα δικαστήρια, είναι αυτοί που στέλνουν τα ΜΑΤ για να ματώσουν το λαό προκειμένου ο κ. Κλίντον να επισκεφθεί το σύγχρονο προτεκτοράτο των ΗΠΑ ή για να περάσουν την αντιλαϊκή τους πολιτική.
Τι να πει όμως γι' αυτά ο κ. Ρουμπάνης, που εκστασιάζεται από την ομοσπονδοποίηση - αν ποτέ γίνει - της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το Internet, τη στιγμή που άλλοι είναι οι στόχοι του... Αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί για το ΚΚΕ να γίνει ο καλός προξενητής της προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ γι' αυτό και αρκείται αυτόν το ρόλο να τον παίξει με το ΣΥΝ, μια και είναι όμορος χώρος και επιρρεπής στις συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ και ως εκ τούτου τον εκθειάζει και τον επαινεί. Ετσι λοιπόν ο καλός δημοσιογράφος, διά της χολής που καταθέτει, συμβάλλει στην ανασύνθεση του μετεκλογικού σκηνικού διά της ισχυροποίησης του κεντροαριστερού πόλου και ταυτόχρονα της αποκομμουνιστικοποίησης της δημόσιας ζωής του τόπου. Γι' αυτό και προχωρά παραπέρα, δημιουργώντας σενάρια για «εσωκομματικούς αντιπάλους της Αλέκας», για «κομμένους από σταυροδοτήσεις», που ούτε υποψήφιοι βουλευτές δεν ήταν, για «εθνικισμούς» και «ορθοδοξίες», για «ξεκαθαρίσματα», αποδίδοντας μάλιστα έμμεσα σενάρια πρακτορολογίας, όταν για το Κόμμα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Αλλωστε «καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται». Επιστρατεύει μάλιστα ως κατακλείδα σε ολοσέλιδη συνέντευξη και το συγγραφέα του Μν για να μας πει ότι «βρικολάκιασαν τα εικονίσματα και πνίξανε το Κόμμα». Το σίγουρο είναι - για να μην μπούμε σε αναλύσεις της σχέσης της ώριμης Libido και της πολιτικής και χρειαστούμε τη συνδρομή του κυρίου Ασκητή - ότι ο ίδιος και οι όμοιοί του δεν κατόρθωσαν να βρικολακιάσουν το Κόμμα τότε που το τραυμάτισαν βαριά, όχι πια σήμερα που είναι πιο σοφό και η πολιτική του επιρροή πολύ πιο μεγάλη από το εκλογικό του ποσοστό. Λέει όμως και ο Μ. Χάκκας σ' ένα πεζό του, «Λευτεριά, το αυτοκίνητό μου τρέχει με εκατόν είκοσι την ώρα, μεγάλη ταχύτητα, ούτε τα δέντρα δεν προλαβαίνω να κοιτάξω, πού να διακρίνω χέρια κι αλυσίδες;».
Ποιος όμως τελικά είναι ο πόνος όλων αυτών; Μα φυσικά το διαπιστωμένο γεγονός από την άρχουσα τάξη που υπηρετούν, ότι το ΚΚΕ βαδίζει συντεταγμένα και συσπειρωμένα προς το 16ο Συνέδριό του. Οτι ο βαθύς δημοκρατισμός του, οι οργανωτικές και καταστατικές του αρχές είναι αυτές που εγγυώνται την πρωτοπόρα και επαναστατική δράση του στην κοινωνία, είναι αυτές που συνέχουν ΟΛΟ τον κομματικό κορμό από το πιο απλό μέλος μέχρι και το πρώτο στέλεχος. Είναι το γεγονός ότι το Λαϊκό Μέτωπο που πασχίζει να στήσει το ΚΚΕ βρίσκει πλατιά απήχηση στις μάζες των εργαζομένων, άσχετα αν η μορφοποίησή του αποτελεί μια δύσκολη και βασανιστική πορεία. Το γεγονός ότι το Μέτωπο αποτελεί αντικειμενική αναγκαιότητα, το γεγονός ότι η αστική τάξη και τα όπου Γης αφεντικά θέλουν λυμένα τα χέρια τους μπροστά στα καινούρια μέτρα που θα λάβουν, τους οδηγεί να συγκεντρώνουν τα πυρά τους στο Κόμμα, στο επαναστατικό εργαλείο ανατροπής του καπιταλισμού.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι οι κομμουνιστές, οι σύμμαχοί τους, οι οπαδοί τους, οι φίλοι τους, εκτός των άλλων, είναι και πεισματάρηδες. Μπορεί κάποιες φορές η μικροαστική ραστώνη να μας δημιουργεί κάποιες αναστολές αλλά η σημαία, κύριοι αστοί με τα μίσθαρνα όργανά σας, παραμένει ίδια. Επομένως:«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μηδέ για μια στιγμή, μηδ' όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι, έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει».
Μάρκος ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ
Feeds
Η ελευθερία του Τύπου βορά στους «νόμους της αγοράς»
