Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα και οι πανηγυρισμοί για την απόφαση της Συνόδου της Φέιρα για τη «φορολογική εναρμόνιση» έδωσαν τη θέση τους στο σκεπτικισμό και την απαισιοδοξία. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι η επιχείρηση διαμόρφωσης μια κοινής φορολογικής πολιτικής στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι πολύ πιο δύσκολη, ενώ δε λείπουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο αρμόδιος για τα θέματα Ενιαίας Αγοράς επίτροπος Φριτς Μπολκστάιν χαρακτήρισε την απόφαση «καλύτερη από το τίποτα» και η γνώμη του φαίνεται πως απηχεί τους γενικότερους προβληματισμούς στους κόλπους της Κομισιόν.

Οι διαφορετικές φορολογικές πολιτικές που ακολουθούν τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι ένα εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία των υπόλοιπων «αρχών» της απελευθέρωσης. Από τη μια, η Ευρωπαϊκή Ενωση υποστηρίζει φανατικά την ελευθερία της κίνησης των κεφαλαίων στο εσωτερικό της, ενώ από την άλλη οι διαφορετικές φορολογίες από κράτος σε κράτος αναιρούν ένα σημαντικό μέρος αυτής της «αρχής». Το πρόβλημα παρουσιάζεται με όλη την ένταση στην περίπτωση της Βρετανίας, η οποία αξιοποιεί τη μη συμμετοχή της στην ΟΝΕ για να διατηρεί ένα φορολογικό καθεστώς ιδιαίτερα ευνοϊκό για το μεγάλο κεφάλαιο.

Το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στη ραγδαία αύξηση των ξένων επενδύσεων στη Βρετανία, αλλά και στις αποφάσεις μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων να εγκαταλείψουν τα άλλα κράτη - μέλη για να απολαύσουν τις χάρες του βρετανικού «φορολογικού παραδείσου». Ετσι εξηγείται και η δήλωση του Βρετανού υπουργού Οικονομικών Γκόρντον Μπράουν ότι: «Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έλαβαν τη σωστή απόφαση».

Η Φέιρα επιβεβαίωσε ότι η οποιαδήποτε απόπειρα λύσης του προβλήματος της «φορολογικής εναρμόνισης» προσκρούει στην πραγματικότητα της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης. Προσκρούει ακόμη και στο ότι η φορολογική πολιτική είναι ένα αναντικατάστατο μέσο στον καπιταλισμό για την προστασία της εθνικής παραγωγής και της εθνικής οικονομίας γενικότερα. Με την έννοια αυτή αποτελεί στοιχείο υπεράσπισης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ενας από τους κορυφαίους αναλυτές των ευρωπαϊκών υποθέσεων σημείωνε ότι η επίλυση του προβλήματος της εναρμονισμένης φορολογίας είναι τόσο δύσκολη, όσο και η επίλυση του προβλήματος που αντιμετωπίζει τώρα η ΕΕ με τις προτάσεις για την «ομοσπονδιοποίηση».

Η ομολογία της αποτυχίας στο ζήτημα της «φορολογικής εναρμόνισης» είναι και μια έμμεση αναγνώριση των αδιεξόδων στη συζήτηση για το «αρχιτεκτονικό σχέδιο» της Ευρωπαϊκής Ενωσης.