Ζητήθηκε χτες από τον υπουργό Επικρατείας, Θ. Ρουσόπουλο, να απαριθμήσει δύο - τρία μέτρα, που πήρε η κυβέρνηση στον πρώτο χρόνο της θητείας της και τα οποία βελτιώνουν την κατάσταση των «οικονομικά ασθενέστερων». Μετά βίας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφερε ένα και αυτό ήταν η πρόσφατη ρύθμιση - ντροπή, που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός ...για το ΛΑΦΚΑ!

Η αλήθεια είναι ότι όσο και αν ψάξουν οι κυβερνώντες δε θα βρουν ούτε ένα(!) φιλολαϊκό - φιλεργατικό μέτρο, πέρα από ορισμένα ψίχουλα - κοροϊδία. Αντίθετα, η κυβέρνηση έχει πάρει γενναία μέτρα ενίσχυσης των κερδών των επιχειρήσεων κι έχει κοπιάσει να δημιουργήσει ένα «φιλικό περιβάλλον» για τη «θεάρεστη δράση» του κεφαλαίου. Με υπερηφάνεια, λοιπόν, μπορεί ο Κ. Καραμανλής στη σημερινή συνέντευξη Τύπου να απαριθμήσει πληθώρα φιλομονοπωλιακών μέτρων και νόμων (φορολογικός, «αναπτυξιακός», αδειοδότησης επιχειρήσεων, «αντιγραφειοκρατικός» κ.ο.κ.), που ανέβασαν σε ιλιγγιώδη ύψη τα κέρδη των μεγάλων εταιριών. Αρκεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα των 50 μεγάλων κερδοφόρων επιχειρήσεων, οι οποίες, όπως δημοσίευσε την Κυριακή ο «Ρ», το 2004 είχαν κέρδη 2,4 δισ. ευρώ!

Κι όμως, αυτήν την ολοφάνερα ταξική πολιτική προς όφελος των ελαχίστων η κυβέρνηση τη διαφημίζει ως «ήπια» και «κοινωνικά ευαίσθητη», προσβάλλοντας βάναυσα τη νοημοσύνη των λαϊκών μαζών, που προεκλογικά είχε «τυφλώσει» με άφθονο λαϊκισμό. Κι όμως, η κυβέρνηση της ΝΔ επιμένει ότι η «οικονομία» δεν αντέχει να δώσει εδώ και τώρα το ΛΑΦΚΑ, ούτε να προστατευτεί το εισόδημα των εργαζομένων από την ασυδοσία των πολυεθνικών, που ανεβάζουν ανεξέλεγκτα τις τιμές στα προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης. Η κυβέρνηση - όπως πριν από αυτήν το ΠΑΣΟΚ - ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει, για παράδειγμα, την ακρίβεια, την ανεργία κ.ά.

Αν κάτι προκύπτει ως συμπέρασμα από τον πρώτο χρόνο γαλάζιας διακυβέρνησης, είναι ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφάρμοσε με συνέπεια, συνεχίζοντας στα χνάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων, όχι μόνο δε λύνει τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, αλλά τα οξύνει. Η κυβέρνηση, όμως, είναι καταδικασμένη να βγάλει το ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα: Η επιτάχυνση της νεοφιλελεύθερης επέλασης, με έμφαση στις «διαρθρωτικές αλλαγές», είναι μονόδρομος. Και αυτό ακριβώς θα κάνει τους επόμενους μήνες και χρόνια. Στο πρόγραμμα έχουν μπει οι «ακαμψίες» στο Ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, η εκχώρηση των πάντων στις πολυεθνικές, στο όνομα των επενδύσεων και της αντιμετώπισης της απασχόλησης, κ.ο.κ.

Δεν (πρέπει να) υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το βιοτικό επίπεδο, τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων θα πληγούν ανεπανόρθωτα, αν περάσει ανεμπόδιστα η νεοφιλελεύθερη επίθεση, εννοείται με την πολύτιμη συνδρομή του Γ. Παπανδρέου. Τίποτα, όμως, δεν έχει χαθεί, αν οι εργαζόμενοι τραβήξουν άμεσα και αποφασιστικά το δικό τους δρόμο, ορθώσουν το δικό τους Μέτωπο.