Του Τάσου Αναστασίου από τα «ΝΕΑ»

-- «Κάτι χειρότερο. Δικαστής» *

Για να πάρεις μία ισχυρή απάντηση πρέπει να θέσεις μία ανάλογη ερώτηση.

Για να προλάβεις δυσάρεστες απαντήσεις, πρέπει να ακυρώσεις τις ερωτήσεις κι αυτό μπορείς να το πετύχεις βομβαρδίζοντας τα μυαλά με συμπεράσματα που θα περνούν ως αυτονόητα.

Ετσι, στο λόγο του Παπανδρέου, περνά ως αυτονόητη η ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με τη χώρα, ως δεδομένη η «νέα αφετηρία» και απόλυτα φυσιολογικό το συμπέρασμα ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας οφείλουν να πανηγυρίζουν.

Στην ίδια κατεύθυνση και η υποτιθέμενη κριτική στο ΠΑΣΟΚ από την «Αυριανή» που περνά ως αυτονόητο ότι υπήρξε ένα σοσιαλιστικό κίνημα που μετεξελίχθηκε σε κεντροδεξιό μόρφωμα. Λες και δε ζουν ακόμη αυτοί - όταν υποτίθεται πως ήταν ακόμη σοσιαλιστικό κόμμα - που άκουσαν ένα πρωί ότι απαγορεύεται κάθε αύξηση μισθών.

Κοινός παρονομαστής της υπεράσπισης και της κατηγορίας ότι αφήνουν στο απυρόβλητο την κοινή βάση που πατάνε οι διάφορες εκδοχές της διαχείρισης του ίδιου αντικειμένου.

Συμβαίνει αυτό και είναι πιο επικίνδυνο και με εκείνη την «τρίτη» κριτική που εγκαλεί το ΠΑΣΟΚ για την αποδοχή «ως έχει» του «ευρωσυντάγματος». Που αφήνει πεδίο να περάσει η άποψη ότι αυτό καθαυτό το «ευρωσύνταγμα» δεν είναι κακό, αρκεί να μη περάσει «ως έχει». Η αλλιώς το πανηγύρι του ΣΥΝ.

Την ίδια ώρα η πραγματικότητα αφήνει έκθετους κάτι άλλους κροκόδειλους που προσπαθούν να εμφανίσουν το δικό τους ιδιοτελές εκδοτικό συμφέρον, ταυτόσημο με το λαϊκό πρόβλημα.

Οτι και οι δύο χορεύουνε στο σβέρκο του λαού, το μαρτυρά η... Ηπειρος. Καθένας που περνά τάζει και μια ανάπτυξη. Στο τέλος κερδίζουν μόνο κάτι τύπου... Αργυρός.

Οσο κι αν καταφεύγουν διάφοροι σε νεολογισμούς περί "σοσιαλφιλελευθερισμού" για να εξηγήσουν την κατρακύλα, η ιστορία είναι αμείλικτη. Η σοσιαλδημοκρατία υπηρέτησε τον καπιταλισμό από την ώρα που στον ορίζοντα φάνηκε ο νεκροθάφτης του. Σήμερα, απλώς, το κάνει πιο ξεδιάντροπα ευκαιρίας δοθείσης...

Υπάρχει εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας που δεν παράγει κέρδη για τ' αφεντικά;

* Η ερώτηση από την Ιρεν Τζακόμπ και η απάντηση από τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν στην «Κόκκινη» ταινία του Κισλόφσκι.