Χαρακτηριστική είναι η προπαγανδιστική «ρελάνς» που επιχείρησε η εργοδοσία κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων. Συγκεκριμένα, δημοσίευσε μακροσκελή ανακοίνωση στον τοπικό Τύπο που βρίθει ανακριβειών και συκοφαντιών. Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι οι κοινότοπες διακηρύξεις περί «καλής θέλησης», ούτε οι συκοφαντίες, αλλά η φράση με την οποία αυτοπαρουσιάζεται - ότι τάχα είναι «ελληνική πολυμετοχική εταιρεία με σημαντικό ποσοστό μετόχων της να είναι εργαζόμενοί της». Αυτή η ρητορική δεν είναι τυχαία: Στοχεύει να καλλιεργήσει την αυταπάτη ότι εργάτες και εργοδότες έχουν κοινά συμφέροντα, ώστε οι εργαζόμενοι να δεχθούν περαιτέρω θυσίες «για το καλό της εταιρείας».

Η εμπειρία, εδώ και διεθνώς, δείχνει βέβαια το αντίθετο. Η «συμμετοχή» σε μετοχικά σχήματα λειτούργησε ως μηχανισμός ενσωμάτωσης: Οι εργαζόμενοι εξωθήθηκαν να αποδεχτούν μειώσεις και ευελιξίες με το πρόσχημα της «συνιδιοκτησίας», και στο τέλος βρέθηκαν εκτεθειμένοι, αφού το κέρδος είναι προτεραιότητα. Η πρόσφατη προσπάθεια της εταιρείας να επιβάλει σωματικούς ελέγχους και να στιγματίσει ως «κλέφτες» όσους αμφισβητούν τις πρακτικές της αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της εργοδοσίας - όχι ως «συνεργάτη», αλλά ως εξουσία που απαιτεί την υποταγή στην ένταση της εκμετάλλευσης. Αντίστοιχη στάση επέδειξε χθες και στην Επιθεώρηση Εργασίας, όταν εξαπέλυσε απειλές προειδοποιώντας τους εργαζόμενους ότι «Θα δείτε τι θα πάθετε» σε περίπτωση που δεν υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις.

Ούτε η πολυμετοχικότητα λοιπόν, ούτε η εθνικότητα της εταιρείας αλλάζουν τον ταξικό της χαρακτήρα. Οι αποφάσεις παίρνονται για την κερδοφορία, όχι για τις ανάγκες όσων παράγουν τον πλούτο. Το αφήγημα του «μετόχου - εργαζόμενου», του «συνεργάτη», της «οικογένειας» στοχεύει να δέσει το εργατικό δυναμικό στο άρμα της κερδοφορίας της επιχείρησης, να μειώσει τις αντιστάσεις, να «φοβίσει» ότι «τα χειρότερα έρχονται» αν δεν υπηρετήσουν τον στόχο ισχυροποίησης του ομίλου.

Βέβαια, οι εργαζόμενοι και στη συγκεκριμένη αλυσίδα είδαν στην πράξη το τι σημαίνει «ισχυροποίηση του ομίλου»: Σημαίνει ατομικές συμβάσεις με εξευτελιστικούς όρους, απειλές, περισσότερες θυσίες για να κυριαρχήσει ο εργοδότης έναντι των ανταγωνιστών του. Σημαίνει τελικά περισσότερη εκμετάλλευση. Από την άλλη «ισχυροποίηση» για τον εργαζόμενο είναι η πάλη με κριτήριο τις ανάγκες του, για ουσιαστικές αυξήσεις μέσα από ΣΣΕ, για σταθερό και μειωμένο ωράριο, για μέτρα Υγείας και Ασφάλειας κ.ο.κ.