Η χθεσινή απεργία, μία από τις πιο σημαντικές των τελευταίων ετών, ήταν «πρώτο θέμα» για τους εργαζόμενους της χώρας. Τον αντίκτυπό της τον αντιλήφθηκαν η κυβέρνηση και η εργοδοσία, αφού δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απήργησαν και κατέβηκαν στους δρόμους ζητώντας το αυτονόητο: Να μην περάσουν η 13ωρη σκλαβιά και η ατελείωτη «ευελιξία» στη δουλειά.

Οποιος όμως άνοιγε την τηλεόραση, όποιος έκανε μια περιήγηση σε ενημερωτικά πόρταλ και στην «κοινωνική δικτύωση», θα νόμιζε πως ...δεν συνέβη τίποτα!

Απόλυτη σιωπή! Μερικά «ρεπορτάζ» της σειράς, δυο - τρεις αράδες για το «πώς κινούνται τα ΜΜΜ και αποφυγή της ταλαιπωρίας του κέντρου», και μετά ξανά θέματα του αστυνομικού ρεπορτάζ, «επενδύσεις», «ανάπτυξη», «κανονικότητα»...

Είναι χαρακτηριστικό ότι το μοναδικό πρωτοσέλιδο που είχε χθες σε εξέχουσα θέση την απεργία ήταν αυτό του «Ριζοσπάστη».

Η σιωπή των αστικών ΜΜΕ είναι στην πραγματικότητα εξυπηρέτηση της πολιτικής που διαλύει τη ζωή της εργατικής τάξης.

Ακόμα πιο αποκαλυπτική ήταν η στάση εκείνων των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων που δηλώνουν τάχα «ανεξάρτητοι» ή «μαχητικοί», που παριστάνουν ότι «τα χώνουν στην κυβέρνηση» και στο «σύστημα». Χθες, όμως, για μία ακόμα φορά επέλεγαν άλλα θέματα, π.χ. τις αναλύσεις επί αναλύσεων για το «comeback» του Αλ. Τσίπρα ενώ κάποιοι απ' αυτούς, γνωστοί «influencers», πρόβαλλαν στιγμιότυπα της ...τρυφηλής ζωής τους.

Ολα αυτά τη στιγμή που δίνεται μια σκληρή μάχη απέναντι σε μια στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου. Αυτήν τη μάχη υπονομεύουν. Οπως την υπονομεύουν μια σειρά δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, συντηρητικές και «προοδευτικές», που έκαναν τα πάντα για να μη γίνει απεργία αλλά δεν τα κατάφεραν!

Φυσικά, η επιλεκτική αφωνία ήταν απλά η κορύφωση της «μούγκας» που έπεσε τις προηγούμενες μέρες, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της απεργίας. Την ώρα που οι εργαζόμενοι παλεύουν για τη ζωή τους, τα μεγάλα μικρόφωνα μένουν κλειστά. Και κάθε «πολλά βαρύς» που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για «δημοκρατία και δικαιοσύνη» καταπίνει τη γλώσσα του, καταδεικνύοντας την πραγματική στόχευση, που είναι το θάψιμο και η υπονόμευση του συλλογικού, ταξικού, οργανωμένου αγώνα κόντρα σε κυβερνήσεις και κεφάλαιο.

Ομως η απεργία - και ειδικά η χθεσινή - δεν ήταν «ένα ακόμα γεγονός». Ηταν κρίκος στην οργάνωση της αντεπίθεσης απέναντι σε μια πολιτική που θέλει τον εργαζόμενο διαλυμένο για τα κέρδη.

Κάθε απεργία είναι καθρέφτης, δείχνει τους δύο κόσμους: Εκείνον που παράγει τα πάντα και αγωνίζεται για να ζήσει, και εκείνον που αν και παριστάνει ότι δεν βλέπει, ξέρει ότι σήμερα χάνει κέρδη...

Οχι στη δουλειά 13 ωρών, τόσες να 'ναι οι ώρες των καπιταλιστών!