Η σοβαρή πτώση των ποσοστών του Λεπέν στις προχτεσινές βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, ξεκαθαρίζει σε μεγάλο βαθμό το τοπίο. Και τούτο διότι με αφορμή εκείνο το 20% που απέσπασε η Ακροδεξιά προ δυο μηνών στις προεδρικές εκλογές όλη η συζήτηση μεθοδεύτηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε η πρόταξη του κινδύνου του εθνικισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, να θέτει στο απυρόβλητο τους βασικούς υπεύθυνους γι' αυτή την εφ' όλης της ύλης (τελικά) συντηρητική εκλογική συμπεριφορά σημαντικού εύρους λαϊκών στρωμάτων. Οι προχτεσινές βουλευτικές εκλογές, αν μη τι άλλο αναδεικνύουν ότι εκείνη η πολιτική που στρέφει την εκλογική πλάστιγγα προς τα Δεξιά δεν είναι παρά η πολιτική που φέρει τη σφραγίδα της «Κεντροαριστεράς».

Μετά από 5 χρόνια «κεντροαριστερής» διαχείρισης στη Γαλλία, ο Σιράκ επιστρέφει αυτοδύναμος. Οι Γάλλοι δε φάνηκε να συγκινούνται από το «συναγερμό» που σήμανε η «Κεντροαριστερά» μετά τον αποκλεισμό Ζοσπέν από το β' γύρο των προεδρικών εκλογών. Το ιστορικό ρεκόρ της αποχής, που έφτασε στο 38% (!) στις προχτεσινές εκλογές, δηλώνει ότι οι Γάλλοι ψηφοφόροι περισσότερο αγωνιούν για τον τραυματισμό του Ζιντάν στο Μουντιάλ, παρά για το ποιος θα αναλάβει τα ηνία της παρακμασμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που κατάφερε στην πενταετία της «κεντροαριστερής διακυβέρνησης» να ρίξει στη φτώχεια άλλο 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, αυξάνοντας έτσι το ποσοστό των φτωχών στη Γαλλία από το 16% στο 18%.

Στη Γαλλία λοιπόν, όπως σε Ολλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία, Δανία επιστρέφει η λεγόμενη «Κεντροδεξιά». Αυτό είναι το «κατόρθωμα» των «κεντροαριστερών» κυβερνήσεων της ΕΕ. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που υποδύεται την «αριστερή», αλλά αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου συντηρητικού νομίσματος. Το να ερωτοτροπείς με τη συντήρηση είναι μια επιλογή που πληρώνεται τοις μετρητοίς. Η περίπτωση του ΓΚΚ που μέσα σε μια πενταετία είδε την εκλογική του δύναμη να μειώνεται στο μισό, είναι χαρακτηριστική.