Ο Γιάννης Σκαλιδάκης σημείωσε μεταξύ άλλων: «Στηρίζω με τις μικρές μου δυνάμεις το ΚΚΕ μπροστά στους δύσκολους πολιτικούς αγώνες που έρχονται.

Η πολιτική μου πορεία βρισκόταν πάντα στην Αριστερά από τα φοιτητικά μου χρόνια τη δεκαετία του '90. Απ' τη δεκαετία του 2010 περίπου στο περιβάλλον της πολύπλευρης κρίσης μια σειρά οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς μπροστά στο αίτημα πολιτικής δράσης συνέκλιναν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. (...) Απ' το 2012 που αποχώρησα, αν και στήριξα την πρώτη κυβέρνηση, ήταν ήδη φανερή η μετάλλαξη σε ένα κόμμα εξουσίας με ηγεσία πάνω απ' τα καταστατικά και πάνω από τα προγράμματα. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ τις διαψεύσεις όλων όσοι συμμετείχαν, μέσα από τις οργανώσεις τους, στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σε τελική ανάλυση, η κόκκινη γραμμή της άρχουσας τάξης για την πρόσδεση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ ορίζει τις πολιτικές που υπηρετούν οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, ανεξαρτήτως πού αυτο-τοποθετούνται στον πολιτικό χάρτη.

Το ΚΚΕ στέκεται συνεπές στην απέναντι πλευρά αυτής της κόκκινης γραμμής. Η ισχυροποίησή του είναι η μόνη εγγύηση για την προστασία των λαϊκών συμφερόντων απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται. Με στήριγμά του τον λαό, με την ενίσχυσή του από όλους μας, το ΚΚΕ θα ανταποκριθεί και πάλι στις προκλήσεις της Ιστορίας. Με τη νίκη!».

Ο Γιώργος Μυλωνάκης ανέφερε μεταξύ άλλων: «Η ισότητα του ατόμου στη δουλειά, στις ευκαιρίες για προκοπή, στην Παιδεία, στην Υγεία όλο και περισσότερο καταπατείται. Το σύστημα εξουσίας έχει όλα τα εργαλεία και τα σύγχρονα μέσα προπαγάνδας που το στηρίζουν και το δυναμώνουν. Το πράσινο φως είναι πάντα αναμμένο στον δρόμο των ντόπιων και ξένων ολιγαρχών, των σφιχταγκαλιασμένων με την εξουσία. (...)

Καταπατούν και καταργούν εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με πολύχρονους αγώνες και αίμα της εργατικής τάξης, την οποία οδηγούν σε έναν νέο μεσαίωνα. (...)

Ο λαός της Κρήτης αυτά τα χρόνια βρίσκεται και θα βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις. Λόγω της θέσης της Κρήτης στη Μεσόγειο, της μορφολογίας της και των μοναδικών πλεονεκτημάτων της. Γίνεται στόχος όλο και περισσότερων μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ντόπιων και ξένων. Μα και οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, ένα απ' τα μεγαλύτερα πολεμικά ορμητήρια σε βάρος των γειτονικών μας λαών και οι οποίες έχουν καταργήσει εντελώς την εθνική μας κυριαρχία, κάποτε ήρθαν ως επένδυση, έφεραν και φέρνουν θέσεις εργασίας και χρήμα. Να αισθανόμαστε τυχεροί;...

(...) Μόνο ισχυρές λαϊκές κινητοποιήσεις έχουν αποτρέψει τέτοια εγκλήματα. Ολα τα παραπάνω οι κυβερνώντες και άξιοι υπηρέτες του κεφαλαίου τα λένε επενδύσεις, ανάπτυξη, δημιουργία θέσεων εργασίας. Μια συγκυρία αγώνων για αναγκαία έργα υποδομών εδώ στον νομό μας, για τα οποία δεν ήταν δυνατόν να αδιαφορήσω, όπως και οι άλλοι συμπολίτες μας, με έφερε σε στενότερη επαφή με αξιόλογους ανθρώπους και λαϊκούς αγωνιστές που βρίσκονται στις τάξεις του ΚΚΕ ή συμπορεύονται με αυτούς. Τα στελέχη του ΚΚΕ στα Χανιά μου έκαναν την τιμή και με συμπεριέλαβαν στο ψηφοδέλτιο της "Λαϊκής Συσπείρωσης" Κρήτης στις περιφερειακές εκλογές του Οκτώβρη. Μαζί κάναμε έναν όμορφο προεκλογικό αγώνα. Είναι αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων απέναντι στα προβλήματα των ανθρώπων του μόχθου, απέναντι στην κοινωνική αδικία και την αυθαιρεσία της εξουσίας, κεντρικής και τοπικής. (...)

Με συνειδητοποιημένο τον λαό για όσα σχεδιάζονται πίσω απ' την πλάτη του, είναι σίγουρο πως το κίνημα των δράσεών του θα είναι ισχυρό και συνεχές. Σ' αυτό το κίνημα οι δυνάμεις του ΚΚΕ θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή».

O Γιάννης Τσουκάτος σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Σ' έναν κόσμο που η σφαγή των αμάχων βαφτίζεται ως δικαίωμα στην άμυνα. Σε μια θάλασσα που η ανθρώπινη ζωή αντιμετωπίζεται χειρότερα και από εμπόρευμα, χωρίς καμία αξία.

Σε μια χώρα που η Βουλή συζητά αν θα άρει την ασυλία από πολιτικούς που η αδιαφορία τους προξένησε 57 θανάτους, που οι φοιτητές υπερασπίζονται το Σύνταγμα και οι πολιτικοί τους λένε αλήτες και τους ξυλοκοπούν με τα ΜΑΤ, που μισό εκατομμύριο άνθρωποι χάνουν τη δυνατότητα υγειονομικής περίθαλψης επειδή χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία.

Σε μια πόλη που ενδιαφέρεται μόνο για τον τουρισμό, με τα ξενοδοχεία να ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια αλλά δεν έχουν χτιστεί σχολεία τα τελευταία 20 χρόνια, που ορισμένοι πανεπιστημιακοί και παπάδες ονειρεύονται πεντάστερα ξενοδοχεία, που ο αγώνας για πράσινο χαρακτηρίζεται ως ακραία άποψη.

Ισως να αισθανόμαστε αδύναμοι, ανίσχυροι να αντιδράσουμε, πολύ μικροί να σηκώσουμε το ανάστημά μας για να διεκδικήσουμε το δίκιο. Δεν είναι όμως έτσι!

Κανείς δεν είναι μόνος, όταν αγωνίζεται με τον γείτονά του για το πάρκο της γειτονιάς. Καμία δεν είναι μόνη, όταν συνδικαλίζεται με τον συνάδελφό της για την βελτίωση των συνθηκών δουλειάς. Μέσα από τις μικρές συμμαχίες, θα έρθουν και οι μικρές νίκες. Και μέσα από τις μικρές νίκες μπορεί, (στο χέρι μας είναι) να έρθουν και οι μεγαλύτερες.

(...) Ολοι εμείς που προερχόμαστε από τα κινήματα πόλης, συστρατευτήκαμε με τη "Λαϊκή Συσπείρωση" σε Περιφέρεια και δήμο ως συνεργαζόμενοι, γιατί είδαμε (παρά τις διαφοροποιήσεις μας σε επιμέρους ζητήματα), ότι η "Λαϊκή Συσπείρωση" είναι η μόνη δύναμη που έχει δείξει συνέπεια, σταθερότητα και σεβασμό στην αυτονομία των κινημάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την προσπάθεια την αγκάλιασε ο χανιώτικος λαός (...) Το ΚΚΕ λοιπόν δεν είναι το βαρίδι, αλλά η εγγύηση για σταθερότητα, αγωνιστικότητα και συνέπεια!».

Ο Σταμάτης Σαριδάκης ανέφερε μεταξύ άλλων πως «για να είμαι ειλικρινής, δεν συμφωνούσα πάντα με το ΚΚΕ, δεν ήμουν ενταγμένος από μαθητής ή φοιτητής στις γραμμές της ΚΝΕ. Πολιτικά άρχισα να δραστηριοποιούμαι με την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, εντασσόμενος σε σχήμα ΕΑΑΚ στο Ρέθυμνο και σε πολιτική οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Στα πλαίσια μάλιστα της δράσης μου, ασκούσα έντονη κριτική στο ΚΚΕ, έχοντας ενσωματώσει τα ιδεολογήματα που κυριαρχούν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, περί συμβιβασμένου ΚΚΕ που παραπέμπει τα πάντα στον σοσιαλισμό και στη "Δευτέρα Παρουσία".

Το 2015 αποχώρησα από την πολιτική οργάνωση που συμμετείχα, όταν αποφάσισε να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, να ρίξει δηλαδή νερό στο μύλο των αυταπατών περί φιλολαϊκής - φιλεργατικής κυβέρνησης στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Αποδείχτηκε ότι αν δεν συγκρουστούμε με την εξουσία των λίγων, αν δεν φτιαχτεί ένα δυνατό εργατικό - λαϊκό κίνημα που θα βάζει στο στόχαστρο τη ρίζα των προβλημάτων, οποιαδήποτε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού - όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται - δεν μπορεί να λύσει τα οξυμένα προβλήματα του λαού και της νεολαίας.

Σημαντικό ρόλο για να στραφώ στις θέσεις του Κόμματος έπαιξε η δράση των κομμουνιστών κατά την περίοδο της πανδημίας, με σύνθημα "κάτω από τις μάσκες έχουμε φωνή". Ταυτόχρονα, την ίδια περίοδο μελέτησα του Τόμους Ιστορίας του Κόμματος, διαπιστώνοντας πως η επίμονη, πραγματικά επιστημονική δουλειά, οδήγησε σε κεφαλαιώδη συμπεράσματα: Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η κριτική στάση για τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τα λαϊκά - αντιφασιστικά μέτωπα, η απόρριψη της θεωρίας των σταδίων.

Την ίδια στιγμή καθοριστικό ρόλο έπαιξε η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στον χώρο εργασίας μου, εκεί που παράγεται ο πλούτος, και η επιβεβαίωση των θέσεων, της στάσης αρχών του Κόμματος απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το δημοψήφισμα, παρά τις μεγάλες πιέσεις.

Αρκεί να αναρωτηθούμε σε τι κατάσταση θα ήταν σήμερα το εργατικό κίνημα, αν το ΚΚΕ υπέκυπτε στις πιέσεις και στήριζε την περίφημη κυβέρνηση της "αριστεράς". Πόσο μεγαλύτερη θα ήταν η απογοήτευση για πολλούς τίμιους αγωνιστές, που δεν θα είχαν πού να ακουμπήσουν. Κλείνοντας, θέλω από αυτό το βήμα να απευθυνθώ σε πρώην συντρόφους που συμμετείχαμε μαζί στα ΕΑΑΚ και προβληματίζονται από τις συνεχείς διασπάσεις, τις συμφωνίες κορυφών, τα αδιέξοδα του συγκεκριμένου χώρου, αλλά δυσκολεύονται να αλλάξουν πολιτική κατεύθυνση: Να βγάλουν συμπεράσματα από τις θέσεις και τη στάση του ΚΚΕ και να συμπορευτούν με τους κομμουνιστές.

Γνωρίζω, από πρώτο χέρι ότι το βήμα αυτό είναι δύσκολο, απαιτεί θαρρετή αυτοκριτική.

Ομως το διακύβευμα είναι μεγάλο.

Πρέπει να διεκδικήσουμε το μέλλον μας, το ταξικό μας δίκιο.

Δυνατό ΚΚΕ, για να ανατρέψουμε τους αρνητικούς συσχετισμούς και να περάσει το εργατικό κίνημα στην αντεπίθεση!».