Στην παρέμβασή του με θέμα «Το μάθημα των βρετανικών σιδηροδρόμων», ο Αντώνης Μεγρέμης, θύμισε πως «οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι, πρώην British Rail, ιδιωτικοποιήθηκαν πρώτοι στην Ευρώπη, με μια διαδικασία που ξεκίνησε το 1994 επί κυβέρνησης Major (Συντηρητικοί) και ολοκληρώθηκε το 1997 επί Blair (Εργατικοί), σπάζοντας τη British Rail σε πάνω από 100 ιδιωτικές εταιρείες, με τη "RailTrack", ένα γκρουπ ιδιωτικών εταιρειών που πήραν στην ιδιοκτησία τους τη σήμανση, τις γραμμές και άλλα κομμάτια του πρώην εθνικού σιδηρόδρομου, με ευθύνη να τα συντηρούν. Η δουλειά της ήταν να διευκολύνει τον ανταγωνισμό, να μοιράζει φιλέτα σε εργολάβους, διευκολύνοντας την είσοδο και την έξοδό τους από το πλαίσιό της όταν δεν συνέφερε πια, με αποτέλεσμα μια ευρεία και άναρχη κατάτμηση των ζωνών ευθύνης συντήρησης και κερδοσκοπίας, που είχε και σαν αποτέλεσμα ακόμα και τη δημιουργία γκρίζων ζωνών ευθύνης μεταξύ εργολάβων και αντικείμενο διαμάχης μεταξύ τους. Δύο χρόνια μετά η ίδια η "RailTrack" μπήκε στο χρηματιστήριο.

Η "RailTrack" έκλεισε το 2002, μετά από τα κραυγαλέα ατυχήματα στο Σάουθχολ το 1997 με 7 νεκρούς και 139 τραυματίες, το 1999 στο Λάντμπροουκ Γρκόουβ με 31 νεκρούς και 417 τραυματίες, και το 2000 στο Hatfield με 4 νεκρούς και 30 τραυματίες. Από το 1995 έως το 1999 το ποσοστό των σπασμένων γραμμών είχε αυξηθεί κατά 25%. Την ίδια περίοδο το προσωπικό είχε μειωθεί από 18.000 συντηρητές σε 12.000. Το πάρτι κερδοφορίας όμως συνεχιζόταν: Ενδεικτικά, το 2001, πριν το κλείσιμο της "RailTrack" και παρά τα 314 εκατομμύρια λίρες χασούρα, η εταιρεία μοίρασε 138 εκατ. λίρες στους μετόχους της.

Ομως και με το κλείσιμο της ιδιωτικής "RailTrack" και την κρατικοποίησή της το 2002, υπό την αιγίδα της νέας "Network Rail" τα πολύνεκρα ατυχήματα λόγω κακής συντήρησης συνεχίζονται. H κρατική "Network Rail" συνεχίζει να χρησιμοποιεί εργολάβους και το 2002 κιόλας, με το καλημέρα δηλαδή, στο Potters Bar εκτροχιάζεται τρένο που ταξίδευε με υψηλή ταχύτητα περνώντας πάνω από χαλασμένο τμήμα γραμμών και 7 νεκρούς, ενώ η υπεύθυνη εργολαβική "Jarvis" γνώριζε ότι υπήρχε πρόβλημα, δεν το έφτιαξε ποτέ, ισχυριζόμενη αρχικά ότι ήταν αποτέλεσμα σαμποτάζ (!), ενώ αργότερα ισχυρίστηκε ότι επισκεύασε το λάθος τμήμα γραμμών(!). Η "Jarvis" απαλλάχτηκε το 2011 δικαστικά, 9 χρόνια τράβηξαν οι έρευνες και οι δίκες».

Ενώ τόνισε πως «παρά το ότι το δίκτυο είναι πλέον κρατικοποιημένο, όπως μας κοπανάνε οι συνένοχοι Συντηρητικοί και Εργατικοί συνέχεια εδώ και 10 χρόνια, σαν πολιτική απάντηση σε όσες πολιτικές δυνάμεις και Συνδικάτα καλούν σε κρατικοποιήσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού ότι είναι η τελική λύση των προβλημάτων της ιδιωτικοποίησης, παρά το ότι είναι λοιπόν κρατικοποιημένο, το πάρτι των εργολάβων συνεχίζεται. Η "Network" χαρακτηριστικά νοικιάζει τις ράγες στις εταιρείες επιβατικών και εμπορικών δρομολογίων, που με τη σειρά τους νοικιάζουν τα βαγόνια και τις μηχανές από τις εταιρείες που τα κληρονόμησαν από την παλιά British Rail. Κάθε λεπτό καθυστέρησης επιβάλλει πρόστιμο, ενώ για κάθε λεπτό για το οποίο ευθύνεται η ίδια, πληρώνει αποζημιώσεις στους ιδιώτες, και καθημερινά έχουμε εκατοντάδες διαμάχες μεταξύ των εταιρειών και του κρατικού φορέα και εκατομμύρια αλλάζουν χέρια. Ο αξιολύπητος πραγματικά επιβάτης πληρώνει το ακριβότερο εισιτήριο στην Ευρώπη και ίσως παγκοσμίως. Οι ετήσιες αυξήσεις των τιμών κυμαίνονταν στο 4%, ενώ φέτος αυξήθηκαν κατά 10%.

Πολλές εργολαβικές εταιρείες δεν αναγνωρίζουν σωματεία και Συλλογικές Συμβάσεις, παίρνουν εργάτες από δουλεμπορικά, με ελάχιστη κατάρτιση, συχνή είναι η πρόσληψη οικοδόμων με συμβόλαια μηδενικού χρόνου, που δεν έχουν περάσει την εντατική εκπαίδευση των μονίμων της "Network Rail", γεγονός που θέτει και τις ζωές τους σε κίνδυνο: Το 2019 ένας εργάτης με σύμβαση μηδενικού χρόνου βρήκε τραγικό θάνατο στο Purley, η εξέταση από τη διερευνητική υπηρεσία ατυχημάτων στον σιδηρόδρομο κατήγγειλε τις "Βικτωριανές μεθόδους προστασίας" και την κόπωση στους εργαζόμενους με συμβόλαια μηδενικού χρόνου. Στις απεργίες, χρησιμοποιούν ό,τι "προσωπικό έκτακτης ανάγκης" βρούνε, διαφημίζουν θέσεις εθελοντών, ενδεικτικά η "Scotrail" τo 2010 έφερε μάνατζερς από την εταιρεία του γκρουπ της στα λεωφορεία να κάνουν τη δουλειά πληρωμάτων στα τρένα μετά από ολιγόωρο σεμινάριο, αυξάνοντας τον κίνδυνο για νέες πολύνεκρες τραγωδίες, που φυσικά θα φορτώσουν στα Συνδικάτα, ενώ περιστατικά στα οποία εμπλέκονται μάνατζερς που κάνουν τη δουλειά απεργών, δεν διερευνώνται κατά κανόνα. (...)».