Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα παρουσιάζουν το Μεταναστευτικό σαν να έπεσε από τον ουρανό, και τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες σαν να προέκυψαν από το πουθενά.

Ποτέ και πουθενά κανένας δεν εγκαταλείπει το σπίτι του και τη χώρα του αν δεν τον σπρώχνουν ο κίνδυνος, η απελπισία και η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή κάπου αλλού. Ο ορισμός του πρόσφυγα δεν μπορεί επομένως να γίνεται με κριτήριο τις επιδιώξεις και τις βλέψεις των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κρατών. Οι Σύροι από το Ιντλίμπ θεωρούνται πρόσφυγες γιατί το Ιντλίμπ το βομβαρδίζουν οι Ρώσοι, όχι όμως οι Αφγανοί ή άλλοι, που υποφέρουν από τις «ειρηνευτικές επεμβάσεις» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Σαν να μην είναι και ο ένας και ο άλλος διωγμένοι από τις εστίες τους. Σαν να μην υπάρχουν σκοτωμοί και διώξεις στις χώρες που έγιναν στόχος ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων πριν από μερικά χρόνια και που τώρα παρουσιάζονται ως «αποκατεστημένες» και «ασφαλείς». Σαν να μην υπάρχει κάποια «ανωτέρα βία» για έναν άνθρωπο που αποφασίζει να εγκαταλείψει την πατρίδα του, να περιπλανηθεί με την οικογένειά του για μια καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του και τη ζωή των δικών του.

Σε περισσότερα από 20 σημεία του πλανήτη εξελίσσονται σήμερα πολεμικές συρράξεις, όπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται μεγαλύτεροι παγκόσμιοι παίκτες.

Η προσφυγιά και η μετανάστευση είναι όμως και το αποτέλεσμα της στυγνής εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της ανέχειας, εκεί όπου αποκαθίσταται η ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Στο φόντο τέτοιων λυσσαλέων ανταγωνισμών, στους οποίους συμμετέχει και η χώρα μας ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ κι ως «μεντεσές» της ευρωατλαντικής πολιτικής σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, εντάθηκαν την τελευταία δεκαετία οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή, συγκαλυμμένες ή ωμά στρατιωτικές, προκαλώντας καραβάνια προσφύγων και μεταναστών, με προορισμό κυρίως την Ευρώπη.

Αρκεί μια καταγραφή των πολεμικών εστιών που άναψαν τα τελευταία δέκα χρόνια, πολλές από τις οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα, αν και επίσημα έχει αποκατασταθεί η ιμπεριαλιστική ειρήνη, για να καταλάβει κανείς από πού έρχονται και από τι τρέχουν να γλιτώσουν οι χιλιάδες κατατρεγμένοι, θύματα του ιμπεριαλισμού. Οπως αυτοί που τα τελευταία χρόνια έχουν κατακλύσει και τη χώρα μας, παραμένοντας εγκλωβισμένοι στα νησιά, ενώ πολλοί απ' αυτούς που βρίσκονται στην Τουρκία, γίνονται εργαλεία σε γεωπολιτικά παιχνίδια και ανταγωνισμούς.

• Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, κάτω από τον τίτλο «Αραβική άνοιξη», που ξεκίνησαν το Δεκέμβρη του 2010 σε χώρες της Βόρειας Αφρικής (Τυνησία, Αλγερία, Αίγυπτος), αξιοποίησαν τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική και οικονομική κατάσταση στο εσωτερικό αυτών των χωρών, για να προκαλέσουν αλλαγές και να αναδείξουν καθεστώτα καλύτερα «ευθυγραμμισμένα» με τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς τους στην περιοχή. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις οδήγησαν σε αιματοκύλισμα και εμφύλιες συρράξεις που συνεχίζονται ακόμα και σήμερα, προκαλώντας ποτάμια προσφύγων και μεταναστών.
• Το 2011 ήταν η σειρά της Λιβύης να δοκιμάσει την ιμπεριαλιστική «άνοιξη», που διέλυσε τη χώρα, προκαλώντας φονικές συγκρούσεις που συνεχίζονται έως σήμερα και δημιούργησε τεράστια σκλαβοπάζαρα, κυρίως Αφρικανών μεταναστών και προσφύγων από χώρες της περιοχής, που ζουν στην ανέχεια και αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη.
• Ο πόλεμος στη Συρία από το 2011 έως σήμερα, στηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, την Τουρκία, το Ισραήλ, προκειμένου να ελεγχθεί αυτή η κρίσιμη γεωστρατηγικά χώρα, απέναντι και στις βλέψεις της Ρωσίας, που διατηρούσε και διατηρεί ισχυρά ερείσματα στη χώρα. Η Συρία είναι το πλέον αποκαλυπτικό παράδειγμα ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι επεμβάσεις πάνε χέρι χέρι με την προσφυγιά, ένα μεγάλο μέρος της οποίας καταλήγει και στη χώρα μας, προσπαθώντας να περάσει σε άλλα κράτη της Ευρώπης.
• Οι εξελίξεις - «ντόμινο» που προκάλεσε η επίθεση στη Λιβύη, επεκτάθηκαν σε χώρες της Βόρειας και Δυτικής Αφρικής, αλλά και της περιοχής Σαχέλ, όπως η Τυνησία, η Αλγερία, το Μάλι, ο Νίγηρας κ.ά., βυθίζοντας αυτές τις χώρες στο χάος και προκαλώντας νέες καραβιές ξεριζωμένων. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν εδώ ένοπλες ομάδες Λίβυων πρώην στρατιωτικών και μισθοφόρων, σε συνεργασία με οργανώσεις - παρακλάδια τζιχαντιστών της νιγηριανής «Μπόκο Χαράμ» και αργότερα του «Ισλαμικού Κράτους».
• Σε διαρκή ένταση βρίσκεται μετά το 2012 και η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, με εμφύλιες συγκρούσεις, που αξιοποιούνται ως πρόσχημα για την αυξημένη παρουσία γαλλικών και άλλων ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, με το μανδύα της «ειρηνευτικής δύναμης», στην πραγματικότητα όμως για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων στην περιοχή. Το ίδιο στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Μπουρκίνα Φάσο, αλλά και στη Νιγηρία, απ' όπου εκτοπίστηκαν πάνω από δυο εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ μεταναστευτικό κύμα προκλήθηκε και στις γειτονικές χώρες. Τμήμα των αφρικανικών μεταναστευτικών - προσφυγικών ροών κατευθύνεται προς τη Λιβύη και από εκεί στην Ευρώπη.
• Η δολοφονική επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας το καλοκαίρι του 2014 ήρθε να επιδεινώσει την ήδη ασφυκτική κατάσταση που προκάλεσε χρόνια πριν το οικονομικό εμπάργκο Αιγύπτου και Ισραήλ. Από την επίθεση αυτή, μέσα σε τρεις μήνες σκοτώθηκαν 1.653 άμαχοι και τραυματίστηκαν πάνω από 8.900 άλλοι. Ωστόσο από τότε έως σήμερα η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη, τροφοδοτώντας κύματα Παλαιστινίων μεταναστών - προσφύγων.
• Η ιμπεριαλιστική επίθεση της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και των συμμάχων τους ενάντια στους Σιίτες στην Υεμένη τον Μάρτη του 2015 προκάλεσε ανείπωτη καταστροφή στη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, ενώ έχει φέρει στα πρόθυρα λιμού περίπου 24.000.000 ανθρώπους.
• Από το κάδρο δεν λείπουν διαδοχικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους από τη δεκαετία του '90 έως σήμερα στη Σομαλία, χώρα που βρίσκεται στο στρατηγικό Κέρας της (ανατολικής) Αφρικής απ' όπου περνούν νευραλγικές διεθνείς οδοί εμπορίου και μεταφοράς Ενέργειας προς τις ασιατικές (και όχι μόνο) αγορές. Η εκεί δράση τζιχαντιστών της σομαλικής οργάνωσης «Αλ Σαμπάμπ» συνιστά εργαλειοθήκη για τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, διαμορφώνοντας έδαφος για στρατιωτική δράση στην περιοχή, που παράλληλα λειτουργεί και σαν «βραδυφλεγής» βόμβα σε γειτονικές χώρες με πρώτη την Κένυα.

Σε εξαιρετικά χρήσιμο πολυεργαλείο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Συρία, Ιράκ και την ευρύτερη περιοχή αναδείχθηκαν οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», που αναπτύχθηκαν με «μαγιά» τους παλιότερους «μουτζαχεντίν» («ιερούς πολεμιστές»). Οι τελευταίοι «εφευρέθηκαν» από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ, σαν όπλο απέναντι στην ΕΣΣΔ και την τότε Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστάν κατά τη δεκαετία του '80.

Μετά το πέρασμα της «Αραβικής Ανοιξης» στη Συρία, δυνάμεις που προετοιμάζονταν από τις μυστικές υπηρεσίες διαφόρων ιμπεριαλιστικών χωρών, αξιοποιώντας και τα αντιλαϊκά μέτρα της αστικής κυβέρνησης του Μπασάρ Ασαντ, ξεκίνησαν με όπλα και στήριξη από αυτές τις δυνάμεις (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία, Ισραήλ) την ιμπεριαλιστική επέμβαση, και τη δημιουργία ζωνών ελέγχου.

Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, προέκυψε σε Συρία και Ιράκ το «Ισλαμικό Κράτος » του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, το λεγόμενο «ισλαμικό χαλιφάτο», που για τρία τουλάχιστον χρόνια επεκτεινόταν ανενόχλητο, και μάλιστα όχι σε τυχαίες περιοχές αλλά εκεί που υπήρχαν πετρελαιοπηγές και αγωγοί μεταφοράς τους, πλουτίζοντας από το λαθρεμπόριο με τον «μαύρο χρυσό», ο οποίος κατέληγε στις πολυεθνικές που τον μοσχοπουλούσαν ως προερχόμενο από νόμιμες πηγές.

Η θεαματική είσοδος των τζιχαντιστών του «ΙΚ» στο βόρειο Ιράκ τον Ιούνη του 2014, η κατάληψη της Μοσούλης και σημαντικών εκτάσεων της Βόρειας Συρίας (συμπεριλαμβανομένων και πολλών πετρελαιοφόρων συριακών περιοχών...) και οι βάρβαροι αποκεφαλισμοί και άλλες εκτελέσεις αμάχων (αλλά και Δυτικών ομήρων), τις οποίες αναπαρήγαγαν διεθνή δίκτυα μέσω της προβολής βίντεο «χολιγουντιανού» στιλ, έριξαν «νερό στο μύλο» των ιμπεριαλιστών για νέο ρόλο στα πεδία συγκρούσεων Συρίας και Ιράκ.