Κάτω από τις ελατόκλαρες, σε μια πλαγιά του δάσους του Πάρνωνα, οι νεολαίοι της ΚΝΕ κάθισαν αμφιθεατρικά για να παρακολουθήσουν την παρουσίαση, από τρία στελέχη της Οργάνωσης, της δράσης του Αρχηγείου και των μαχητών του Πάρνωνα. Νωρίτερα, βάδισαν σε ένα από τα βασικά περάσματα του βουνού που χρησιμοποιούσε ο ΔΣΕ και οδηγεί στη θέση Μούσγα, σε ένα από τα πολλά έμπεδα στο συγκεκριμένο ορεινό όγκο, όπου εκπαιδεύονταν οι νεοσύλλεκτοι για να προωθηθούν μετά στα Αρχηγεία.

Από το 1946 κιόλας η δράση του Παρνωνίτικου Αρχηγείου ήταν πλούσια: Εδινε δυνατά χτυπήματα σε Χίτες, ΜΑΥδες και σταθμούς Χωροφυλακής που δυνάστευαν τον κόσμο, ενώ δημιούργησε τις προϋποθέσεις για δημιουργία ελεύθερων περιοχών και στρατολόγηση καταδιωκόμενων αγωνιστών στον υπό δημιουργία Δημοκρατικό Στρατό. Κομβικής σημασίας για την ανάπτυξη του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου (ΔΣΠ) αποτέλεσε η μάχη της Σπάρτης και η απελευθέρωση 240 αγωνιστών που στελέχωσαν μετέπειτα το ΔΣΠ όπου το κύριο βάρος της επίθεσης το σήκωσαν τα Αρχηγεία Πάρνωνα και Ταΰγετου. Μάλιστα, το Μάρτη του 1947, όταν και συγκροτήθηκε το Αρχηγείο Πελοποννήσου του ΔΣΕ με Στρατιωτικό Διοικητή τον Κώστα Μπασακίδη και Πολιτικό Επίτροπο τον Βαγγέλη Ρογκάκο, το πιο πολυπληθές συγκρότημα ήταν αυτό του Πάρνωνα (1ο) με δύναμη 200 μαχητές. Ακολουθούσε το 2ο στον Ταϋγετο με 150 μαχητές και το 3ο στο Μαίναλο με 80 μαχητές.

Ειδικά το Αρχηγείο Πάρνωνα με ηγέτη τον Θεόδωρο Πρεκεζέ και στη συνέχεια με την ανασυγκρότηση του ΔΣΠ έδωσε πολλές και μεγάλες μάχες, νικηφόρες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ενώ έδωσαν και πολύ δυνατά χτυπήματα στις συμμορίες των ΧιτοΜΑΥδων στην περιοχή που λεηλατούσαν, τρομοκρατούσαν και δολοφονούσαν λαϊκούς προοδευτικούς ανθρώπους. Είναι χαρακτηριστικό ότι τρεις αρχηγοί των παρακρατικών, οι Κατσαρέας, Κοντοβουνίσιος και Γερακάρης εξοντώθηκαν από τους μαχητές του Πάρνωνα. Οι σημαντικές μάχες σε Γύθειο, Βαμβακού και μια σειρά άλλες περιοχές, κατέστησαν δυνατό από τον Απρίλη του 1948 να επεκταθεί η Ελεύθερη Περιοχή σε όλο τον Πάρνωνα.

Ωστόσο, οι δυνάμεις του ΔΣΠ, παρά τον ηρωισμό των μαχητών τους, αποκομμένες από την υπόλοιπη Ελλάδα και χωρίς τα απαιτούμενα πολεμοφόδια, ηττήθηκαν τελικά από τις υπέρτερες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού. Επεσαν με το όπλο στο χέρι μέχρι και τον τελευταίο μαχητή... Πρωτοπόροι οι αρχηγοί και καθοδηγητές, όπως ο Θεόδωρος Πρεκεζές, στρατιωτικός διοικητής του Πάρνωνα και στη συνέχεια διοικητής της 55ης Ταξιαρχίας της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, ο Λεωνίδας Κωνστανταράκος, ταγματάρχης του ΔΣΕ, ο Νίκος Λάτσης (Καλόγηρος), καπετάνιος του Συγκροτήματος Πάρνωνα και μέλος της ΝΕ Λακωνίας του ΚΚΕ, ο Γιώργος Ατζακλής, ταγματάρχης του ΔΣΕ.