Τετάρτη 20 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 18
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Συνεργασίες και αυταπάτες

Οι ευθύνες του ΚΚΕ για την αναπαραγωγή του δικομματισμού μόλις αυτός κατέρρευσε, σύμφωνα με τα εκλογικά ποσοστά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ της 6ης Μαΐου, είναι τεράστιες. Είναι προφανές πλέον ότι αν το ΚΚΕ δε διακήρυττε τη στρατηγική της αποστασιοποίησής του από τις μετεκλογικές εξελίξεις επιτρέποντας στον κ. Τσίπρα να αλωνίζει στο χώρο της Αριστεράς δε θα περιορίζονταν στο 8,5% στις εκλογές της 6ης Μαΐου, με αποτέλεσμα να μην αναπτυχθεί η δυναμική του δίπολου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα ελάμβανε το 17% του εκλογικού σώματος. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα εκτοξευόταν στο 27%, ούτε η ΝΔ θα συσπειρωνόταν αξιοποιώντας το «αντίπαλο δέος» στο 30%. Δεν γνωρίζω αν η ηγεσία του ΚΚΕ εξαντλεί το ρόλο του Κόμματος στα πλαίσια του δικομματισμού ή αν πραγματικά εννοεί όσα διακηρύσσει περί ανυπακοής και αντεπίθεσης. Το βέβαιο είναι ότι το διευθυντήριο της ΕΕ και της Ευρωζώνης δε φοβάται την ενίσχυση των κομμάτων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, που αναπαράγουν το ίδιο πολιτικό σκηνικό με διαφορετικά πρόσωπα και ταμπέλες δημιουργώντας ψευδαισθήσεις στο λαό και αποπροσανατολίζοντας τις αντιδράσεις του, αλλά μόνον το κομμουνιστικό κίνημα, που γνωρίζει να οργανώνει και να διαφωτίζει τους εργαζόμενους για τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων τους.

Είναι όμως δυνατόν αυτοί που ηγούνται στους μαζικούς αγώνες να αδιαφορούν για τις πολιτικές εξελίξεις ή για την ηγεμονία στο χώρο των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας; Τότε πού αποσκοπούν οι μαζικοί αγώνες αν όχι να διαμορφώσουν τους πολιτικούς συσχετισμούς σύμφωνα με τα εργατικά συμφέροντα; Είναι δυνατό ο ελληνικός λαός να πένεται και να έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για τον υπερδιπλασιασμό τουλάχιστον της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ που πραγματικά θα φόβιζε τις Βρυξέλλες και το ΚΚΕ να αρνείται τον ιστορικό του ρόλο; Δεν μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη περιφρόνηση προς τις λενινιστικές αρχές από τη στρατηγική που υιοθέτησε το ΚΚΕ στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Μπορεί να φοβήθηκε το ΚΚΕ μήπως μετατραπεί σε απλή συνιστώσα της Αριστεράς επικαλούμενη τη συρρίκνωση των ΚΚ στην Ευρώπη. Ομως εκεί οι κοινωνικές συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές, αφού τα ευρωπαϊκά κράτη ήσαν και είναι αποικιοκρατικά και ο σοσιαλιμπεριαλισμός, δηλαδή η εξασφάλιση προνομίων στους εργαζόμενους της Ευρώπης, σε βάρος των εργαζομένων της περιφέρειας, αποτελεί δεδομένο από το τέλος της 19ου αιώνα. Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ αποικίες. Θέλησε το ΚΚΕ να μη μεταβληθεί σε συνιστώσα της Αριστεράς, αλλά σε ενδεχόμενη τρίτη αναμέτρηση ήταν αμφίβολο αν θα κατόρθωνε να εισέλθει στο Κοινοβούλιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ευτύχησε να μην πρωτεύσει εκλογικά, ώστε να αναδειχθούν οι αδυναμίες του που δημιούργησε ο πολυσυλλεκτικός του χαρακτήρας με την ένταξη ακόμη και στελεχών του ΠΑΣΟΚ που είχαν πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία του πελατειακού κράτους του δικομματισμού. Παραμένοντας στην αξιωματική αντιπολίτευση θα έχει τη δυνατότητα και το χρόνο να ομογενοποιήσει πολιτικά τις μάζες των ψηφοφόρων που στράφηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην απελπισία της κρίσης. Αν η ηγεσία του δε συνειδητοποιήσει πώς και γιατί δημιουργήθηκε το τεράστιο ρεύμα των ψηφοφόρων και επιδείξει αλαζονεία είναι φανερό ότι θα οδηγηθεί στη συρρίκνωση ή την πολυδιάσπαση. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε αν αναλογισθούμε ότι μόλις τον Οκτώβρη του 2009 το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, πριν την αποχώρηση του κ. Κουβέλη και τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ, δεν ξεπερνούσε το 4,5% ενώ στις πρόσφατες εκλογές αθροιστικά με τη ΔΗΜΑΡ ξεπέρασε το 33%. Εντυπωσιακό επίσης είναι το γεγονός ότι σε δημοσκόπηση της 30/3/2012 ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνιζε πρόθεση ψήφου 6,70% (και το ΚΚΕ 7,20%) και μέσα σε δυόμισι μήνες τετραπλασίασε τα ποσοστά του. Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για ένα τεράστιο ρεύμα ψηφοφόρων που στράφηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρινόμενοι στην πρόταση της διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά που πρόβαλε ο κ. Τσίπρας, η οποία φάνταζε ως ουτοπία αλλά δημιούργησε δυναμική μέσα στο εκλογικό σώμα. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε η προεκλογική στρατηγική του ΚΚΕ, δηλαδή της αποστασιοποίησής του από τις μετεκλογικές εξελίξεις.

Σύμφωνα με το πνεύμα του Φρ. Εγκελς, όπως διατυπώνεται στο έργο του «Για την πολιτική δράση της εργατικής τάξης», το εργατικό κόμμα πρέπει όχι μονάχα να βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας από τη σήψη της αστικής πολιτικής ζωής, όχι μονάχα δεν πρέπει να είναι κολαούζος των αστικών πολιτικών κομμάτων, μα πρέπει να έχει τη δική του υγιή επαναστατική δομή και πολιτική φυσιογνωμία, μακριά από την αντιγραφή της πολιτικής των κομμάτων του κεφαλαίου. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι τα εργατικά κόμματα δεν πρέπει να αξιοποιούν τα μέσα που τους προσφέρει η κοινοβουλευτική δημοκρατία των καπιταλιστικών χωρών, όπου βέβαια αυτή υπάρχει. «Οταν η υπάρχουσα κατάσταση, γράφει ο Φρ. Εγκελς, προσφέρει τα μέσα για να την καταπολεμήσουμε, τότε η χρησιμοποίηση των μέσων αυτών δε σημαίνει την αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης».

Οσον αφορά τις ιδεολογικές διαφορές που προβάλλουν τα κόμματα της Αριστεράς ως αιτία για την αδυναμία σύμπραξής τους θα επικαλεσθώ αυτά που έγραψε ο Λένιν σχετικά με τις συνεργασίες: «Η έλλειψη ενότητας στα ζητήματα του σοσιαλισμού και στην πάλη για το σοσιαλισμό δεν αποκλείει την ενότητα θέλησης στα ζητήματα του δημοκρατισμού και στον αγώνα για τη δημοκρατία. Αν το ξεχνάς αυτό, είναι σαν να ξεχνάς τη λογική και ιστορική αναφορά που υπάρχει ανάμεσα στη δημοκρατική και σοσιαλιστική επανάσταση. Αν το ξεχνάς αυτό, είναι σαν να ξεχνάς τον παλλαϊκό χαρακτήρα της δημοκρατικής επανάστασης: Αν είναι παλλαϊκή αυτό σημαίνει ότι υπάρχει «ενότητα θέλησης», ακριβώς στο βαθμό που η ενότητα αυτή εκπληρώνει παλλαϊκές ανάγκες και απαιτήσεις». Στη χώρα μας σήμερα οι ανάγκες έχουν προσλάβει παλλαϊκό χαρακτήρα και η σύμπραξη των αριστερών κομμάτων καθ' υπέρβαση των διαφορών τους είναι επιβεβλημένη. Πολλά χρόνια πριν ο Μαρξ υποστήριζε: «Δεν είναι δυνατό οι εργάτες να νικήσουν το κεφάλαιο αν δε στρέψουν ενάντιά του τη μάζα του έθνους, που βρίσκεται ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, αν δεν την πείσουν ότι αποτελούν τον ηγεμόνα και την πρωτοπορία του έθνους».

Η διακηρυγμένη προεκλογικά αποστασιοποίηση του ΚΚΕ από τις μετεκλογικές εξελίξεις και η πρόσκληση προς τους εργαζόμενους να ενισχύσουν το μαζικό κίνημα είχε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Διότι εργατικό κίνημα και πολιτική πάνε μαζί. Είναι αδιαχώριστα. Η εκλογική συρρίκνωση του ΚΚΕ είχε ως συνέπεια την αποδυνάμωση του ΠΑΜΕ και του μαζικού κινήματος. Διαπίστωση που γίνεται ολοφάνερη όσο τα μέτρα της τρικομματικής κυβέρνησης γίνονται σκληρότερα.

Με σεβασμό στην Ιστορία και τους Αγώνες του ΚΚΕ


Δημήτρης Μακροδημόπουλος
Φίλος του Κόμματος, Αλεξανδρούπολη


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ