Παπαγεωργίου Βασίλης

Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει την οργή των αγροτών, οι οποίοι τον «ξεφώνισαν», και με το δίκιο τους. Διότι το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα δωρεάν διανομής φρούτων στα σχολεία, ύψους περίπου 3 εκατ. ευρώ που συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ, περιελάμβανε προϊόντα εισαγωγής, την ίδια ώρα που η ντόπια παραγωγή παραμένει είτε απούλητη, είτε παραδίδεται έναντι εξευτελιστικών τιμών στους εμπορομεσάζοντες. «Δεν ντρέπεστε λίγο; Ηρθατε να μοιράσετε εδώ ισπανικά αχλάδια; Δεν ικανοποιείται ούτε ένα από τα αιτήματά μας και έρχεστε να μοιράσετε τα συσσίτια της Φρειδερίκης στα παιδιά; Θα φέρετε κι αντίσκηνα σε λίγο να τα βάλετε μέσα. Αυτό θα είναι το επόμενό σας βήμα...», του φώναξε κάποιος αγανακτισμένος αγρότης και κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει.

Το ρόλο του ντίλερ του κεφαλαίου έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ για να τονωθεί η επιχειρηματική κερδοφορία. Κλιμάκιό του στα Γιάννενα περιόδευσε πρόσφατα με βουλευτή του στη μεταλλουργική βιομηχανία «Spider». Μια εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο, με εξαγωγές, που κατέχει το 60% της αγοράς στους κάδους των απορριμμάτων και το 70% στα μεταλλικά ράφια των σούπερ-μάρκετ και στην οποία οι εργάτες είναι απλήρωτοι για μήνες. Για την παρατεταμένη αυτή απλήρωτη εργασία των 300 περίπου εργατών ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχοποίησε τις «δυσκολίες» που πρόβαλε ο βιομήχανος λόγω «έλλειψης ρευστότητας στην αγορά». Ο ΣΥΡΙΖΑ με δελτίου Τύπου κατηγόρησε μάλιστα τις τράπεζες ότι «στραγγαλίζουν παραγωγικές μονάδες οδηγώντας στην ανεργία και την εξαθλίωση τους εργαζόμενους».

Επανέλαβε δηλαδή την άποψη πως για να έχουν δουλειά και μεροκάματο οι εργάτες πρέπει να στηριχθούν τα αφεντικά γι' αυτό και ζητάει να δοθεί στο βιομήχανο κομμάτι από την πίτα των αμύθητων κερδών που δίνεται στο κεφάλαιο μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Σπέρνει για ακόμη μια φορά αυταπάτες στους εργαζόμενους, επιδιώκει να αποσπάσει την αποδοχή τους στην πολιτική στήριξης του κεφαλαίου ισχυριζόμενος ότι με αυτόν τον τρόπο προστατεύονται τάχα η δουλειά και τα δικαιώματα των εργατών. Πρόκειται για απροκάλυπτο εμπαιγμό και κοροιδία από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Για την εργατική τάξη έχει αποδειχθεί ουκ ολίγες φορές πως η δουλειά και τα δικαιώματά τους δε διασφαλίζονται σε καμία περίπτωση, όσα δάνεια και προνόμια και αν δοθούν στο κεφάλαιο. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Είχαν και έχουν διαφορετικά και εκ διαμέτρου αντίθετα ταξικά συμφέροντα, τόσο στην ανάπτυξη, όσο και στην κρίση. Χρόνια τώρα οι καπιταλιστές μπουκώνονται από τις κυβερνήσεις με ζεστό κρατικό χρήμα κάθε μορφής χωρίς όμως αυτό να τους εμποδίζει να κλείσουν ή και να μεταφέρουν επιχειρήσεις σε άλλες χώρες, γιατί δεν αντέχουν τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό που σήμερα σε συνθήκες κρίσης είναι πιο οξυμένος, γιατί κριτήριο λειτουργίας ή όχι μιας επιχείρησης στον καπιταλισμό είναι το κέρδος του ιδιοκτήτη.

Θα το αφιερώναμε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε κόμμα από το παραμυθάκι που αφηγείται στο λαό περί δήθεν φιλολαϊκού μείγματος διαχείρισης στο πλαίσιο του καπιταλισμού, όπως αυτό που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ. Αξίζει όμως η καταγραφή. Σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε η Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (και δημοσίευσε το ηλεκτρονικό «Βήμα»):

-- Η περίφημη μεσαία τάξη, τα εισοδήματα δηλαδή τα οποία κατά παράδοση στηρίζουν την κατανάλωση και την οικονομική ευημερία στις ΗΠΑ, έχει υποστεί μείζονα βλάβη από την τεράστια αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων, που έλαβε χώρα την τελευταία 30ετία.

-- Το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών κατέχει το 40% του πλούτου που υπάρχει στις ΗΠΑ.

-- Το 1% εισπράττει σχεδόν το ένα τέταρτο (το 24% για την ακρίβεια) του παραγομένου εθνικού εισοδήματος στις ΗΠΑ, ενώ κατέχει το 50% των μετοχών, των ομολόγων και των αμοιβαίων κεφαλαίων στη χώρα.

-- Ο πλούτος που κατέχει το 20% των πλουσιότερων Αμερικανών φθάνει στο 93% του συνολικού πλούτου της χώρας! 'Η αντίστροφα, το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 7% του πλούτου.

-- Ενας μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ πρέπει να εργαστεί επί ένα μήνα για να κερδίσει όσα ένας διευθύνων σύμβουλος σε μια ώρα.

Γρηγοριάδης Κώστας

Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει μόνο την υποκρισία που ξεχειλίζει. Γιατί εκείνοι που σήμερα καταγγέλλουν τον κοινωνικοεταιρισμό είναι εκείνοι που έτρεχαν μαζί με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στα τραπέζια των αντεργατικών παζαριών. Συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να συνεργάζονται με όσους στα λόγια καταδικάζουν: μόλις πριν από ένα μήνα, στο συνέδριο της Ομοσπονδίας Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών η ΑΠ «κατέβηκε» σε κοινό ψηφοδέλτιο με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ. Ενώ, ακόμα και όταν δε συγκροτούν κοινά ψηφοδέλτια, συνεργάζονται περίφημα στην προώθηση αντεργατικών σχεδιασμών: Για παράδειγμα, στην Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συμφωνήσουν στη μετατροπή του ΤΕΑΥΦΕ σε ΝΠΙΔ (εν κρυπτώ ουσιαστικά από τους εργαζόμενους), οδηγώντας σε μείωση των επικουρικών συντάξεων κατά 40% κ.τ.λ.

Ομως, ακόμα πιο επικίνδυνες είναι οι αυταπάτες που καλλιεργούν στους εργαζόμενους ότι μπορεί να υπάρξει κίνημα ικανό να υπερασπίζεται τα δικά τους συμφέροντα, χωρίς καθαρό μέτωπο με τα μονοπώλια. Δεν αρκεί να αναζητά κανείς «μαχόμενο, αγωνιστικό, διεκδικητικό συνδικαλισμό», όπως αναφέρει και η «Αυγή», παρουσιάζοντας μέρος των στόχων της νεοσύστατης παράταξης. Κριτήριο για τη μαχητικότητα σήμερα του κινήματος και των συνδικάτων είναι πόσο συμβάλλουν στην οργάνωση των εργατών ενάντια στην ανάπτυξη που υπηρετεί τη μεγαλοεργοδοσία. Γιατί, πολλοί μπορεί να καταγγέλλουν το παρελθόν (τους), ακόμα και να εμφανίζονται ότι κάνουν αυτοκριτική. Το ζήτημα δεν είναι, όμως, αν θα αλλάξει ο Μανωλιός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς. Την υποταγή στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, υπάρχουν πολλοί τρόποι να τη διακηρύσσει κανείς: είτε από τα τραπέζια των «διαλόγων», είτε ακόμα και από τους δρόμους του αγώνα. Είτε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, είτε ακόμα και από τις κυβερνητικές καρέκλες...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γρηγοριάδης Κώστας

Στη χτεσινή ανακοίνωση με την οποία σχολιάζει τις εξελίξεις, η ΓΣΕΕ τρέχει να ζητήσει από την Ευρώπη «να πάρει μέτρα ανάκαμψης, αύξησης της παραγωγικής δραστηριότητας και της απασχόλησης, και όχι μέτρα που μειώνουν τη ρευστότητα στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Αυτή είναι η αγωνία της ΓΣΕΕ: η ρευστότητα των τραπεζών. Μη τυχόν δηλαδή και δεν υπάρχει χρήμα στην ευρωπαϊκή αγορά να μπορεί να κάνει τη δουλειά του το μεγάλο κεφάλαιο. Γιατί το μεγάλο κεφάλαιο αφορά η ρευστότητα στην αγορά, όσο κι αν η ΓΣΕΕ ψελλίζει διάφορα για τους «μικροκαταθέτες»... Οπως επίσης το μεγάλο κεφάλαιο θα ωφελήσει και «η έκδοση ευρωομολόγου» την οποία ζητά ξανά η ΓΣΕΕ, συμπληρώνοντας πως χρειάζεται «ριζική αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας»...

Ανεξάρτητα από τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της πλουτοκρατίας και τις κόντρες για το ποια μερίδα της θα βγει από την κρίση λιγότερο χαμένη και πιο δυνατή έναντι των αντιπάλων της, η εποχή που θα ξημερώσει για την Ευρώπη μετά την κρίση, θα είναι οδυνηρή για τους εργάτες, αν η οικονομία και η παραγωγή παραμείνουν στα χέρια των μονοπωλίων.

Αλήθεια, μήπως η ρευστότητα που διασφαλίστηκε στην Ελλάδα με το «κούρεμα» των ομολόγων, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κτλ. ευνόησε τους εργαζόμενους; Μήπως είδαν τις τσέπες τους να γεμίζουν ή τη σφαγή των συντάξεων και των μισθών τους να παρεμποδίζεται; Ισα ίσα. Το μόνο που είδαν είναι μεγάλα μονοπώλια να βρίσκουν τρόπους να προστατεύουν τα κέρδη τους, ενώ οι λαϊκές - εργατικές οικογένειες βουλιάζουν αμείωτα στην εξαθλίωση.

Το θέμα του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής και της Θράκης, όπου θέλουν να βάλουν χέρι ντόπια και ξένα μονοπώλια, αναδείχτηκε σε συνέντευξη Τύπου χτες στελεχών της καναδέζικης «Eldorado». Η μητρική της «Ελληνικός Χρυσός», που, με τις πλάτες συγκυβέρνησης/ΕΕ, θέλει να εξορύξει χρυσό κι άλλα μεταλλεύματα στις προαναφερόμενες περιοχές, «προοπτική» που ξεσήκωσε λαϊκές αντιδράσεις. Οι εκπρόσωποι της εταιρείας έταξαν «επενδύσεις» στην Ελλάδα την προσεχή πενταετία 1 δισ. δολάρια και αύξηση εξαγωγών κατά 1 δισ. δολάρια ετησίως από παραγωγή χρυσού, χαλκού, μολύβδου, αργύρου, ψευδαργύρου. Εταξαν, επίσης, θέσεις εργασίας, «άμεσες και έμμεσες» έως 5.000. Στον αντίποδα, όπως διαφάνηκε και χτες, η αξία των μεταλλευμάτων στη Χαλκιδική όσων έχουν εντοπισθεί και περιλαμβάνονται στη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επενδύσεων, εκτιμάται σε τουλάχιστον 11 δισ. δολάρια. Αλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν τη συνολική αξία των αποθεμάτων της περιοχής στο διπλάσιο (περί τα 20 δισ.). Αντίστοιχα, στη Θράκη, η αξία των εντοπισμένων κοιτασμάτων είναι 1,5 - 1,6 δισ. δολάρια.

Οι τέτοιες «επενδύσεις» δεν οδηγούν σε ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Φέρνουν μόνο καταστροφή και υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων, για να θησαυρίσουν μονοπωλιακοί όμιλοι. Οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν ο ορυκτός πλούτος, η φύση, τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να γίνουν περιουσία του ίδιου του λαού. Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου να γίνεται σε όφελος του λαού, στο πλαίσιο ενός κεντρικού σχεδιασμού με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και όχι για την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Κριτήριο για κάθε παραγωγική δραστηριότητα να είναι οι κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος. Μόνο έτσι οι εργαζόμενοι, και ειδικά οι μεταλλωρύχοι, θα καρπώνονται τον πλούτο που φτιάχνουν με τα χέρια τους, μόνο έτσι η ζωή τους δε θα ρημάζεται στις επιπτώσεις της σκληρής τους εργασίας.

Την ώρα που το καπιταλιστικό σύστημα σαπίζει, τσακίζει λαϊκές κατακτήσεις και δημοκρατικά δικαιώματα, φέρνει το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο, ώστε τα μονοπώλια να περάσουν αλώβητα την κρίση τους, βγάζει τα μαντρόσκυλα της Χρυσής Αυγής να απειλούν το λαό. Μιλώντας ο βουλευτής της νεοναζιστικής οργάνωσης Ματθαιόπουλος στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής ζήτησε κατ' αρχάς Ελληνόπουλα και μεταναστόπουλα, κατά τα χιτλερικά πρότυπα, να φοιτούν σε ξεχωριστές τάξεις. Ακολούθως, τάχτηκε υπέρ της διαβόητης «αξιολόγησης» των εκπαιδευτικών (αβαντάροντας αυτό που χρόνια ζητούν οι κυβερνήσεις), προτείνοντας μάλιστα σύσταση και ειδικής διεύθυνσης στο υπουργείο. Τέλος, απείλησε για άλλη μια φορά τους εκπαιδευτικούς, ζητώντας «να υπάρχει αυστηρή εφαρμογή πειθαρχικών μέτρων για φαινόμενα άμεσης ή έμμεσης πολιτικής προπαγάνδας σε μαθητές». Τρέμει η Χρυσή Αυγή μην αμφισβητήσει κανείς την καθεστηκυία τάξη, μη βλαστήσει στα μυαλά των παιδιών ο σπόρος της ελπίδας. Να είναι ο λαός αφέντης στον τόπο και τον πλούτο που με το μόχθο του παράγει. Τρέμει και την αποκάλυψη του συστημικού της ρόλου, ως γέννημα - θρέμμα και στήριγμα του εκμεταλλευτικού συστήματος κόντρα στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφία του λαού. Ως μια οργάνωση που πασχίζει να επιβάλει εξευτελιστικά μεροκάματα των 18 ευρώ δίχως ένσημο κι ασφάλιση στους εργάτες, να τους διχάσει σε όφελος της μεγαλοεργοδοσίας, να πάρουν νέες επιδοτήσεις εφοπλιστές και εργοστασιάρχες, να μοιραστεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας σε ξένα μονοπώλια. Τρέμουν οι νεοναζί την αλήθεια μα και τη δύναμη του λαού να αντιδράσει στα αντιλαϊκά σχέδια της πλουτοκρατίας με το ένα εκτελεστικό της όργανο ή το άλλο, γι' αυτό γαβγίζουν.