Μ' αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, η αστική δημοσιογραφία επικεντρώνει στη «σφαγή των καταθέσεων», που όμως είναι πταίσμα, μπροστά στην πραγματική σφαγή της εργατικής τάξης και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, παντού στην ΕΕ και σ' όλον τον κόσμο όπου κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Μιλάνε για ιερά και όσια της περιουσίας, της ιδιοκτησίας. Κανένα ιερό και όσιο δεν έχουν οι καπιταλιστές, όταν οξύνεται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Θεριά ανήμερα τρώνε ο ένας τον άλλο για την κυριαρχία τους.

Για την εργατική τάξη μόνο αποδεκτό ιερό και όσιο είναι το δικαίωμα αυτών που παράγουν να απολαύσουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους.

Αυτό που μόνο οι εργάτες μπορούν να το επιβάλουν. Αυτό που μόνο οι γυναίκες των εργατών πλάι στους άντρες τους μπορούν να το επιβάλουν. Αυτό που μόνο τα παιδιά των εργατών, στην πρώτη γραμμή της μάχης μπορούν να το επιβάλουν.

Μπροστά στην όξυνση που προκαλείται από την καπιταλιστική κρίση, όσοι περισσότεροι αστοί και σύμμαχοί τους εμφανίζονται στο γυαλί να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τόσοι περισσότεροι εργάτες στους χώρους δουλειάς, λαϊκοί άνθρωποι στις γειτονιές πρέπει να αποφασίζουν μέτρα ενίσχυσης της οργάνωσης, της λαϊκής συμμαχίας, έτσι που και σήμερα όσα δικαιώματα έχουν απομείνει να υπερασπίσουν και το δρόμο να ανοίγουν για αύριο.

Μέρα που ήταν προχτές, επέτειος της Παρισινής Κομμούνας, ηχούν σαν για σήμερα οι στίχοι του κομμουνάρου εργάτη Ευγένιου Ποτιέ «...Για να λείψουν τα δεσμά μας / για να πάψει πια η σκλαβιά / να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας / και της ψυχής μας τη φωτιά» (από τους στίχους της Διεθνούς).

Ανοιχτά, πια, αστοί δημοσιολόγοι γράφουν ότι η Ευρώπη οφείλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα Γερμανία «όπως τότε», δηλαδή με πόλεμο. Ετσι, δεν ηχούν παράξενα οι πρόσφατες δηλώσεις Γιούνκερ, που επίσης μιλούσε προ ημερών και για επικείμενο πόλεμο.

Δηλαδή, έχει δίκιο το ΚΚΕ όταν δείχνει ότι οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο τέλος λύνονται με πόλεμο; Ασφαλώς και έχει δίκιο. Οπότε το πρόβλημα δεν είναι η Γερμανία, αλλά ο ιμπεριαλισμός στο σύνολό του. Δηλαδή, ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων που φτάνει στο ως εδώ και μη παρέκει. Και που για να μη λυθεί «όπως τότε» με θύματα τους λαούς, πρέπει να βρει απέναντί του ισχυρό αντιμονοπωλιακό κίνημα. Αλλά αυτό σημαίνει ισχυρό εργατικό κίνημα. Που δεν θα βγάζει ανακοινώσεις για την υγεία του τραπεζικού συστήματος όπως η ηγεσία της ΓΣΕΕ, αλλά θα βάζει στόχους ταξικούς. Αλλά αυτό σημαίνει άλλο κίνημα. Δηλαδή οργάνωση των εργατών στα δικά τους ταξικά συνδικάτα. Κι έτσι ξαναρχόμαστε στην άλλη επισήμανση του ΚΚΕ για το επείγον της ανασύνταξης του κινήματος.

Μικρός που είναι ο κόσμος! Πάνω που διάφοροι πανηγυρίζουν ότι «το ΚΚΕ απομονώνεται» (αφού δε δέχεται να συμβάλει στη σωτηρία του συστήματος) έρχεται πεισματάρα η πραγματικότητα να το δικαιώσει. Δεν φταίει γι' αυτό το ΚΚΕ, αλλά οι σιδερένιοι νόμοι αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Τους οποίους το ΚΚΕ, ως οφείλει, δείχνει στους εργάτες ώστε να πάψουν να 'χουν αυταπάτες για το πώς θα αντιμετωπίσουν τον αντίπαλό τους, και τους καλεί να κάνουν τα πάντα για να 'ναι οι οργανώσεις τους ικανές για τις μεγάλες μάχες που αναγκαστικά βρίσκονται μπροστά. Με τέτοιες επισημάνσεις, βέβαια, είναι εξηγήσιμο και το μένος με το οποίο αντιμετωπίζεται το ΚΚΕ από διάφορους άσπονδους φίλους, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που στις επόμενες μέρες αναγκαστικά θα φουντώσει, καθώς το ΚΚΕ βαδίζει ήδη πλησίστιο για το 19ο Συνέδριό του και τα μηνύματα από τις Οργανώσεις του, όπως αποτυπώνονται στις αποφάσεις τους, που δημοσιεύονται στο «Ριζοσπάστη» έχουν γίνει ήδη καρφί στο μάτι της αντίδρασης.

Στο μεταξύ, οι εργάτες έχουν μπροστά τους άμεσα καθήκοντα: Με αφορμή το συνέδριο της ΓΣΕΕ, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) τονίζει: «Σήμερα δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα φέρνει στις γραμμές των εργατών το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα υποκλίνεται στο θεό της ΕΕ, θα αναγνωρίζει το χρέος, θα βγάζει αντιμνημονιακές κορόνες χωρίς όμως να έχει γραμμή ρήξης με τη μήτρα που γεννά τα μνημόνια. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα της εργατικής αριστοκρατίας, που θα είναι απεργοσπαστικό και θα υπονομεύει κάθε κινητοποίηση που θα αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ίδια η ζωή απέδειξε πού οδηγεί "ο δρόμος του εφικτού", των συμβιβασμών και υποχωρήσεων, ώστε να μη θιγεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των ομίλων.

Καμία θυσία για την πλουτοκρατία!

Κίνημα ταξικό που να αμφισβητεί την κυριαρχία των μονοπωλίων.

(...) Κίνημα που μπορεί να τους φοβίσει, να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις είναι αυτό που θα παλεύει για όλα τα καθημερινά προβλήματα και ταυτόχρονα θα διεκδικεί την εξουσία για το λαό» (από τη Διακήρυξη του ΠΑΜΕ μπροστά στο συνέδριο της ΓΣΕΕ / μόνο στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).