Προτείνω:

«Στα κριτήρια για την επιλογή των στελεχών δεν μπαίνουν οι αντίθετες απόψεις τους από την τελική απόφαση, που προβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης στα πλαίσια του Καταστατικού».

Ξέρω πως δεν είναι απλό, πως η Ιστορία δίδαξε με τους Τρότσκι, Μπουχάριν, Κρουτσιόφ, Γκορμπατσόφ, Παρτσαλίδη, Κωστόπουλο, πως δεν είναι αγνά τα πράγματα, πως γίνονται φράξιες, που ξεκινούν από την τάχα αγνή διαφωνία, πως υπάρχουν αριβίστες, οπορτουνιστές, που ξέρουν να καλύπτονται κλπ. Είναι λογικό να σκεφτείς: «Μα δεν μπορώ να ψηφίσω αυτόν που είχε αντίθετη άποψη από την τελική μας απόφαση, είναι δυνατόν να εφαρμόσει τη γραμμή μας; Καλύτερα δεν είναι να κάτσει στην άκρη; Ακόμα κι ο ίδιος δε θα θέλει να εκλεγεί, για να εφαρμόσει μια γραμμή που δεν πιστεύει».

Θεωρώντας λοιπόν φυσιολογική την έλλειψη της αρετής των στελεχών να εκτελούν το ίδιο καλά και την απόφαση που δεν ψήφισαν, πρέπει να τα παραμερίζουμε από το στελεχικό πόστο, ακόμα κι αν κατά τα άλλα κριτήρια το αξίζουν.

Και όμως. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Και πώς το στέλεχος θα συμβάλλει στον προβληματισμό γενικά, αλλά κυρίως στην ώρα των λαθεμένων συλλογικών αποφάσεων, που καταλήγουν στον οπορτουνισμό, στους Γκορμπατσόφ; Πώς θα εφαρμοστεί η αναφορά της θέσης 100; Μήπως χωρίς αυτό το στοιχείο ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός είναι λειψός;

Τέλειος δεν είναι. Η Ιστορία για πρώτη φορά τον βλέπει. Μάλλον θα χαίρεται με τις προσωπικές λεβέντικες επιλογές των Λένιν, Στάλιν, Βελουχιώτη, Ζαχαριάδη, όπως παλιά του Σπάρτακου ή του Ροβεσπιέρου. Και θ' αποστρέφεται τις αντίστοιχες των Τρότσκι, Μπουχάριν, Χρουτσιόφ, Ζούκοφ, Παρτσαλίδη. Η διαφορά της σωστής ιστορικής επιλογής, ήταν μόνο ήθους και διορατικότητας; Μήπως οι πρώτοι πίστεψαν περισσότερο στις μάζες, στο Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό, στο νέο Συλλογικό Ανθρωπο και τον εφάρμοσαν, έστω και πρωτόλεια, πολύ μα πολύ περισσότερο από τους δεύτερους κι έτσι μείωσαν τις πιθανότητες λάθους;

Η στάση και σκέψεις του διαφωνούντα, που έβαλα στο προηγούμενο σημείωμα, είναι ηθικολογία ή βασικό γνώρισμα του Κομμουνιστή, που πρέπει να καλλιεργήσουμε; Μέχρι που να του λέμε: «Καλά ρε σύντροφε, σε τόσες σελίδες, τίποτα δε βρήκες να σκεφτείς αλλιώτικα ή να διαφωνήσεις;»...

Επίσης εκεί, στο άρθρο 3, να προστεθεί:

«Στη διαδικασία αυτή πρέπει να εξασφαλίζεται η αλληλεπίδραση Σώματος - Καθοδήγησης».

Η σωστή προετοιμασία, οι συνεργασίες, τα αποκτηθέντα πλεονεκτήματα γνώσης του χώρου, από την πλευρά της Καθοδήγησης, με τη δημιουργική επαφή της με τους «από κάτω», που αυτή κυρίως εξασφαλίζει την επαφή της με τις μάζες (και εδώ μόνο εντάσσεται το «προβάδισμα», που έχει τη λογική του για τις εύκολες περιόδους), συχνά καταλήγουν σε πλήρες πέρασμα της πρότασής της, χωρίς άλλους υποψηφίους (παρά το ότι συχνά ο Στάλιν πχ ανέφερε την ανάγκη για περισσότερους υποψηφίους, σε κείνους τους καιρούς μάλιστα). Δεν θα 'ταν καλύτερα η μυστική ψηφοφορία να επιβεβαίωνε τις επιλογές της; Αυτό γίνεται μόνο αν υπάρχουν κι άλλοι υποψήφιοι, που προτείνονται από το Σώμα. Να ευνοηθεί μάλιστα η διαδικασία για να 'ναι οι καλύτεροι κι όχι αποτέλεσμα επιπολαιότητας ή φραξιονιστικής δουλειάς. Και εδώ χρειάζεται πρόσθετη μνεία στο Καταστατικό: «Ειδικά την περίοδο πριν τις εκλογές, είναι αντικομματικό να γίνεται αναφορά για ικανότητα ή καταλληλότητα προσώπων, έξω από τα όργανα».