«Ηρθε η ώρα να απαλλαγούμε από συμβιβασμένες ηγεσίες», σημειώνει σε συνέντευξή του στην «κυριακάτικη Αυγή» ο Γ. Γαβρίλης, κεντρικό στέλεχος της Αυτόνομης Παρέμβασης, με αφορμή το συνέδριο της ΓΣΕΕ που ξεκινά αύριο. Ολόκληρο το δισέλιδο της «Αυγής» ακτινοβολεί αισιοδοξία για το μέλλον του εργατικού κινήματος, εξαιτίας των ρωγμών στο «καθεστώς της ΓΣΕΕ» που πιστοποιεί - κατά τη γνώμη τους - η πρόσφατη αποχώρηση από την ΠΑΣΚΕ βασικών στελεχών της, τα οποία ίδρυσαν νέα παράταξη. Ετσι, περισσεύουν διαπιστώσεις για τα ...ψωμιά που έφαγε «το συνδικαλιστικό πρότυπο του "κοινωνικού εταίρου"», αλλά και για τον «κύκλο απαξίωσης», που ολοκλήρωσαν η «πλήρης γραφειοκρατικοποίηση και κομματικοποίηση των συνδικάτων».

Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει μόνο την υποκρισία που ξεχειλίζει. Γιατί εκείνοι που σήμερα καταγγέλλουν τον κοινωνικοεταιρισμό είναι εκείνοι που έτρεχαν μαζί με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στα τραπέζια των αντεργατικών παζαριών. Συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να συνεργάζονται με όσους στα λόγια καταδικάζουν: μόλις πριν από ένα μήνα, στο συνέδριο της Ομοσπονδίας Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών η ΑΠ «κατέβηκε» σε κοινό ψηφοδέλτιο με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ. Ενώ, ακόμα και όταν δε συγκροτούν κοινά ψηφοδέλτια, συνεργάζονται περίφημα στην προώθηση αντεργατικών σχεδιασμών: Για παράδειγμα, στην Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συμφωνήσουν στη μετατροπή του ΤΕΑΥΦΕ σε ΝΠΙΔ (εν κρυπτώ ουσιαστικά από τους εργαζόμενους), οδηγώντας σε μείωση των επικουρικών συντάξεων κατά 40% κ.τ.λ.

Ομως, ακόμα πιο επικίνδυνες είναι οι αυταπάτες που καλλιεργούν στους εργαζόμενους ότι μπορεί να υπάρξει κίνημα ικανό να υπερασπίζεται τα δικά τους συμφέροντα, χωρίς καθαρό μέτωπο με τα μονοπώλια. Δεν αρκεί να αναζητά κανείς «μαχόμενο, αγωνιστικό, διεκδικητικό συνδικαλισμό», όπως αναφέρει και η «Αυγή», παρουσιάζοντας μέρος των στόχων της νεοσύστατης παράταξης. Κριτήριο για τη μαχητικότητα σήμερα του κινήματος και των συνδικάτων είναι πόσο συμβάλλουν στην οργάνωση των εργατών ενάντια στην ανάπτυξη που υπηρετεί τη μεγαλοεργοδοσία. Γιατί, πολλοί μπορεί να καταγγέλλουν το παρελθόν (τους), ακόμα και να εμφανίζονται ότι κάνουν αυτοκριτική. Το ζήτημα δεν είναι, όμως, αν θα αλλάξει ο Μανωλιός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς. Την υποταγή στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, υπάρχουν πολλοί τρόποι να τη διακηρύσσει κανείς: είτε από τα τραπέζια των «διαλόγων», είτε ακόμα και από τους δρόμους του αγώνα. Είτε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, είτε ακόμα και από τις κυβερνητικές καρέκλες...