Με αφορμή το νέο χρόνο, τα κόμματα του κεφαλαίου και οι παραφυάδες τους προσπάθησαν να καλλιεργήσουν «ελπίδα» στο λαό, ταυτίζοντας ξεδιάντροπα το συμφέρον του με αυτό της αστικής τάξης. Η κυβέρνηση κάνει λόγο για «επιστροφή στην ανάπτυξη» από το 2012, κρύβοντας ότι αυτή αν και όταν θα έρθει θα είναι αποτέλεσμα καταστροφής της εργατικής δύναμης μέσα από νέες βαθιές περικοπές σε μισθούς και δικαιώματα, με την εξασφάλιση ακόμα φθηνότερης εργατικής δύναμης στο κεφάλαιο και μεγάλη ανεργία. Καλεί το λαό να «ελπίζει» σε ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας, κρύβοντας ότι η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική, τα κέρδη της θα τα καρπωθεί το κεφάλαιο και πως σύντομα η καπιταλιστική οικονομία θα βυθιστεί σε νέα κρίση, με ακόμα πιο επώδυνες συνέπειες για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η ΝΔ παρουσιάζει σαν «ελπίδα» για το λαό το δικό της «μείγμα πολιτικής», μια ρεπλίκα των όσων εφαρμόζει η κυβέρνηση, εμπλουτισμένη με επιπλέον φιλομονοπωλιακά μέτρα. Σε κάθε περίπτωση, από τη μια ή την άλλη πρόταση για τη διαχείριση της κρίσης, κερδισμένο βγαίνει το κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και για τις προτάσεις που σιγοντάρουν τα άλλα κόμματα. Ο ΛΑ.Ο.Σ. στηρίζει αναφανδόν την κυβέρνηση, ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βλέπει την «ελπίδα» για το λαό σε «λύσεις» όπως η έκδοση ευρωομολόγου. Πρόταση την οποία, μαζί με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζουν η κυβέρνηση, ισχυρές μερίδες της πλουτοκρατίας και μεγάλο τμήμα του πολιτικού της προσωπικού.

Ολοι οι παραπάνω σ' ένα πράγμα ταυτίζονται: Καλούν το λαό να συνδέσει την τύχη του με τη σωτηρία και την ισχυροποίηση της αστικής τάξης και της πολιτικής της εξουσίας χειραγωγώντας τον στην αστική πολιτική με διαφορετικά μείγματα. Εμποδίζοντάς τον να συνειδητοποιήσει ότι η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση μπορεί να υπάρξει μόνο σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Εκεί βρίσκεται η πραγματική ελπίδα για την εργατική τάξη και το λαό, για μια τέτοια προοπτική παλεύει το ΚΚΕ. Το 2011 μπορεί και πρέπει να γίνει η χρονιά που ο λαός θα βάλει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, καταγράφοντας γενναία βήματα στην οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας, στην οργάνωση της αντεπίθεσης. Το 2010 ήταν η χρονιά που έδωσε ώθηση στην ενιαία δράση του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ. Τα φύτρα αυτά της λαϊκής συμμαχίας είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο γέννησε το κίνημα τα τελευταία χρόνια.

Τώρα είναι η ώρα αυτές οι συσπειρώσεις να αποκτήσουν γερά ποδάρια στους χώρους δουλειάς και στις εργατογειτονιές. Να μαζικοποιηθούν και να αποτελέσουν την πραγματική ραχοκοκαλιά μιας συμμαχίας, ενός πλατιού αγωνιστικού μετώπου, που θα πρωτοστατεί στις λαϊκές μάχες, για να αποτραπούν τα χειρότερα, να αποσπαστούν κατακτήσεις από τον ταξικό αντίπαλο. Αλλά κυρίως, να οργανώσουν και να διευθύνουν την κατά μέτωπο σύγκρουση με την εξουσία των αστών, την πάλη για το κέρδισμά της από τους εργαζόμενους και τους συμμάχους τους, την οικοδόμηση μιας άλλης οικονομίας, στα μέτρα των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Για μια τέτοια προοπτική το ΚΚΕ θα δώσει όλες του τις δυνάμεις τη χρονιά που μόλις άρχισε.