Το ευρωομόλογο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ομόλογο, του οποίου, όμως, εκδότρια αρχή θα είναι η ίδια η ΕΕ. Στην επικρατέστερη έκδοση, η πρόταση συνίσταται στη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Χρέους, ο οποίος θα μπορεί να εκδίδει ομόλογα για να χρηματοδοτεί έως το 50% των δανειακών αναγκών των κρατών της ΕΕ και έως το 100% για τις χώρες που έχουν πρόβλημα πρόσβασης στις αγορές. Αρα, πρόκειται για μια μορφή δανεισμού, κατ' αναλογία του δανεισμού που υπάρχει και σήμερα από τις καπιταλιστικές «αγορές», μόνο που την έκδοσή του, άρα και τις εγγυήσεις χορήγησης και την εξόφλησή του, δεν την έχει κάποια επιμέρους χώρα, αλλά η ΕΕ.

Τα χρήματα - δάνεια, που θα συγκεντρώνει η ΕΕ από την έκδοση του ομολόγου αυτού, θα δίνονται σαν δάνειο στις χώρες που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα (χρέη, ελλείμματα κλπ.). Ευρωομόλογο, μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ποτέ και άρα κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τους επιμέρους όρους και τις προϋποθέσεις, με βάση τις οποίες θα εκδίδεται, ούτε μπορεί κανείς να ξέρει το είδος των επιτοκίων, την ενδεχόμενη διαφοροποίησή τους ανάλογα με το ποιος αντλεί κεφάλαια από αυτό, ούτε και τους όρους εξόφλησής του. Αυτό που προδικάζουν οι πάντες, και σωστά, είναι ότι αφού θα πρόκειται για τίτλους που θα αφορούν την ΕΕ συνολικά, οι περιβόητες καπιταλιστικές «αγορές» - τράπεζες, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κ.ά - θα προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν επιτόκια που να αντανακλούν, με μια έννοια, τον μέσο όρο των επιτοκίων που ισχύουν για τις ξεχωριστές χώρες - μέλη.

Σε κάθε περίπτωση, η προπαγάνδα περί «ενιαίων όρων δανεισμού» των κρατών - μελών της ΕΕ είναι σκέτη κοροϊδία στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού, ενώ τα όποια χρήματα εξοικονομήσει το κράτος από το φθηνότερο δανεισμό - με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει τέτοιος - δε θα πάνε σε δράσεις για την ανακούφιση και την βελτίωση της ζωής του λαού, αλλά θα διοχετευτούν στην πλουτοκρατία, είτε σαν άμεση και έμμεση ενίσχυση της κερδοφορίας της, είτε σαν «πακέτα» αποπληρωμής των δανείων και των τόκων.