Πρόκληση στη νοημοσύνη του ελληνικού λαού, αλλά και προάγγελος νέων πράξεων υποτέλειας, είναι ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη ότι, τάχα, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, με τους κανόνες που ορίζουν, δημιουργούν πιέσεις στην Τουρκία για να συμμορφωθεί με τους διεθνείς κανόνες. Ποτέ και σε τίποτα δεν έχει φανεί κάτι τέτοιο και ούτε βέβαια πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, γιατί οι οργανισμοί αυτοί δε στοχεύουν ούτε στην προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών τους, με εξαίρεση τις ηγετικές δυνάμεις, και, πολύ περισσότερο, στην ειρήνη. Λόγος ύπαρξής τους είναι η εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και οι οποιεσδήποτε επιμέρους διευθετήσεις των σχέσεων των κρατών - μελών τους αποβλέπει σ' αυτόν το σκοπό. Τα έργα και οι ημέρες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ διδάσκουν ότι οι οργανισμοί αυτοί είναι οι κύριοι ένοχοι για την όποια κατάσταση επικρατεί σε όλο το φάσμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Και όλα αυτά τα λέει ο πρωθυπουργός, μόλις μια βδομάδα μετά το φιάσκο της άσκησης «DESTINED GLORY» στην Τουρκία, όπου το ίδιο το ΝΑΤΟ έκανε πλάτες στην τουρκική απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, πράγμα που οδήγησε στην αναγκαστική αποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από την εν λόγω άσκηση. Η στάση αυτή του ΝΑΤΟ, που ήρθε σε αντίθεση ακόμα και με την ίδια τη γνωμοδότηση της νομικής του υπηρεσίας, αποδεικνύει περίτρανα πόσο φρούδες, αλλά και επικίνδυνες, είναι οι ελπίδες αυτών που πιστεύουν ότι μια προσφυγή σε μια τέτοια διεθνή διαιτησία θα δικαιώσει την ελληνική πλευρά. Τα είπε αυτά ο πρωθυπουργός, την ίδια ώρα που οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών συμφωνούσαν να ξεκινήσει διάλογος, είτε εντός του ΝΑΤΟ, είτε υπό τη σκιά του, για τα αμερικανοτουρκικής έμπνευσης Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), μέτρα που, στην ουσία, εγκαθιδρύουν ένα νέο καθεστώς κυριαρχίας στο Αιγαίο και ανατρέπουν ελληνικά δικαιώματα, κατοχυρωμένα από το Διεθνές Δίκαιο.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που θα εξαναγκάσουν την Τουρκία να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο. Η Ελλάδα και η Τουρκία, επί μισόν αιώνα περίπου, είναι μέλη του ΝΑΤΟ και προφανώς όλα αυτά τα χρόνια οι δύο χώρες λειτουργούν με βάση τους κανόνες του. Ο απολογισμός αυτής της συνύπαρξης είναι πλούσιος και άκρως αποκαλυπτικός: Εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955, εισβολή στην Κύπρο το 1974, Ιμια το 1996, θεωρίες περί «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο και διαρκής αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε νησιά, θάλασσα και αέρα. Τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η ΕΕ, όπου η Ελλάδα είναι πλήρες μέλος της εδώ και μια εικοσαετία, ενώ η Τουρκία είναι υποψήφια για ένταξη, όχι μόνο δεν έκαναν καμία παρέμβαση, αλλά καλούν την Ελλάδα να καθίσει στο τραπέζι για να συζητήσει τις τουρκικές διεκδικήσεις.

Ολα αυτά τα χρόνια, κανένα πρόβλημα δε λύθηκε. Αντίθετα, εδραιώθηκε η αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, το Κυπριακό πάει από το κακό στο χειρότερο και η απειλή για μια επικίνδυνη όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων διαρκώς καιροφυλακτεί. Και, πάνω απ' όλα τα παραπάνω, πρέπει να επισημάνουμε ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την επιβολή της «νέας τάξης» στην ευρύτερη περιοχή. Ομως, η άποψη που διατύπωσε ο πρωθυπουργός δεν είναι μια πολιτική αφέλεια - αυτό θα ήταν η καλύτερη εκδοχή - αλλά πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια πλήρους υποταγής της χώρας, και με κάθε τίμημα, στη ΝΑΤΟική «νομιμότητα», με προφανή στόχο την ακόμα πιο ενεργό συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟικό γίγνεσθαι. Είναι μια δήλωση νομιμότητας και υποταγής στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.