Γύρω από τον άξονα του προπαγανδιστικού τεχνάσματος που λέγεται «συναίνεση» κινείται η πολιτική των δύο κομμάτων της δικομματικής εναλλαγής. Ζητούμενο γι' αυτούς είναι η λαϊκή συναίνεση στα αντιλαϊκά σχέδια που επεξεργάζονται τα επιτελεία τους, στο όνομα της αντιμετώπισης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ενώ ταυτόχρονα από τα κέντρα αποφάσεων της άρχουσας τάξης, όπως ο ΣΕΒ, προωθείται σε πολιτικό επίπεδο η συναίνεση ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί τα συμφέροντα και τα σχέδια της πλουτοκρατίας.

Η συναίνεση, στην παρούσα φάση, αποτελεί μέρος της στρατηγικής της άρχουσας τάξης. Για το λόγο αυτό σπεύδουν τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο Γ. Παπανδρέου να εκφράσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη στήριξή τους στη συναίνεση, ακόμα και αν εμφανίζονται να βρίσκονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους λόγω του υπαρκτού ανταγωνισμού που υπάρχει για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στη νομή της εξουσίας.

Ο πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, βγήκε ανοιχτά να απευθύνει κάλεσμα για συναίνεση τόσο στο λαό όσο και στις πολιτικές δυνάμεις στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. «Εκείνο, είπε μιλώντας στην ΚΕ της ΟΝΝΕΔ, που μας απασχολεί - και πρέπει να κάνουμε όλοι το ίδιο - είναι η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς κρίσης στη χώρα μας». Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η κριτική που ασκεί ο πρωθυπουργός στο ΠΑΣΟΚ, αφού το κατηγορεί ότι παίζει «με κορυφαίους θεσμούς όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας» και για «χονδροειδείς ανευθυνότητες». Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, από την πλευρά του, ανέφερε, κάνοντας ένα είδος «διαλόγου» με τον πρωθυπουργό, ότι «η χώρα μπορεί να βγει πιο δυνατή από την κρίση αρκεί να έχει ξεκάθαρους στόχους πίσω από τους οποίους θα συνταχθούν όλοι». Δηλαδή, συναίνεση γύρω από στόχους, που βέβαια δεν είναι η στήριξη των λαϊκών εισοδημάτων, όπως δημαγωγικά είπε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι στόχοι της άρχουσας τάξης και οι κατευθύνσεις του «ευρωμονόδρομου» όπου δηλώνουν πίστη με κάθε ευκαιρία και οι δύο «μονομάχοι».