Συμφωνώ με την εκτίμηση της Εισήγησης ότι «είναι παραποίηση των θέσεων της ΚΕ η άποψη ότι η θέση της για την κατανομή "ανάλογα με την εργασία" έχει εξισωτικό χαρακτήρα».

Οι απόψεις αυτές στερούνται επιστημονικής τεκμηρίωσης. Ας διαπραγματευτούμε τη θεωρητική πλευρά αυτού του ζητήματος με τη δύναμη του παραδείγματος: 'Η, μάλλον, ορθότερα ας δανειστούμε δύο παραδείγματα από τον Κ. Μαρξ.

Παράδειγμα 1ον: Ας υποθέσουμε πως έχουμε κατανομή με βάση την εργασία και ας υποθέσουμε πως έχουμε 2 εργάτες με διαφορετικές φυσικές ικανότητες, οι οποίοι εργάζονται με τον ίδιο χρόνο και κάτω από τις ίδιες συνθήκες εργασίας, τεχνολογικές κλπ. Ο Α παράγει 10 τεμάχια ενός συγκεκριμένου προϊόντος και ο Β παράγει 7 τεμάχια ενός συγκεκριμένου προϊόντος. Οι δύο εργάτες λοιπόν διακρίνονται από άνιση παραγωγική ικανότητα. Τι έχουμε εδώ; Κλασική περίπτωση όπου η κατανομή ανάλογα με την εργασία δημιουργεί ταξικές ανισότητες, αφού ο ένας θα αμείβεται με τα 7/10 του άλλου.

Παράδειγμα 2ον: Εχουμε τώρα 2 εργάτες με τις ίδιες φυσικές ικανότητες, τις ίδιες παραγωγικές ικανότητες, εργάζονται κάτω από τις ίδιες συνθήκες εργασίας και αμείβονται ανάλογα με την εργασία «για ίση δουλειά - ίση αμοιβή». Τι έχουμε εδώ; Επίσης κλασική περίπτωση ταξικής ανισότητας. Ο Α εργάτης έχει 4 παιδιά και δεν του φτάνουν αυτά που παίρνει και ο Β εργάτης είναι ανύπαντρος και δημιουργεί ιδιωτική συσσώρευση. Ο ένας θα παίρνει περισσότερα από τον άλλο, θα είναι πλουσιότερος ο ένας από τον άλλο. Πού λοιπόν δημιουργεί εξισωτισμό το «ανάλογα με την εργασία»; Ισα ίσα ανισότητες δημιουργεί!

Οι σύντροφοι που λένε ότι η κατανομή «ανάλογα με την εργασία» δημιουργεί εξισωτισμό, στο μυαλό τους έχουν - ανοιχτά ή συγκαλυμμένα - την υιοθέτηση της άνισης κατανομής στα πλαίσια της «απλής και σύνθετης εργασίας».

Είναι φανερό λοιπόν πως έχουμε ανισότητες από την κατανομή «ανάλογα με την εργασία». «Αυτές οι ελλείψεις όμως δεν μπορούν να αποφευχθούν στην πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας», έλεγε ο Μαρξ. Για να αποφευχθούν όλες αυτές οι αδυναμίες - συμπλήρωνε - θα πρέπει το δίκιο να είναι μάλλον άνισο και όχι ίσο.

Στην (ανώριμη ή ώριμη) κομμουνιστική κοινωνία της δίκαιης κατανομής, το δίκιο θα πρέπει να είναι άνισο, δηλαδή: Ταξικό. Αυτό το άνισο δίκιο στο επίπεδο της οικονομίας ποιος θα το επιβάλλει; Η πολιτική αυτή θα το επιβάλλει. Η εξουσία της εργατικής τάξης.

Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η πλευρά της κατανομής σε σχέση με το άνισο δίκιο, θα μας διευκόλυνε να υπενθυμίσουμε τη θεωρητική επισήμανση και τεκμηρίωση του Κ. Μαρξ στην «Γκότα» όπου εκτός από το χρόνο εργασίας ως μέτρο εκλαμβάνει και την ένταση της εργασίας.

Χρησιμοποιούμε και πάλι τη δύναμη του παραδείγματος...

Ο Α οικοδόμος δουλεύει 7 ώρες στα μπετά ή μεταφέρει τον τενεκέ στον 3ο όροφο. Ο Β οικοδόμος δουλεύει επίσης 7 ώρες αλλά βγάζει τα καρφιά από τις τάβλες, ξεκαλουπώνει, πίνει και καμιά τζούρα καφέ κ.ά. Εδώ έχουμε: Στον ίδιο κλάδο, στον ίδιο χώρο εργασίας με τον ίδιο χρόνο εργασίας άλλη ένταση εργασίας, άρα και άλλη φθορά στον ανθρώπινο οργανισμό, στη συγκεκριμένη παραγωγική δύναμη.

Το άνισο δίκιο εδώ πώς θα αποδοθεί; Θα πάμε στη λογική της καλύτερης αμοιβής σ' αυτόν που δουλεύει με μεγαλύτερη ένταση; Ομως μια κοινωνία που οικοδομεί σοσιαλισμό - κομμουνισμό δεν πρέπει να δημιουργεί ανισότητες. Μπορεί και πρέπει να βρει κι άλλους τρόπους, άλλα κίνητρα.

Για παράδειγμα, μπορεί να μειωθεί ο χρόνος εργασίας π.χ. από 7 σε 5, να δοθεί ελεύθερος χρόνος για άθληση, πολιτισμό, ένα ρεπό κ.ά.