Το ερώτημα δεν είναι πότε η λεπτή κλωστή της δεδηλωμένης θα σπάσει, αλλά ποιος θα έχει την πρωτοβουλία: Εκείνη η μερίδα της άρχουσας τάξης που δείχνει να ικανοποιείται με την τρέχουσα πολιτική διαχείριση και θα θελήσει την ανανέωσή της μέσω μιας εκλογικής αναμέτρησης που θα εγγυάται περισσότερες πιθανότητες διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασης ή τμήματα της ολιγαρχίας που επιζητούν ανακατατάξεις; Με άλλα λόγια, θα είναι ο ίδιος ο Καραμανλής που θα «προλάβει» να κηρύξει τις εκλογές ή θα οδηγηθεί σε αυτές από κινήσεις τρίτων;
Σε κάθε περίπτωση, φροντίδα και των μεν και των δε είναι να μην πάει η χώρα σε εκλογές για τα μεγάλα. Θέλουν μια εκλογική αναμέτρηση που ο δικομματισμός δε θα κληθεί να απολογηθεί για τα πολιτικά του πεπραγμένα, αλλά, με την αξιοποίηση των σκανδάλων και της σκανδαλολογίας, να εγκλωβιστεί το εκλογικό σώμα σε μια ακατάσχετη «ηθικολογία» μεταξύ των «καταλληλότερων» να τον εμπαίζουν.
Το έργο παίζεται και ξαναπαίζεται για μια τουλάχιστον 20ετία: Εχει ξαναπαιχτεί το '89 με τον Κοσκωτά, το '93 με την ΑΓΕΤ και τον Παντσαβόλτα, το 2000 με τη Σοφοκλέους, το 2004 με την τροπολογία Πάχτα, το 2007 με τα δομημένα ομόλογα (πριν ξεσπάσουν οι πυρκαγιές).
Υπάρχει επομένως αρκετή εμπειρία στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα ώστε να απαντήσουν «νισάφι πια!». Και να ψηφίσουν όχι συρόμενοι πίσω από απατηλές ατάκες περί «σεμνότητας και ταπεινότητας» του κόμματος του ...Εφραίμ ή από ανέξοδες διακηρύξεις περί «νέας αρχής» του κόμματος του συναλλασσόμενου με τη «Ζήμενς» Τσουκάτου.
Τα πολιτικά μαγειρεία του δικομματισμού και των πρόθυμων συνεργατών τους θα επιχειρήσουν να οδηγήσουν το λαό να ψηφίσει με κριτήριο αν οι υπογραφές κάτω από τα Βατοπέδια είναι περισσότερο γαλάζιες ή περισσότερο πράσινες. Υπάρχει όμως ένα ασφαλέστερο κριτήριο: Οτι οι υπογραφές είναι γαλαζοπράσινες! Αυτό πρέπει να είναι το κριτήριο της επερχόμενης ψήφου: Οι γαλαζοπράσινες υπογραφές κάτω από τη διάλυση της «Ολυμπιακής», οι γαλαζοπράσινες υπογραφές κάτω από το ξεπούλημα του ΟΤΕ, οι γαλαζοπράσινες υπογραφές τους κάτω από την εκποίηση των λιμανιών, οι γαλαζοπράσινες υπογραφές κάτω από τις «αυξήσεις» του ενός (!) ευρώ στον εργάτη.