Ενα ακόμα επεισόδιο ήρθε να προστεθεί στο μακροχρόνιο εσωκομματικό σίριαλ του ΠΑΣΟΚ, που όμως δεν είναι μια απλή εσωκομματική υπόθεση του συγκεκριμένου κόμματος. Αποτελεί ευθεία αντανάκλαση ευρύτερων προβλημάτων και διεργασιών που συντελούνται στο δικομματικό αστικό πολιτικό σύστημα.

Η κρίση που υποβόσκει στο ΠΑΣΟΚ μπορεί μεν κατά καιρούς να εκδηλώνεται με αντιθέσεις προσώπων, π.χ. Παπανδρέου - Βενιζέλος, Παπανδρέου - Σημίτης, ωστόσο μέσα από αυτήν εκφράζεται η σοβαρή ανησυχία των κυρίαρχων κύκλων της άρχουσας τάξης, για το αν και κατά πόσο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να παίξει το ρόλο του ως ο άλλος πόλος του δικομματισμού. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο εκδηλώνονται κατά καιρούς στους κύκλους του ΠΑΣΟΚ διάφορες πρωτοβουλίες, μέσω των οποίων επιχειρούν ν' απαντήσουν τα επιμέρους κέντρα του ΠΑΣΟΚ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε αυτές τις ανησυχίες και ταυτόχρονα να πάρουν διαπιστευτήρια από την άρχουσα τάξη. Το πράγμα θα ήταν πιο απλό εάν το όλο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν απόρροια και της ευρύτερης διεθνούς κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας, μέσα σε ένα κλίμα πλήρους ταύτισής της με όλες τις στρατηγικές επιλογές της λεγόμενης νεοφιλελεύθερης διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος.

Γίνεται φανερό πλέον ότι αυτό που επιβεβαιώνεται είναι η χρεοκοπία όλων εκείνων των αντιλαϊκών πολιτικών διαχείρισης του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, με αποτέλεσμα να γίνεται ακόμα πιο επιθετικό, ακόμα πιο αρπακτικό απέναντι στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Ομως, μη δημιουργηθούν αυταπάτες ότι θα καθίσουν όλοι αυτοί με σταυρωμένα τα χέρια. Εξάλλου, όπως έχει διδάξει και η ιστορία, η άρχουσα τάξη, εφόσον η δύναμη του μαζικού λαϊκού κινήματος δε βάζει εμπόδια στις επιλογές της, αξιοποιεί τα όποια προβλήματα υπέρ της εδραίωσης της εξουσίας της.

Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με το θόρυβο που βγαίνει από το ΠΑΣΟΚ ακούγονται και όλες αυτές οι φωνές περί συγκλίσεων με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και επιχειρούνται διάφορες μεταμφιέσεις και φτιασιδώματα στην κατεύθυνση της ανάδειξης ενός αξιόπιστου πόλου αστικής διακυβέρνησης. Κοινός παρονομαστής τους είναι όχι η αναζήτηση διεξόδου υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, αλλά η εξαπάτηση των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών μαζών, με τελικό σκοπό τη διαχείριση της λαϊκής αγανάκτησης στο πλαίσιο του συστήματος. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο μαζικός απεγκλωβισμός εργαζομένων από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χωρίς το λάθος στήριξης του οπορτουνισμού, πρέπει να εκφραστεί με συσπείρωση στην πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Την πρόταση συγκρότησης του μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία που γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη.