Σύμφωνα με τα στοιχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα, τα καθαρά κέρδη των 100 πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων στην Ελλάδα ανήλθαν το 2007 στα 2,03 δισ. ευρώ. Τα κέρδη τους το 2006 ήταν 1,62 δισ. ευρώ. Μέσα σε ένα χρόνο, δηλαδή, όλοι αυτοί οι καλοί επιχειρηματίες, που καμία ευθύνη δεν έχουν για την ακρίβεια στην αγορά, σημείωσαν μια αύξηση κερδοφορίας που σε ποσοστά ξεπερνάει το 25%. Τουτέστιν, έξι φορές πάνω από τον τρέχοντα πληθωρισμό. Μόλις...

*

Τέτοια και ανάλογα στοιχεία για την κερδοφορία των επιχειρήσεων, αν και προκαλούν την κοινή γνώμη, εντούτοις δεν τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής και δημοσιότητας από τους κατά τα άλλα ευαισθητοποιημένους πολιτικούς και δημοσιογράφους, οι οποίοι σπεύδουν να τονίζουν την «έγνοια» τους για τις «δυσκολίες της καθημερινότητας» που αντιμετωπίζουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι. Γιατί, άραγε;...

*

Κάτι μας λέει πως εμπεριέχει κάποια δόση σκοπιμότητας το να γνωρίζεις πως μια χούφτα βιομήχανοι στο χώρο των τροφίμων έχουν μόνο μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2008 μια αύξηση κερδοφορίας της τάξης του 278%, αλλά να το κάνεις «γαργάρα». Λέτε να κάνουμε λάθος; Μήπως είμαστε προκατειλημμένοι;...

*

Να γνωρίζεις ότι μια δράκα εισηγμένων στο Χρηματιστήριο κέρδισε μόλις μέσα σε ένα χρόνο κοντά στα 12 δισ. ευρώ, αλλά να το προσπερνάς με τέτοια ευκολία την ώρα που ένας στους 5 Ελληνες (τουλάχιστον) ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και όταν 450.000 χιλιάδες παιδιά (σύμφωνα με μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδας) διαβιούν σε συνθήκες πείνας και απόλυτης εξαθλίωσης, είναι μια επιλογή που συνιστά απόκρυψη της πραγματικότητας. Γιατί άραγε;...

*

Το να καλοπερνούν οι λίγοι, όταν οι πολλοί δυστυχούν. Το να πεινάνε οι άνθρωποι όταν οι «αφέντες» τρώνε παντεσπάνι. Το περίσσευμα της χλιδής όταν στην κοινωνία βασιλεύει η ανέχεια, δε συνιστούν ούτε «κοινωνική πολυχρωμία», κατά τις χαζοχαρούμενες εκδοχές της «λάιφ στάιλ» αμπελοφιλοσοφίας, ούτε «φυσικό φαινόμενο» όπως θέλουν να πιστεύουμε οι νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες «μετεωρολόγοι» του κοινωνικού δαρβινισμού. Συνιστούν εγκλήματα στο πλαίσιο της λειτουργίας των νόμων της ζούγκλας. Με άλλα λόγια, πρόκειται για πολιτικά εγκλήματα.

*

Κατά την άποψη του Μαρξ, όσο πιο ειδεχθές είναι ένα έγκλημα, τόσο περισσότεροι λόγοι επιβάλλουν να καταστεί στη συνείδηση του κόσμου όσο περισσότερο γίνεται ατιμωτικό. Και ο τρόπος για να καταστεί ατιμωτικό στον απόλυτο δυνατό βαθμό ένα έγκλημα είναι η μέγιστη δυνατή δημοσιοποίησή του. Και δεν είναι «έγκλημα» ορισμένοι να μην ξέρουν τι έχουν και όλοι οι υπόλοιποι να μην ξέρουν πώς θα τα φέρουν βόλτα;

Είναι προφανές ότι σε αυτόν τον τόπο έχουμε τη μια Ελλάδα των εκμεταλλευτών και του αμύθητου πλούτου και την άλλη Ελλάδα της ανέχειας και των εκμεταλλευόμενων. Μήπως, επομένως, τα «μετρημένα» (στην καλύτερη περίπτωση) λόγια των εκάστοτε κυβερνώντων και των ΜΜΕ έως και η απόλυτη αποσιώπηση (στη συνηθέστερη περίπτωση) του γεγονότος ότι στη χώρα των 670 ευρώ βασικό μεροκάματο, των 300 ευρώ σύνταξη, των 400 ευρώ του επιδόματος ανεργίας, κάποιοι ελάχιστοι κερδίζουν δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, συνιστά μια συνειδητή επιλογή για τη διαιώνιση των «δύο Ελλάδων»;