Για την κατάσταση που επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό το τελευταίο διάστημα και τις διεργασίες που συντελούνται μίλησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, χτες, στο ραδιόφωνο του «Φλας» και τον δημοσιογράφο Γ. Σταματόπουλο. Παραθέτουμε τα σχετικά αποσπάσματα από τη συνέντευξή της:

-- Βλέπετε πραγματική κρίση στο πολιτικό σύστημα;

-- Αυτό που βλέπω είναι ότι μετεκλογικά βγήκε πιο αδύναμη η κυβέρνηση και επίσης ακόμη πιο αδύναμη η αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό είναι κάτι που εμείς το θέλαμε να γίνει. Καλούσαμε το λαό να αποδυναμώσει και τους δυο. Το κυριότερο είναι η δυσκολία σήμερα της κυβέρνησης, κάτω και από τη λαϊκή αντίδραση, να περάσει ταχύρυθμα τα μέτρα, τις μεταρρυθμίσεις όπως λέει, με βάση και τις αναγκαιότητες που έχει ο ΣΕΒ και άλλοι επιχειρηματικοί χώροι. Αυτή είναι η ουσία, κατά τη γνώμη μου. Εδώ υπάρχει ένα ρήγμα. Από εκεί και πέρα όταν συμβαίνουν κάποια γεγονότα, σκάνδαλα, τα οποία μάλιστα μετατρέπονται σε κυρίαρχο ζήτημα, καταλαβαίνετε ότι το ρήγμα μεγαλώνει. Αλλά δε νομίζω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει αυτό που λέμε κρίση που οδηγεί σε ανατροπή. Εχουν επιταχυνθεί οι προβληματισμοί για την αναδιάταξη στο πολιτικό σκηνικό.

-- Αλλά λέτε ότι ανατροπή δεν υπάρχει.

-- Μα ανατροπή δεν είναι να φύγει η ΝΔ, ας πούμε, για να έρθει το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το θεωρούμε εμείς ανατροπή αυτό. Είναι μια κυβερνητική αλλαγή. Αλλά πολιτική ανατροπή δεν είναι.

-- Διότι βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις τα δύο μεγάλα κόμματα να βρίσκονται σε ένα επίπεδο 50% - 55% στο σύνολό τους. Δεν είναι πολύ σύνηθες αυτό για τα ελληνικά δεδομένα.

-- Βεβαίως. Αν πάτε στους χώρους δουλιάς θα δείτε ακόμα μεγαλύτερη απόρριψη. Μην κοιτάτε που εκλογικά υπάρχει, δυστυχώς, ένας δισταγμός αποκόλλησης από αυτά τα κόμματα. Μέσα στους εργασιακούς χώρους, που εμείς κυρίως επικοινωνούμε, υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη απόρριψη και δυσαρέσκεια. Βέβαια - δε μου αρέσουν αυτά τα μεγάλα λόγια - αυτή η απόρριψη είναι πάνω στη γενικότερη πολιτική, στα κοινωνικά θέματα, ωστόσο δεν έχει αποκτήσει το απαιτούμενο, κατά τη γνώμη μας, βάθος και σταθερότητα.

-- Μιλάτε για τους εργασιακούς χώρους. Δε σας ρωτούν ποτέ γιατί δεν καταθέτετε μια κυβερνητική πρόταση ή γιατί δε λέτε, επιτέλους, «θα μπορούσαμε υπό κάποιους όρους να συνεργαστούμε με κάποιο από τα μεγάλα κόμματα»;

-- Προεκλογικά έμπαινε κατά κόρον αυτό: «Αν ήσασταν κυβέρνηση τι θα κάνατε;». Και αυτό είναι κατανοητό. Γιατί πολλές φορές, όταν είσαι αντιπολίτευση, αναγκαστικά πρέπει να τεκμηριώσεις το «όχι». Και ακριβώς, μετά τις εκλογές, έχουμε ξεκινήσει μια δραστηριότητα, καταρχήν στις μεγάλες πόλεις, συζήτησης και διαλόγου για την εναλλακτική πολιτική μας πρόταση που περιλαμβάνει και το θέμα της εξουσίας και της διακυβέρνησης. Και πραγματικά όταν κάνεις την αντιπολίτευση, σε τέτοια θέματα που γίνεται αντιπολίτευση, δεν εννοώ αν θα γίνει μια εξεταστική επιτροπή, μιλώ για τα θέματα που αφορούν την οικονομία, τις ιδιωτικοποιήσεις, την Κοινωνική Ασφάλιση, εκείνη την ώρα, ως Κόμμα, πρέπει να σκέφτεσαι, αν ήσουν εσύ τι θα έκανες.

-- Μιλήσατε για μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύετε ότι υπάρχουν τέτοιες διεργασίες;

-- Δεν μπορώ να γίνω μάντης. Ομως, μέσα από τη σοβαρή αρθρογραφία και τις σοβαρές εκπομπές αναπτύσσεται ένας προβληματισμός. Η πλειοψηφία λέει ότι η καλύτερη λύση είναι μια κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αφού τα δύο κόμματα υποστούν ορισμένες αλλαγές και αφού ξεπεραστούν προσωπικοί εγωισμοί, κλπ., ενδεχομένως και παραμερισμός προσώπων. Αυτό λέγεται. Και δεν είναι συνωμοσία αυτό. Οταν τα λέμε, μας λένε ότι βλέπουμε συνωμοτικά σενάρια. Δεν είναι καθόλου συνωμοσία. Είναι εύλογη συζήτηση. Αλλο αν εμείς δεν ευνοούμε αυτό το σχήμα, δε θα το στηρίξουμε. Μια συζήτηση είναι αυτή. Αυτή που θα εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή συναίνεση. Διότι να σας πω τι προβληματισμός υπάρχει. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο κόμματα, ο οποίος δεν είναι ανταγωνισμός ουσίας πάνω σε στρατηγικά θέματα, δε διευκολύνει τη συσπείρωση - έτσι πιστεύουν - του λαού σε μια πολιτική. Ο ανταγωνισμός κρατάει και τον κόσμο, ας πούμε, διχασμένο. Θέλουν να ενώσουν τάχα τους εργαζόμενους, πράγμα που δε θα το πετύχουν ποτέ στο σύνολό τους πάνω σ' αυτή την πολιτική.

-- Οι χειρισμοί των υπολοίπων κομμάτων της αντιπολίτευσης πού έπασχαν, κυρία Παπαρήγα;

-- Εχουν βρει την ευκαιρία ότι μέσα από αυτή την υπόθεση θα έχουμε το «κύκνειο άσμα» του πολιτικού συστήματος και τώρα πάμε για αναδιάταξη, την οποία αναδιάταξη τη χαιρετίζουν σαν πανάκεια και σαν κάτι το θετικό. Ρήγματα έχουμε και πρέπει να αξιοποιηθούν και εξελίξεις έχουμε και πρέπει να αξιοποιηθούν, αλλά εάν περιμένουμε με επικέντρωση στα πρόσωπα ή στον τρόπο διακυβέρνησης να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, μπορεί να αλλάξει αλλά αυτή η αλλαγή δε θα είναι ουσιαστική, θα είναι επιφανειακή.

-- Θα είναι διάλειμμα, είπατε προηγουμένως.

-- Ναι. Δε βλέπετε τον Πρόντι σήμερα που έχει μία συμμαχία; Εχει χάσει την πλειοψηφία και ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης. Λοιπόν, τα έχουμε συναντήσει και εν πάση περιπτώσει, κι αυτή η συμμαχία στην Ιταλία έχει και κόμματα τα οποία είναι και καινούρια, ανανεωμένα, κλπ. Λοιπόν, τι κάνανε;

-- Επειδή, ίσως διαφωνήσετε με τον όρο, αλλά ένα όμορο πολιτικά σας κόμμα, ο ΣΥΝ, πηγαίνει σε συνέδριο και σε εκλογή νέας ηγεσίας. Οι εξελίξεις σας αφήνουν αδιάφορους, κυρία Παπαρήγα;

-- Καθόλου. Τίποτα δε μας είναι αδιάφορο. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι με το κόμμα αυτό έχουμε προγραμματικές διαφορές αντιπαραθετικές, όχι επιμέρους. Σε βασικά ζητήματα. Με αυτή την έννοια δεν το θεωρούμε ένα κόμμα όμορο, που έχουμε τον ανταγωνισμό του όμορου. Ο ΣΥΝ είναι όμορος του ΠΑΣΟΚ και έχουν ανταγωνισμό όμορων. Εμείς έχουμε αντιθέσεις και η κριτική μας στηρίζεται στο εξής: Στο πρόγραμμά του, στην πρακτική του και πρέπει να σας πω ότι έχει και ολίγον διπροσωπία. Πότε έτσι, πότε αλλιώς. Πάρτε, π.χ., τις θέσεις του ΣΥΝ μετά τις εκλογές. Τη μια μέρα λέει: «Προϋπόθεση συνεργασίας με το ΚΚΕ είναι η πολιτική του ήττα». Την άλλη μέρα: «Θέλουμε συνεργασία με το ΚΚΕ. Εχουμε διαφορές, αλλά θέλουμε». Την τρίτη επανέρχεται: «Δεν υπάρχει βάση για συνεργασία με το ΚΚΕ, μόνο με τον κόσμο του ΚΚΕ». Την τέταρτη... Λοιπόν, στο πρόγραμμά του, πέρα από ένα αριστερό πασπάλισμα, οι θέσεις του είναι οι λύσεις που πρόβαλλε η σοσιαλδημοκρατία, όχι μόνο η ελληνική αλλά και η ευρωπαϊκή, τη δεκαετία του '60, και που σήμερα είναι ξεπερασμένες λόγω και της διακρατικής ένωσης στα πλαίσια της ΕΕ, της απελευθέρωσης της αγοράς, κλπ.