Οι πιέσεις που ασκούνται εκ μέρους των ΗΠΑ για παραπέρα εμπλοκή των ελληνικών Ενοπλων Δυνάμεων στις δυνάμεις κατοχής του Αφγανιστάν και στους άλλους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και οι μεθοδεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης, που αναζητά τρόπους να ανταποκριθεί στο χρόνιο αμερικανικό αίτημα, είναι μόνον ένα μικρό στιγμιότυπο του όλου πλέγματος συμμετοχής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς. Μια συμμετοχή, που έρχεται σαν επακόλουθο της εφαρμογής των αποφάσεων των Συνόδων Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη το 2004 και στη Ρίγα το 2006, τις οποίες έχει προσυπογράψει και ο Ελληνας πρωθυπουργός.

Αυτό που σηματοδοτείται από τέτοιες πιέσεις, και δεν αφορούν μόνο τη χώρα μας όπως φάνηκε και από τη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, είναι η παραπέρα ενίσχυση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού, σε συνδυασμό με την ολοένα και μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της παγκόσμιας καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, όπως περίτρανα δείχνουν οι διεθνείς εξελίξεις μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, συνοδεύεται με ακόμα πιο μεγάλη εκμετάλλευση των εργαζομένων όλων των χωρών, ακόμα πιο βαθιά εξαθλίωση πλατιών λαϊκών μαζών που αγγίζει και μεγάλες περιοχές των λεγόμενων αναπτυγμένων καπιταλιστικά χωρών της Ευρώπης και της Β. Αμερικής.

Η ανησυχία εντείνεται όσο οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του ιμπεριαλισμού και οι ντόπιοι εκφραστές τους εγκλωβίζουν τις επιλογές της χώρας μας, υποθηκεύουν το μέλλον του ελληνικού λαού, επιβάλλοντας ως βασικό κριτήριο αυτό που συμφέρει τη στρατηγική της άρχουσας τάξης για τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Πρόκειται για συνειδητή πρόσδεση της χώρας, με ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στο ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό άρμα και στο ΝΑΤΟ, που εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, για τη ζωή των εργαζομένων. Τέτοιες επιλογές συνδέονται κατευθείαν με τις επιδιώξεις της ντόπιας πλουτοκρατίας για αναβαθμισμένη συμμετοχή της στη διανομή της λείας από τη λεηλασία χωρών και λαών.

Αυτές οι επιλογές εκφράστηκαν με τη συμμετοχή της Ελλάδας στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και τις πολύμορφες επεμβάσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Αυτή η ταύτιση των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων - ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - με τις επιδιώξεις των ΝΑΤΟικών «γερακιών» αποτυπώνει τους συνειδητούς κυβερνητικούς προσανατολισμούς, αλλά και τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί σε σχέση με τη θέση της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Δεσμεύσεις, που συνδέονται και με εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στις αμερικανοΝΑΤΟικές και ευρωενωσιακές επιθετικές δομές και δράσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι το πολιτικοϊδεολογικό πλαίσιο των «ασύμμετρων απειλών» και των θεωριών περί «χωρών - τρομοκρατών» και το νέο επιθετικό δόγμα του ΝΑΤΟ υιοθετήθηκαν από την Ελλάδα και έχουν ενσωματωθεί στο ελληνικό αμυντικό δόγμα επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και επαναεπιβεβαιώθηκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ. Επιπλέον, το ιμπεριαλιστικό αυτό δόγμα έχει ενσωματωθεί και στην Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Αμυνας και Ασφάλειας, αλλά και στο λεγόμενο αντιτρομοκρατικό δόγμα.

Η εντεινόμενη στρατιωτική δραστηριότητα των ιμπεριαλιστών είναι προάγγελος νέων κακών, νέων πολέμων και ακόμα μεγαλύτερης εμπλοκής της χώρας μας. Εδώ και τώρα, πρέπει να σταματήσει η δράση του στρατού σε άλλες χώρες και να επιστρέψουν όλοι στην Ελλάδα. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη, λοιπόν, είναι αναπόσπαστο μέρος της πορείας οικοδόμησης του ενιαίου μετώπου πάλης, της λαϊκής συμμαχίας, για το παρόν και το μέλλον των εργαζομένων.