Στις μυλόπετρες της προεκλογικής δημαγωγίας μπήκε για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια το θέμα της ανεργίας. Παρουσιάζοντας μια μαγική εικόνα, η κυβέρνηση έσπευσε προχτές να θριαμβολογήσει για τη στατιστική υποχώρηση της ανεργίας στο 7,7%, κάνοντας λόγο για επιβεβαίωση και αποτελεσματικότητα της πολιτικής της. Οι ισχυρισμοί της ΝΔ μόνο σαν πρόκληση ακούγονται στα αυτιά των εκατοντάδων χιλιάδων πραγματικά ανέργων, η πλειοψηφία των οποίων μένει έξω από τις στατιστικές μετρήσεις.

Ο τρόπος με τον οποίο καταγράφεται η επίσημη ανεργία από τις αρμόδιες υπηρεσίες είναι ένα το κρατούμενο. Τα κριτήρια καταγραφής είναι έτσι προσαρμοσμένα, ώστε, ανάλογα με τις συγκυριακές ανάγκες της εκάστοτε κυβέρνησης, το μέγεθος της ανεργίας να αυξομειώνεται. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι, στη βάση ακριβώς αυτής της νόθας καταγραφής από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ερίζουν ακόμα και για το τι ποσοστό παρέδωσε ο ένας και τι παρέλαβε ο άλλος!

Το πιο επικίνδυνο, ωστόσο, για εργαζόμενους και άνεργους είναι η προπαγάνδα που τα δυο κόμματα οικοδομούν πάνω στα μεγέθη της επίσημης ανεργίας που κάθε φορά παρουσιάζουν. Οταν η καταγεγραμμένη ανεργία εμφανίζεται αυξημένη, εντείνεται η κινδυνολογία και οξύνονται οι εκβιασμοί σε βάρος εργαζομένων και ανέργων να δεχτούν περικοπές σε δικαιώματα και κατακτήσεις, τις οποίες, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θεωρούν «κόστος» για τους εργοδότες και ανασταλτικό παράγοντα στις προσλήψεις.

Η ίδια η δεξαμενή των ανέργων από την οποία το κεφάλαιο αντλεί φτηνή εργατική δύναμη, αξιοποιείται σαν μέσο εκβιασμού προς τους εργαζόμενους. Αντίθετα, όταν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού εμφανίζουν μειωμένη την ανεργία, θριαμβολογούν για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής τους, ακρογωνιαίος λίθος της οποίας είναι η διεύρυνση των προνομίων και η αύξηση των επιδοτήσεων προς το μεγάλο κεφάλαιο, προκειμένου να διευκολυνθούν δήθεν οι προσλήψεις και να συγκρατηθεί η ανεργία.

Ακόμα και τα λεγόμενα προγράμματα κατάρτισης και απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, κάτω από τα οποία κρύβονται χιλιάδες πραγματικά άνεργοι, αποτελούν πηγές άντλησης κονδυλίων και φτηνών εργατικών χεριών για τους μεγαλοεργοδότες. Το ίδιο και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης (μερική απασχόληση, εποχική εργασία, 4ωρα κ.λπ.), που θεσμοθέτησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών και τις οποίες επαναλαμβάνουν στα προεκλογικά τους προγράμματα και τα δύο κόμματα.

Η εμπειρία από τη δικομματική εναλλαγή έχει αποδείξει ότι αυτοί που βγαίνουν σταθερά χαμένοι από την πολιτική ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι εκείνοι που καμιά ευθύνη δεν έχουν για το πρόβλημα της ανεργίας: Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία και οι γυναίκες. Ολοι αυτοί έχουν αντικειμενικό συμφέρον σ' αυτές τις εκλογές να σηκώσουν ψηλότερα το ανάστημά τους και να επιστρέψουν σαν απαράδεκτα τα μέτρα του δικομματισμού για την καταπολέμηση δήθεν της ανεργίας. Να συνταχτούν και στην κάλπη με το ΚΚΕ, που παλεύει για την ουσιαστική προστασία των ανέργων, στην προοπτική της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, που δημιουργεί και αναπαράγει την ανεργία.