Είναι καθήκον μας να εξηγήσουμε στον ελληνικό λαό, πρώτα και κύρια στους εργαζόμενους, το χαρακτήρα του πολέμου. Να του πούμε ποιοι κάνουν τον πόλεμο, γιατί τον κάνουνε, τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο πόλεμος, ποια είναι τα καθήκοντα της εργατικής τάξης μπροστά στον συγκεκριμένο πόλεμο, ποιες οι προϋποθέσεις για την εξάλειψη των πολέμων. Μόνο εξηγώντας - με βάση την επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε θεωρία των κλασικών του μαρξισμού - λενινισμού - θα βοηθήσουμε ούτως ώστε η λαϊκή συνείδηση που αφυπνίζεται να πάρει πιο συνειδητή μορφή. Να αποκτήσει βαθύτερο περιεχόμενο, να διαμορφωθεί σε σταθερή αντιιμπεριαλιστική συνείδηση.

***

Αλήθεια όμως. Πώς προέκυψε ο συγκεκριμένος πόλεμος; Είναι "κεραυνός εν αιθρία"; Οχι βέβαια! Γίνεται για την υπεράσπιση των όποιων προβλημάτων αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι του Κόσσοβου; Αστεία πράγματα! Τότε; Πολύ απλά: "Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα (συγκεκριμένα: Με βίαια) μέσα", όπως λέει και το περίφημο αυτό απόφθεγμα του διάσημου συγγραφέα της φιλοσοφίας και της ιστορίας των πολέμων Κλάουζεβιτς. (Λένιν, "Απαντα", τομ. 32ος, σελ. 77-102). Αρα, κάθε πόλεμος συνδέεται αδιάρρηκτα μ' εκείνο το πολιτικό καθεστώς από το οποίο πηγάζει. Κατά συνέπεια ο συγκεκριμένος πόλεμος συνδέεται με τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή με τον καπιταλισμό που έχει φτάσει στο ανώτατο και τελευταίο στάδιο της ανάπτυξής του.

Ο συγκεκριμένος πόλεμος είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των καπιταλιστών για "παγκόσμια κυριαρχία". Είναι απλά η εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής με βίαια μέσα. Ο ίδιος ο Λένιν τόνιζε ότι: "Η "παγκόσμια κυριαρχία" είναι, με λίγα λόγια, το περιεχόμενο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, που συνέχισή της είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος". ("Απαντα" τ. 30ος, σελ. 79-85).

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο ότι:

1ο. Ιμπεριαλιστική πολιτική και ιμπεριαλιστικός πόλεμος, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

2ο. Οπου προωθείται η νέα ιμπεριαλιστική τάξη των πραγμάτων, η "παγκόσμια κυριαρχία", δε χρειάζεται φυσικά "ειρηνευτική παρέμβαση" π.χ. Κύπρος, Κούρδοι.

3ο. Μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού θα εξαλειφθούν οι πιθανότητες του πολέμου. Και,

4ο. Η ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών στην περιοχή, η ύπαρξη του Συμφώνου της Βαρσοβίας ήταν καθοριστικός σταθεροποιητικός παράγοντας. Ηταν η εγγύηση για την ειρήνη στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, δεκαετίες ολόκληρες.

***

Ιδού πώς περιέγραψε ο ίδιος ο Μαρξ την εμφάνιση του καπιταλισμού: "Η εικόνα της εμφάνισης του καπιταλισμού δεν ήταν καθόλου ειδυλλιακή. Αν το χρήμα γεννιέται με μια κηλίδα αίματος στο ένα μάγουλο, το νεογέννητο κεφάλαιο στάζει αίμα και πύον απ' όλους τους πόρους του, από την κορυφή ως τα νύχια" ("Κεφάλαιο", τ. 1, σελ. 770).

Σίγουρα το αίμα δε σταμάτησε στιγμή να ρέει. Από την εμφάνιση του καπιταλισμού ως το σημερινό ανώτατο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό. Το αίμα ρέει άφθονο και στο βωμό της ιμπεριαλιστικής πολιτικής (πείνα, εξαθλίωση, ασθένειες, εργατικά ατυχήματα κλπ) αλλά και στο βωμό της ιμπεριαλιστικής πολιτικής με βίαια μέσα (πόλεμοι). Είναι ολοφάνερο ότι ιμπεριαλισμός, κέρδος, πείνα και αίμα ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ. Είναι ένα και το αυτό. Ιδιαίτερα σήμερα. Στην περίοδο του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Σήμερα, όπου η κυριαρχία των μονοπωλίων γεννάει τη σήψη και τον παρασιτισμό του καπιταλισμού. Η σήψη του καπιταλισμού βρίσκει την έκφρασή της και στο γεγονός ότι αναπτύσσονται όλο και περισσότερο η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και ο μιλιταρισμός - δηλαδή η πολιτική της προετοιμασίας και της ανοιχτής διεξαγωγής πολέμων - ότι μεγαλώνει η παραγωγή όπλων.

Η σήψη του καπιταλισμού εκδηλώνεται επίσης και στο γεγονός ότι ο καπιταλισμός γίνεται όλο και περισσότερο παρασιτικός. Επειδή το χρηματικό κεφάλαιο συγκεντρώθηκε σε λίγες καπιταλιστικές χώρες, οι τελευταίες εξάγουν κεφάλαιο σε άλλες χώρες και έτσι απομυζούν από αυτές τους ζωικούς χυμούς. ("Πολιτική οικονομία του καπιταλισμού", "ΣΕ" 1975, σελ. 151-152).

***

"Αν ο μιλιταρισμός είναι γέννημα του καπιταλισμού, τότε και οι πόλεμοι δεν μπορούν να εξαλειφθούν με τις μηχανορραφίες των κυβερνητών και των διπλωματών, και το καθήκον των σοσιαλιστών (κομμουνιστών) δεν είναι να δημιουργούν αυταπάτες σ' αυτό το ζήτημα, μα, αντίθετα, να ξεσκεπάζουν συνεχώς την υποκρισία και την αδυναμία των διπλωματικών και ειρηνικών ενεργειών". (Ρ. Λούξεμπουργκ, "Απαντα Λένιν" τόμ. 17ος, σελ. 198-199).

Ξεκάθαρο λοιπόν το καθήκον της εργατικής τάξης μπροστά στο συγκεκριμένο πόλεμο: Ο λαός της Ν. Γιουγκοσλαβίας πρέπει να νικήσει και για να γίνει αυτό χρειάζεται μεταξύ άλλων:

Να δυναμώσει ο αντιπολεμικός - αντιιμπεριαλιστικός αγώνας. Να ενταθεί η αλληλεγγύη στο σερβικό λαό. Οι εργαζόμενοι της χώρας μας αλλά και των άλλων βαλκανικών και ευρωπαϊκών χωρών να ξεσκεπάζουν καθημερινά όλους εκείνους που με τον α ή β τρόπο στηρίζουν τους ιμπεριαλιστές. Να δυναμώσει η δουλιά για την αλλαγή του πολιτικού τοπίου σε κάθε χώρα. Θα είναι η καλύτερη βοήθεια στον αγώνα του λαού της Ν. Γιουγκοσλαβίας. ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ.

Βασίλης ΖΙΩΒΑΣ

Είναι καθήκον μας να εξηγήσουμε στον ελληνικό λαό, πρώτα και κύρια στους εργαζόμενους, το χαρακτήρα του πολέμου. Να του πούμε ποιοι κάνουν τον πόλεμο, γιατί τον κάνουνε, τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο πόλεμος, ποια είναι τα καθήκοντα της εργατικής τάξης μπροστά στον συγκεκριμένο πόλεμο, ποιες οι προϋποθέσεις για την εξάλειψη των πολέμων.